Even voorstellen
14-03-2015 om 02:37 uurHallo,
Ik ben Marion, maar die naam werd al gebruikt, dus even een andere in gebruik.
Vandaag kreeg ik de uitslag van de second opinion. Eind 2013 was na een jaar van 5 longontstekingen en een galblaasontsteking door de longarts twee ziektes gediagnosticeerd: bronchiectasieën en igG4 auto-immuunziekte.
In eerste instantie lag ik doodziek in een bed in de woonkamer en werd steeds slechter. Tot ik mezelf voor een keuze zag staan. Ik heb gekozen voor LEVEN! Na de 5e antibioticakuur dat jaar en een reeks van tien jaar lang gemiddeld 4 kuren per jaar, was ik er helemaal klaar mee.
Ik heb mijn bed opgeruimd, heb de kuur afgemaakt en daarna niet meer aangeraakt. Bij mij was de antibiotica verworden tot een ondermijnende factor.
Ik ben nu 15 maanden antibiotica vrij en heb geen noemenswaardige ontstekingen meer gehad. Twee keer in de week heb ik op eigen initiatief longrevalidatie en dat doet me enorm goed: ik heb weer conditie, spieren en een betere weerstand!
Omdat ik zo goed vooruit ging en dat eigenlijk niet in het plaatje past, heb ik een second opinion aangevraagd. Deze is nu bijna afgerond. Ik wacht alleen nog op de uitslag of ik naast astma, igg4 en bronchiectasieën ook nog taaislijmziekte heb.
Ondanks de beschadigingen, heb ik een volkomen normale longfunctie en inhoud. Ik voel me goed en heb zelfs een nieuwe baan in de zorg!
Elke dag voel ik de levenslust, luister goed naar mijn lichaam en handel daar ook naar en ik zeg tegen mezelf dat ik fit, gezond en vitaal ben. En zo voel ik me ook. Voor mij werkt het prima.
Kunst is natuurlijk om nu na de schok dat ik die ziektes wel heb, me hetzelfde te blijven ontwikkelen en vooral de mindset tussen de oren zuiver te houden. Negatief gedenk is nu wel het laatste dat ik kan gebruiken...al heb ik natuurlijk ook zo mijn momenten.
Ik weet eigenlijk niet zo veel van hoe andere mensen dit ervaren en hoop op dit forum daar meer over aan de weet te komen.
Ik ben nu 45 en wil graag 96 worden als het aan mij ligt.
Zo, tijd om eens op het forum rond te kijken! Ik wens iedereen een fijne dag! (nacht inmiddels)
Welkom op het longforum Marion.
Ik kan je niet helpen, maar ik wens je wel veel sterkte toe!
Dankjewel!
Goedemiddag Mayra.
Mijn naam is Jaap COPD 3.
Ik heb een korte vraag aan je.
De mantra die je uitspreekt : ik voel me gezond, en vitaal, ik ben Fit.
heeft dit te maken met de visualisatie waar je mee bezig ben.
Ik heb over visualisatie gelezen maar dat betekent dat je NU fit bent, en NU vitaal bent, en NU gezond,
dan krijg je het meteen en niet later.
Maar visualiseren moet je ontspannen doen en gericht naar je derde oog.
Ik weet niet of ik zo een beetje goed zit ik lees het nog wel even na.
Ik hoop nog van je te horen het gaat je verder goed.
J@@P.
Ik ga geen antwoord meer geven in even voorstellen .
Er word niet gereageerd.
Groet Jaap.
Hai Jaap. Ik antwoord wel hoor, maar ik ben maar af en toe op het forum dus soms zul je even wat geduld moeten hebben.
Mantra's en welke visualisatie ook werken alleen echt wanneer je het koppelt aan levenskracht. Je moet het voelen..de gezondheid zijn. Ik zeg het niet zomaar op. Ik sluit ieder geloof in ziekte uit en zie mijn lichaam als volmaakt gezond. Dat is een mentale beheersing.
Dat werkt voor mij.
Succes!
Welkom hier Mayra!
Nou je hebt het nogal voor je kiezen gekregen zeg. Wat goed dat je zo positief ingesteld bent, ga zo door!!
Welkom op het forum.
Ik ben blij dat het positief denken bij jou zo goed werkt.
Maar positief denken is helaas niet altijd voldoende, ik ben ook positief ingesteld, ga 5 voormiddagen per week naar de longrevalidatie, en doe al het mogelijke om mijn mogelijkheden zo optimaal mogelijk te houden.
Maar bij mij gaat het vooral om het accepteren dat mijn leven er nooit meer zo zal uitzien als voorheen, en leren tevreden te zijn met wat het nu is. en hopen dat er nu geen nieuwe problemen meer bijkomen.
Hallo Ilse,
Daar zeg je iets heel belangrijks! Het accepteren van je lichamelijke grenzen! Dat is echt essentieel! Goed naar je lichaam luisteren. Er is denk ik trouwens een groot verschil tussen positief denken en positief zijn.
Ik ben erg realistisch als het om de feiten gaat. Ik weet mijn beperkingen en ik weet dat die niet weggaan. Maar ik accepteer ze en handel er naar. Dat betekent ook dat als ik een slechte dag heb en uitgeput op de bank lig, ik mij nu niet meer verzet, en me frustreer, maar dat ik ontspan en accepteer.
Ik leef veel meer in het nu.
Alleen toen ik de diagnoses kreeg en geloofde dat ik alleen achteruit kon gaan, ging ik dat ook! Heel hard zelfs! Inmiddels weet ik dat deze methode zoals ik in het heel erg kort omschreven heb, voor mij werkt, want bij mij zijn de ziektes in de slaapstand zeg maar en ondanks aantoonbaar littekenweefsel waar beide longen mee vol zitten, heb ik er geen last van en test ik als een normaal gezond iemand bij de longfunctietesten!
En mijn huisarts, longarts in het ziekenhuis én de longarts van het Radboud, snappen er niks van hoe ik zo goed kan zijn terwijl de feiten anders doen vermoeden.
Ik kan dus ook niet voor een ander spreken of zeggen dat het bij een ander ook zo werkt, ik weet dat mijn methode voor mij werkt. En wat ik doe gaat vele malen verder dan alleen positief denken..
ik wens jou ook veel sterkte!
Ik ben echt blij voor jou, en ik gun het je van harte.
Ik heb ook heel lang gedacht dat ik er weer volledig bovenop ging komen ondanks wat de artsen me vertelden. Ik was van plan goed te gaan trainen, en geloofde er toen ook in dat werken me weer zou lukken. ( ik ben sportleerkracht, deed in mijn vrije tijd ook veel aan sport en heb ook nooit gerookt)
Maar mijn longproblemen hebben er anders over beslist. Bij mij werkte het niet om te geloven dat het weer goed zou komen, en zo zullen er heel wat mensen zijn.
Die lange tijd dat ik mezelf bleef wijsmaken dat ik er met hard te trainen wel weer bovenop zou komen viel me enorm zwaar, want telkens was het weer een ontgoocheling.
Pas nu ik accepteer dat het nooit meer zal worden zoals het was, en ik heel veel dingen moet opgeven en ook nooit meer zal kunnen, heb ik weer wat rust.
Ik moet leven van dag tot dag, hopen dat er nog veel mooie dagen mogen komen, en genieten van kleine dingen, en vooral hopen dat ik er mag zijn tot mijn 3 zonen het huis uit zijn en hun eigen weg gevonden hebben.
Ilse, ik denk dat dát ook de beste manier is: accepteren van de feiten, maar er nog uithalen wat er in zit.
Ik test qua longinhoud ed dan als normaal, mijn energie is beperkter, ik heb veel last van slijm ophoesten en heb ook slechte dagen dat alles niet zo lukt. Maar het is zoals jij zegt: accepteren. Want dan ga je niet je energie steken in het 'vechten' tegen je eigen lichaam, maar ben je lief voor jezelf bij het herstel, of het gewoon zijn zoals het op dat moment is.
Ik hoop voor je dat je niet te snel achteruit gaat en nog een hele tijd op een te accepteren niveau kunt leven om je jongens groot te zien worden!
Big hug!