Hai, zal me even voorstellen

Hallo lieve allemaal,

Ik ben Eveline en ben 37 jaar. Heb al een paar weken naar deze forum gekeken, was zeer blij dat ik geen tussen de oren figuur was. Wat ik las was voor mij een openbaring en opluchting.

Ik loop al eigenlijk vanaf mijn jeudgd met duizeligheid bij het sporten of fietsen.. En had het vaak benauwd zonder dat ik piepte. Ging gewoon op een survival stand. In bussen of winkels waar het warm en bedompt was werd ik ook benauwd. Vaak naar de huisarts geweest en die stuurde me weg met het verhaal tussen de oren, hyperventilatie e.d. en het gaat wel weer over. Ben zelf een keer door mijn baas naar de HA gebracht omdat ik het benauwd had. Hetzelfde liedje, nooit echt hebben ze me onderzocht. Tja, was een puber dan durf je natuurlijk niet bijdehand te zijn. En liep ik door met mijn probleem.

Tot ik een jaar of 3 geleden bij een huisarts in opleiding was. Ondertussen ben ik gaan googlen, wat mijn probleem zou kunnen zijn en kwam verhalen tegen die op de mijne leek. Dus zij hadden last van astma.
Ik vertelde hem het verhaal van het duizelig zijn bij het inspannen bij sporten e.d. (ik sportte vroeger 4x in een week, dus wist dat het geen conditie gebrek was). Hij zei gelijk dat het inspanings astma was. Kreeg gelijk medicijnen, nou ik wist niet hoe ik het had. Ik was niet meer duizlig bij het sporten...
O, waren ze nou vroeger er sneller bij geweest, dan was mijn kwalitieit van leven nog beter geweest.
Als ik er nu aan terug denk, was het echt survival. In winkels en bussen was er gewoon niet genoeg zuurstof voor me.

Nou in die tussen tijd kreeg ik ook last van hooikoorts, pillen gekregen. In bloed niets gevonden, maar aan mijn klachten patroon kon deze arts toch zeggen dat het hooikoorts was. Niet alle bloeduitslagen zijn 100% betrouwbaar zei hij. Tot zover ging het allemaal goed.

Toen ik vorig jaar, als ik nu terug kijk een heftige aanval had, alleen niet herkende.
We waren onder weg naar huis, ik viel in slaap. Ik wilde wakker worden, maar het lukte niet en kon niet goed ademen. Mijn man merkte niets van mijn geworstel.
Uiteindelijk kwam ik wel weer bij. Alleen ik was de hele weg helemaal onrustig en had ventolin gebruikt. Niets hielp, de hele terug weg was een ware hel voor me. Mijn man snapte er niets van, wel vertelde ik wat er gebeurd was. Heb de hele weg mezelf gewoon in de hand moeten houden. Sinds die tijd heb ik moeite om ver te rijden.

In april dit jaar kreeg ik veel vage klachten. Op mijn werk en als ik buiten was kreeg ik steeds van die onrust aanvallen. En als ik ventolin gebruikte ging het weg. Het kwam in eens op, mijn lichaam reageert heel onrustig of je zenuwachtig wordt en krijg het gevoel of ik door een rietje moet ademen.
Mijn stem wordt schor en heb gevoel of ik slijm omhoog wil hoesten.
Op een gegeven moment moest ik na 2 uur ventolin gebruiken. Paar keer naar ha geweest(had intussen een nieuwe ha in opleiding) , gezegt wat er gebeurde.
Dat ik vermoede dat ik steeds een astma aanval kreeg op deze momenten. Nee, hoor. Want als je een aanval hebt ga je piepen.
Toch even gezegd dat volgens de boeken niet zo hoeft te zijn. Maar ze bleef volhouden. Ik werd steeds wanhopiger, want de aanvallen waren dagelijks.
Een keer was ik bij een vervangende arts, die legde ik uit met een piepstem, want op dat moment had ik het wel benauwd. Die wilde me predison voor schrijven, maar daar ben ik een keer goed ziek van geweest. Die zei als ik me die week heel erg, dan maar heel erg rustig zou houden. Het recept niet zou uit schrijven. Ben de hele week binnen gebleven, en heb het rustig gedaan. Het hielp ik knapte op.

Toen ik weer naar buiten ging en ging werken, begon alles weer opnieuw. Ik durfde nu nergens meer naar toe. Als ik naar een winkel ging, moest ik hijgend naar huis toe. Weer naar de HA, of ik een verwijzing kon krijgen om het uit te laten zoeken. Neee, mevrouw u hebt geen astma aanval.
Schrijf maar op wanneer je het hebt en wat je op dat moment doet, en wat je dan neemt. Dan lees ik het wel door. Gek werd ik van dat mens, kon wel janken.
Mijn man werd er ook gek van en werd boos op mij, omdat ik niets meer wilde doen. En ik voelde me steeds zieker. Hij geloofde wel dat er wat was, alleen het duurde hem te lang.
Voelde me heel erg alleen, was radeloos. Ondertussen spraak ik wel mensen die medisch geschoold waren, die zeiden dat het bullshit was wat de ha zei. Het kwam niet veel voor, maar het kan wel. Had het gevoel dat ik rijp was voor de psychiater.

Toen ben ik naar zo'n alternatief geneeskundige gegaan, je moet toch wat. Want ik wist dat het niet tussen mijn oren zat.
Hij heeft mij getestd. Bleek dat ik vreselijke allergisch was voor bloeiende bomen, struiken, Planten en bollen.
En dat uit zich in een astma aanval. En ook geuren van polyster en dat soort troep.
Kon wel janken dat er dus wel wat was. Ik was intussen ook achter gekomen dat ik daar op reageerde.

Bij de voordeur staat een liguster die bloeit en geurt. Het viel me wel op dat als ik daar voorbij liep niet lekker werd, maar er ging geen belletje rinkelen. En zo waren er meer dingen.
Op mijn werk stond de airco aan, en steeds had ik het benauwd als deze aan stond. Het klopt wel, want de airco trok te pollen naar binnen. Want nu de tijd voorbij is, heb ik alleen last van de kouwe lucht, maar niet zo heftig als toen.

Van de week moest ik voor iets naar de ha en kreeg de eigenlijke huisarts, daar vertelde ik het verhaal van zijn collega. Die vond het allemaal vreemd wat ze zei. Zij had ook van dat je niet hoeft te piepen bij een aanval. Veel komt het niet voor, maar het is er wel.  Ook vroeg ik of het verder uitgezocht kon worden. Ze vroeg of ik ooit bij een longarts was geweest. Want daar hebben mensen met astma recht op. Nu breekt mijn klomp heb ik 4 maanden lopen smeken, mag ik eindelijk verder.

Wat een verhaal, maar ik hoop dat het voor mensen die in hetzelfde schuitje zitten, zal helpen.
Blijf doorzetten, want je weet zelf wel dat iets echt is. Ik voel me erg opgelucht dat ik een verwijzing heb en binnenste buiten wordt gekeerd.

Nu voel ik me nog heel verdrietig en alleen, want door dit heb ik een erge knauw gekregen.
Ik heb weinig begrip en ondersteuning gekregen. Door mijn wilskracht ben ik er doorheen, want anders had ik er niet meer geweest.
Het was echt een hel. Nu gaat het beter, alleen lukt het nog niet om iets te ondernemen.
Probeer wel te doen, maar nog steeds krijg ik het benauwd.
Het blijkt ook dat ik slecht tegen hoge luchtvochtigheid kan.

Liefs Eef