Hallo allemaal

Ook ik zal me netjes even voorstellen!

Ik ben een vrouw van 49 jaar. Ik ben in maart 2009 gestopt met roken op eigen kracht cold turkey. Het stoppen ging me eigenlijk vrij goed af. Na zo'n 5 maanden gestopt te zijn werd ik beroerder en beroerder, ik had geen fut meer en stond te hijgen en te piepen bij elke inspanning. De kilo's vlogen eraan zonder dat ik het terug kon brengen aan mijn eetgedrag. Tijd om naar de dokter te gaan. Omdat mijn beide ouders aan een hartinfarct zijn gestorven, en ik te weinig zuurstof in het bloed had werd ik eerst naar een cardioloog gestuurd. Diverse testen doorlopen, de cardioloog dacht aan hyperventilatie en stuurde me door naar de longarts. Ook daar weer allerlei testen gedaan en daar werd zo'n 2 maanden geleden vastgesteld dat ik astma, inspanningsastma en hyperventilatie heb. Mevrouw uw luchtwegen zijn extreem gevoelig werd me verteld.
Het moest even bezinken, en was blij dat het beestje nu een naam had. het feit dat ik nu dagelijks medicijnen tot me moet nemen, baart me zorgen. Nooit hoefde ik medicijnen te nemen, zelfs geen paracetamol. Ik had energie voor 10 en nu voel ik me een wrak!

Enfin ik kreeg symbicort voorgeschreven welk ik 2 keer per dag moest gebruiken. Na een maand merkte ik op de benauwdheid nauwelijks verschil, de ontsteking in mijn rug was wel minder. Ik kreeg nieuwe medicijnen, deze gebruik ik nu ruim 1 week. Ik heb nu Alvesco 2 pufjes en zonodig Ventolin.
Iedere keer als ik ventolin gebruik wordt ik helemaal trillerig en kan snachts niet slapen van onrust in mijn lichaam. Ik moet over 3 weken terug, en overweeg nu zelfs de ventolin achterwege te laten vanwege die bijwerking, ik denk dat ik nog liever benauwd ben, zo ellendig voel ik me ervan.

Nu ik een beetje gewend ben geraakt aan het idee dat ik een chronische ziekte heb die ik (nog) niet onder controle heb, ben ik me er ook van bewust dat ik, ook al ben ik een geboren optimist, flink moet inleveren op de gezellige dingen van het leven.
Soms als ik mezelf toch blootstel aan al deze leuke dingen zoals bbqen, winkelen, terrasje pikken, ben ik zo moe dat ik gewoon depressief wordt. Moet soms wel 3 dagen bijkomen.
Ik wil zo graag mijn normale leven terug, ik hoop dat het ooit aardig in de buurt komt als ik de juiste medicijnen heb.

Soms vraag ik me af wat als ik nooit gestopt was met roken?
Nee met roken begin ik echt niet meer, ik kan het niet eens meer ruiken.
Ik heb al veel gelezen op dit forum het geeft me een gevoel van niet alleen zijn. Mijn gezin steunt me waar het kan, ik ben een echte boffer met zulke lieve mensen om heen.

Dit is zo'n beetje mijn verhaal.

Groetjes pufke