Even voorstellen: vriend heeft astma!
18-11-2014 om 16:32 uurHallo allemaal,
Ik lees al een tijdje mee op het forum en besloot om ook eens te gaan posten. Ik heb zelf gelukkig geen astma, maar mijn vriend wel. We zijn er pas sinds februari achter en het verklaart een hoop benauwdheidsklachten waar hij de afgelopen 4 jaar mee rondgelopen heeft. Ik probeer hem zoveel mogelijk te steunen, hoe moeilijk dat soms ook is. Daarom vroeg ik me af of er op dit forum ook mensen zijn waarvan hun partner astma heeft, en hoe zij ermee omgaan? Het kan ons (sociale) leven soms flink belemmeren, en ik vind het erg moeilijk hem er zo onder te zien lijden.
Mijn vriend is lactose intolerant, heeft verder geen aangetoonde allergieën voor mijt/gras/pollen, wel een luie maag die vaak voor misselijkheid zorgt. Hij is erg vaak vermoeid en benauwdheid kan zomaar opeens optreden. Zn medicijnen (Salbutamol/Serevent/Beclometasan) neemt hij nu enkele maanden en helpen redelijk, maar onder controle is het absoluut niet. We gaan binnenkort uit de randstad verhuizen, mede omdat dit ons beter leek voor de schone lucht. Hij heeft ong. 6 weken terug de Celon methode in zijn neus laten uitvoeren, dichtbranden van de neusreceptoren, zodat dit minder gevoelig wordt en de neus open gaat. Sindsdien gaat het echter een stuk slechter, veel slijm, opeens af en aan griep/koortsig, opeens een astma aanval 's nachts en geregeld bijpuffen.
Soms merk ik dat het ons leven erg overheerst en ga ik liever niet van huis weg, omdat ik bang ben dat ie alleen zit als ie een aanval krijgt. Eigenlijk zijn we samen bang voor het bang zijn ;) Mijn vriend wil niet dat het mijn leven overheerst, en voelt zich vaak schuldig. Alsof hij er iets aan kan doen. Ad andere kant probeer ik hem te stimuleren door bijv te zeggen dat hij met zout moet spoelen ipv otrivin gebruiken, of meer naar buiten moet om te wandelen voor in ieder geval een beetje beweging. Ik voel me vaak erg moedeloos als het weer een paar dagen slechter gaat. Hoe gaan jullie hiermee om?
Lang verhaal, en weinig introductie over mezelf, maar jullie 'getten' the picture wel denk ik ;)
Welkom op het longform.
dankjewel! :)
Hoi Dani,
Wat goed dat je ook op het forum zit. Zo kun je hem goed steunen. Een astma aanval is naar maar je (jullie) moeten ook niet bang zijjn voor aanvallen he. Dan overheerst het idd jullie leven. Waarschijnlijk heeft je vriend medicijnen die hij bij een aanval kan nemen.... En dat kan ook alleen hoor! En hij weet dat je weer thuis komt he. Ik zelf heb alleen astma maar ben alleenstaand. En ook ik red mij prima hoor, ook met een aanval.
Sterkte!
Yvonne
Reactie op BullDankjewel Yvonne! We weten allebei dat het ook goed komt als hij alleen is, hij vindt het alleen erg beangstigend. Omdat hij al jaren vage klachten had voordat het ontdekt is, is de angst een beetje gegroeid. In het begin, voodat duidelijk was dat het astma is, had hij er paniekaanvallen bij, en is hij zelfs een keer met hartkloppingen opgehaald door de ambulance. Nu we weten wat het is, is dat a/d ene kant een opluchting, maar moeten we allebei ook nog wennen. En hij vooral leren wat het met zn lichaam doet en hoe hij rustig kan blijven (daar helpt de ademhalingstherapie bij de fysio gelukkig al een stukje bij). We houden ons beiden voor dat zodra de medicijnen goed zijn en het onder controle is, hoe makkelijker het is om 'los te laten' en niet ons leven te laten overheersen.
Lijkt mij lastig astma te hebben als je alleenstaand bent. Ad andere kant maakt het je denk ik ook sterker, maar vind het toch knap van je! :)
Dankjewel Bull! Dat van me afschrijven helpt inderdaad, ben daarnaast nog schrijfster ook...dus dan zijn de teksten dubbel zo lang ;) :s)
Heftig, jouw situatie!! Kan me goed voorstellen dat daar een hoop wegcijferen bij komt kijken. Uiteindelijk draait het er allemaal om dat je van elkaar houdt en elkaar steunt. Als je zeker weet dat je zonder elkaar minder gelukkig zou zijn weet je genoeg en is dat het allemaal waard! O+
Welkom hier!
Welkom hier! Goed dat je je aangemeld hebt, je kunt hier van alles vinden en vragen stellen.
Ik heb zelf een longziekte maar mijn man heeft autisme en daarbij psychische problematiek. Dus ik herken je verhaal van aanpassen, jezelf wegcijferen en zorg maken.
Dus het een en ander van je af schrijven is wellicht een opluchting voor je!
Sterkte x