Even voorstellen

Hoi allemaal,


Ik ben 25 jaar en sinds mijn 12e gediagnosticeerd met astma.

Ik heb toen, toen ik naar school fietste mijn eerste astma-aanval gehad.

Achteraf zeggen mijn ouders ook dat er vroeger, m.n. bij inspanning, bij mij een weerstand was.

Een hele tijd heb ik alleen ventolin gehad, voor indien nodig. Dit had ik m.n. bij inspanning nodig.

Ik was vrij jong toen ik begon met roken (hoe stom kun je zijn!?) maar na een aantal jaar lukte het me ook weer om te stoppen: ik was zo verkouden dat op de bank liggen al een taak opzich was, ik een week niet kón roken, en toen besloot dat het genoeg was!


Daarna ging het een hele tijd prima. Alleen ventolin nodig bij inspanning en verkoudheid.

Toen ging ik werken bij een kinderopvang en ben ik meer dan een jaar verkouden geweest. Ik heb daar fluticason neusspray voor gekregen en desloratadine (hooikoortsmedicatie).

Toen gingen we twee jaar geleden tijdens een hittegolf naar Bologna.

Daar heb ik (wss door de hitte icm vuiligheid/smog in de stad en een verlepte airco) mijn eerste longontsteking gekregen. Bleek bij thuiskomst. Ik was daar al niet lekker en benauwd, medicatie hielp niet goed.

Eigen huisarts was op vakantie dus bij een ander, die nam me niet serieus. Dus weer naar huis. Na een week toch naar mijn eigen huisarts, stuurde me door naar het ziekenhuis voor longfoto's.

Toch een longontsteking en een stoot-kuur. Sindsdien gebruik ik dagelijks 2 pufjes Formaterol en 4 pufjes Qvar, 4 sprays flucticason en desloratadine.

En indien nodig Ventolin.


Met het weer van afgelopen week (40+ graden) merkte ik weer op dat ik toch echt astma-patiënt ben. En ook hoe fijn het zou zijn als mensen meteen begrijpen wat je bedoelt, hoe je je voelt..


Ik ben in Parijs geweest, een halve dag, de rest van het gezelschap is gebleven maar ik ben linea directe met de trein terug naar NL gegaan omdat ik me daar zo slecht voelde (benauwd, zwak etc). Eenmaal thuis gekomen waren er helaas een aantal mensen (gelukkig niet veel, maar toch..) die dat niet begrepen.

Ik ben op Facebook gaan zoeken naar lotgenoten maar die kon ik zo 1,2,3 niet vinden (wel een voor (groot-) ouders van longpatiënten).

En met even googlen kwam ik hier terecht :).


Nu is het in het zuiden bij mijn schoonouders al heerlijk afgekoeld met regen en onweer en beetje bij beetje voel ik me weer wat beter :)!


Groetjes!