Hallo lieve mensen,ik ben bernadette en heb longemfyseem. ik ben 53 jaar jong,hoe ga je hier mee om zelf kan ik het niet aanvaarden. weet iemand raad mee. *O*
hallo ja het kost tjd maar je lecht je er later bij neer en je weet niet anders meer naar de jaren maar is wel rot zo. lijkt net dat de wereld onder je voeten weg valt als je het tehoren krijgt.
Heb je wel eens gedacht aan een longverpleegkundige? De huisarts of longarts kunnen je doorverwijzen. Met de longverpleegkundige kun je naast inhoudelijke zaken over longziekten ook bespreken hoe het voor je is om longemfyseem te hebben; dus hoe je je eronder voelt.
Hallo Bernadette hartelijk welkom op het forum :W Ik heb in 2002 te horen gekregen dat ik longemfyzeem heb en ook ik heb moeite met het accepteren ervan. Ik heb hierdoor het laatste half jaar erg in de put gezeten. In januari kwam ik weer met een hevige excacerbatie in het ziekenhuis terecht en heb daar toen erg gehuild omdat het tot mij door begon te dringen dat ik nooit meer beter zou worden. Toen ik uit het ziekenhuis ontslagen werd is er meteen hulp voor mij geregeld om mijn ziekte te kunnen gaan accepteren. Ik ga nu elke week naar een psychologe van het ziekenhuis en de gesprekken die ik daar krijg doen me ontzettend goed en ik begin het nu beetje bij beetje te accepteren.
hallo
ja het kost tjd maar je lecht je er later bij neer en je weet niet anders meer naar de jaren maar is wel rot zo.
lijkt net dat de wereld onder je voeten weg valt als je het tehoren krijgt.
groetjes gertina
Heb je wel eens gedacht aan een longverpleegkundige? De huisarts of longarts kunnen je doorverwijzen. Met de longverpleegkundige kun je naast inhoudelijke zaken over longziekten ook bespreken hoe het voor je is om longemfyseem te hebben; dus hoe je je eronder voelt.
Welkom :W
Ik wil met wat betreft tips aansluiten bij Mir. Ga er met iemand overpraten die er verstand van heeft. :Y
Hallo Bernadette hartelijk welkom op het forum :W
Ik heb in 2002 te horen gekregen dat ik longemfyzeem heb en ook ik heb moeite met het accepteren ervan.
Ik heb hierdoor het laatste half jaar erg in de put gezeten.
In januari kwam ik weer met een hevige excacerbatie in het ziekenhuis terecht en heb daar toen erg gehuild omdat het tot mij door begon te dringen dat ik nooit meer beter zou worden.
Toen ik uit het ziekenhuis ontslagen werd is er meteen hulp voor mij geregeld om mijn ziekte te kunnen gaan accepteren.
Ik ga nu elke week naar een psychologe van het ziekenhuis en de gesprekken die ik daar krijg doen me ontzettend goed en ik begin het nu beetje bij beetje te accepteren.
Hoi Bernadette
Welkom op het LongForum!