Even voorstellen: Ironman maar nu even niet...

Even voor stellen…(g)een Ironman


Tja, voor mij was niets te gek; 18-20 uur per week trainen voor een Ironman en dan in 11:19h finishen (inclusief een lekke band). Totdat ik een jaar gleden vreemde klachten kreeg, niet beter presteren bij intensiever sporten, nacht zweten, snel buiten adem. De huisarts stelde een puffer voor en een afspraak bij de longarts. Tijdens de röntgenfoto was de radioloog erg duidelijk ‘dit is niet goed, u moet mogelijk met spoed naar het ziekenhuis’. Een periode van veel onderzoeken volgde (CT-scan, punctie, PET-scan, MRI-scan, longmetingen, bloed onderzoek, ECGs, etc.). En nu zit ik aan de Prednison. Het is moeilijk om toe te geven dat je een patiënt bent maar sporten houdt mij op de been. Niet zo veel en intensief als twee jaar geleden maar genoeg om dit gevecht aan te kunnen. Deze ziekte geeft voor mij een dubbel gevoel, aan de ene kant erg oneerlijk aan de andere kant ga ik het leven meer waarderen. Ik weet niet wat het leven in petto heeft de komende jaren maar ik weet wel dat ik meer grip wil hebben op de situatie (wellicht een onmogelijke wens) en ik weet dat ik de artsen in het Noordwest ziekenhuis enorm dankbaar ben!