Evelinthe met COPD

Op een slechte dag ging het toch echt fout, in januari 2009.
Roken, véél roken, en al heel lang. Conditie van nul. Geen kaars kon ik meer uitblazen, voorlezen slechts met horten en stoten, buiten adem. Onbestuurbare zangstem.
Na een griep bleef ik op een dag liggen en zei tegen mijn man, toen hij na z'n werk kwam kijken: ik moet er zo aan denken dat ik de volgende keer weer ademhaal.. De opgetrommelde huisarts constateerde een saturatie van 65. Oei.
Ziekenhuis. Niet stabiel te krijgen. Uiteindelijk intubatie en op de intensive care 5 dagen onder zeil gehouden. Nog meer oei, máár... wel in de 9 dagen dat ik in het ziekenhuis verbleef nicotinepleisters op m'n lijf geplakt gekregen. En dus gewoon ook 9 dagen niet gerookt.
Ik heb me in het ziekenhuis heftig verzet tegen een rookloze toekomst. Roken was m'n beste vriend. Ik wilde niet zonder.
Ik zal jullie niet vertellen wat mijn man voor dwangscenario's op me heeft losgelaten... het was pure chantage..  :*, maar ik heb nooit meer gerookt, daarbij natuurlijk geholpen doordat de echte verslaving (zonder dat ik er bij was!) al over z'n hoogtepunt heen was.
COPD 2. Dat was de conclusie van de longarts, 3 maanden later. Ik zette m'n hakken ook fors in het zand betreffende de medicatie. Dat wilde ik dus niet. Mijn huisarts heeft me later toch overgehaald tot serestide.
En hier zit ik dan, 4 jaar later. Ik ben in totaal 17 kilo aangekomen zonder méér te eten of te snoepen dan anders. Hart onder de riem voor alle groeiers: sinds een half jaar ben ik weer op de terugweg. Wederom zonder iets te veranderen aan m'n dieet ben ik ook zomaar weer 6 kilo afgevallen. Het komt goed!
Hoe ik nu functioneer is weer een héél ander verhaal, maar dat hoort niet bij een introductietekst. Toch?  *)

Groet van Evelinthe