Hallo
03-07-2013 om 23:40 uurHallo iedereen,
Ik ben Nadine 35 jaar oud op mijn 19e ben ik met astma gediagnostiseerd echter nooit medicatie hoeven te gebruiken. Helaas is 8 maanden geleden de man met de hamer langs gekomen en lag ik van de een op de andere dag in het ziekenhuis vanwege mijn astma.
Sinds dien is er veel veranderd in mijn leven. De studie waarmee ik bezig was heb ik moeten onderbreken/stoppen. Werken kan ik op dit moment niet omdat ik heel erg hyper reactief ben. Sporten mag ik op het moment niet en zo zijn er veel dingen.
Ook mijn huis heb ik van onder naar boven moeten saneren en het ergste ik heb mijn katten weg moeten doen.
Ik heb 4 soorten puffers om het allemaal een beetje leuk te hebben echter voel ik me op dit moment een oud vrouwtje dat achter de geraniums zit. Ik ben vaak heel moe en afspraken met vrienden moet ik goed plannen. Meestal na 5 uur op bezoek bij iemand is mijn grens bereikt, ben ik op, heb ik de volgende dag last van mijn longen en ben ik moe, moet ik herstellen.
Echter ben ik nu op het punt gekomen dat ik contact wil met medegenoten. (lotgenoten vind ik zo zwaar klinken) Want regelmatig voel ik me alleen met mijn allervriendelijkste vriend Astma en de gevolgen ervan. Niet dat mijn vrienden me niet steunen maar als ze echt getuigen zijn van een aanval laten ze het af weten. Gaan voor zich uit staren, lopen weg of komen niets eens kijken en kloppen alleen op de deur met de opmerking moet ik een ambulance bellen.
Door de situatie die is ontstaan zit ik nu flink in een rouwproces en ben ik op dit moment boos.
Ik merk dat mijn omgeving hier wel begrip voor heeft maar hier niet mee om weet te gaan. Hun goed bedoelde opmerkingen en hun machteloosheid maakt mij alleen maar gefrustreerder.
Bedoel als ze zeggen, doe rustig aan, kan ik alleen maar bedenken de afgelopen 8 maanden doe ik niet anders hoe rustiger moet ik het nog doen??
Wat ik ook als frusterend ervaar is dat de longarts mij niet kan vertellen hoe dit gaat lopen t kan het zelfde blijven, slechter worden of verbeteren ook kan ze me niets vertellen over de tijds duur.
Ik worstel hier erg mee en weet dat dit inherent is aan het rouwproces. Echter lijkt het me fijn om met mensen contact te hebben die het zelfde door maken / door gemaakt hebben.
Dit is het voor nu,
Groetjes Nadine
Welkom Nadine op dit gezellige en informatieve forum.
Welkom op het forum :W
Hallo Nadine,
Welkom op dit forum.
Rookvrije groetjes, :W
welkom nadine
Welkom op het forum Nadine :W
Soms is het goed om te schreeuwen en zeggen hoe je je voelt. Wij begrijpen dat, dus als je je ei kwijt moet zullen we er zijn!
Hallo Nadine
Die Suusje, daar heb je wat aan. Ze heeft helemaal gelijk.
Rouwen om het verlies en ontzettend kwaad.
Je vrienden en familie willen wel helpen maar kunnen niet.
Een bezoekje is een investering die je met woekerrente terug moet betalen.
Gelukkig ben ik zo ver dat ik met een glimlach op de bank kan liggen en denken ...... maar het was wel even leuk.
Groet.
Dank jullie wel!!
En Suusje en Fritz jullie berichten brachten een lach op mijn gezicht!!
Welkom op het forum Nadine :W
Hallo Nadine,
Welkom en ik leef met je mee.
De familieleden en vrienden voelen zich in moeilijke situaties vaak machteloos, niet alleen bij ziekte maar ook bij het verlies van bijvoorbeeld een partner, en kunnen dan erg onhandig uit de hoek komen of zij reageren helemaal niet. Daar sta je niet alleen in hoor en misschien kan je dit eens met hen bespreken. Echt volhouden he.
Groetjes