Helemaal vergeten, mijn verhaal.

Dit had ik ook op de copd challenge geplaatst.



Hallo allemaal,

Ik heb een hele tijd niks meer geplaatst, maar nu eerst een update.

Net voor de kerst ( 2021) viel ik vd trap, ik stapte zo in het niets terwijl ik zag dat ik nog 4 treden had te gaan, afijn na een 10tal minuten voorzichtig opgestaan en best wat pijn ik dacht gekneusd..dat gaat wat tijd kosten in januari gleed ik uit en klapte achterover en dezelfde plek weer veel pijn..maar ik was zo dom om niet de huisarts te bellen.


Intussen ging mijn gezondheid rap achteruit ( bleek achteraf o.a. met val te maken)


Hevig benauwder aan het worden klapte ik in elkaar op 11 februari, toch nog wat drinken kunnen pakken totdat ik niet meer kon opstaan..ik zakte gewoon door m'n hoeven.

Weekend arts gebeld en telefoniste vond dat ik mij aanstelde..want als ik kon praten viel debenauwdheid welmee volgens het vrouwtje aan de telefoon!( wtf!)


Ik ben blijven bellen tot politie aan toe, na een uur of 2 toch de hap-arts kwam...de politie was inmiddels ook aanwezig en moesten het slot eruit boren want ik kon ook niet kruipend de deur bereiken..

Daar lig je dan 55 jaar en hulpeloos als een baby.

Afijn de arts ondernam gelijk actie en regelde ambulance en de lieve beste man wilde zelfs nog noedels voor me maken..( ik neem de arts niks kwalijk, de fout lag bij de telefoniste die vond dat ik oke was en niet continue moest bellen?!)


In het ziekenhuis een geren en gedoe om mij heen en röntgenfoto en CT-scan gemaakt nodige bloed/gas prikken en zuurstof..ik bleek dubbele longontsteking en longembolies te hebben in beide longen! Geen grote maar allemaal kleine bloedpropjes ( zoals een krentenbol zeg maar) + een verdacht plekje links onderin de long+ een fractuur die helende was aan mijn linker rib!.. Afijn iets meer dan 5 weken in het ziekenhuis gelegen en daar ook nog eens een ziekenhuisbacterie opgelopen ( pneumokokkenbacterie..en gelukkig 2 jaar terug om vaccinatie gevraagd aan huisarts en gekregen)


Dus weer een longontsteking erbij..de nodige antibiotica gekregen en het leek weg te zijn..totdat ik begon te klagen en ze van ellende maar toegaven om bloed/ röntgenfoto te doen en yep weer een longontsteking...of was het niet dezelfde?


Ik heb een aardig jasje uitgetrokken en na iets meer dan 5 weken ging ik naar een revalidatiecentrum toe ( overkant ziekenhuis) en daar iets meer dan 8 weken gelegen en gerevalideerd en afgelopen mei eindelijk thuis...goddank, in het ziekenhuis hadden ze gezegd dat als ik een week later had gebeld ze niks meer hadden kunnen doen voor mij pff..

Overigens wilden ze mij ook niet reanimeren in geval dat!

Door tussenkomst van mijn moedertje werd dit hersteld in wel reanimeren en een gesprek met desbetreffende arts...die zijn excuses aanbood ( netjes en respect) want communicatie foutje..


Pas na een aantal weken drong alles tot mij door en paniek en angsten sloegen toe, ook vanwege de benauwdheidsaanvallen die uiteraard bleven en erger werden.. in het revalidatiecentrum was iedereen superlief en streng, en mijn verjaardag gevierd met mijn moedertje en dochter..


Ik ben ook thuisgekomen met 24/7 zuurstof en zou fysio aan huis krijgen ( fysio was niet geregeld, nu wel gelukkig) en zuurstoftank voor buiten! Die kon ik niet eens optillen of dragen...tussendoor toen ik thuis was weer ct-scan voor het verdachte plekje ( was hetzelfde qua grote) en iets meer dan 2,5 maand moeten wachten op een andere zuurstofconcentrator voor buiten...eindelijk deze maand gebracht en kan ik naar buiten...dit wachten heeft alle weken aan revalidatie een beetje teniet gedaan..


Thuis nog een luchtweginfectie opgelopen +weer antibiotica en prednison en hevige bloedneus ( bloedverdunners en zuurstof)

Uitgerekend in het weekend en 3x ziekenhuis en dichtgebrand na 2 dagen


Ook inmiddels een rollator aangeschaft en ben nog nooit zo blij geweest...de reserve rollator van mijn dochter staat binnen en stiefel ik mee op en neer..


De challenge staat nog steeds op mijn telefoon en deze week ( vanavond dus) ga ik weer van start..nu met steun van de rollator ...ik merkte toen al dat ik constant tegen lantaarnpaal of iets moest steunen om op adem te komen, nu kan ik gewoon gaan zitten en om mijn ademhalingsoefeningen te doen als ik benauwigheid voel.


Heel verhaal maar ik ben dankbaar dat ik het na kan vertellen 🙂

En ik had dit nooit en te nimmer verwacht ,dat dit mij zou overkomen .

Ondanks dat alles nu anders en zwaarder is ( o.a. thuiszorg etc) ben ik dankbaar voor alle hulp die ik nu krijg.

Groetjes van mij ( Helma)