Een kijk in mijn leven en hoe asthma er sinds kort deel van werd.

Laat ik me eerst en vooral even voorstellen. Mijn naam is Diether, ik woon in Belgie en ben 23 jaar oud. Sinds kort heb ik de diagnose van asthma ontvangen, en dat heeft een boel op zen kop gegooid, of niet? Sta mij toe om jullie een glimps in mijn leven te geven, in mijn verhaal.



Van de eerste hap lucht die ik in men longen kreeg, tot de dag van vandaag, ben ik een actief mannetje geweest. Tot grote ergernis van mijn moeder heb ik altijd 1001 dingen gedaan zondra men beentjes me konden dragen. Van een actieve baby en kleuter naar een actief jong mannetje.

Op mijn 6 jaar had mijn vader het geniale idee om me in te schrijven voor een gevechtsport, Sanda. Als er 1 moment geweest is in mijn leven dat het meeste invloed heeft gehad, moet het toen geweest zijn. Van een hobby en leuke afleiding groeide het tot een passie en misschien zelfs obsessie. Sanda, en later ook meer traditionele vormen van Kung Fu, werden een deel van men leven, en later een deel van mijn identiteit. Al gauw ging het van een urrtje per week, tot 6 uur per week trainen.

Naast deze grote passie was mijn zin voor sport in het algemeen groot. Tennis, hardlopen, country cross.. I've done them all. Ook op school bleek dit duidelijk. Ik denk dat ik bij elk sportteam gezeten heb in mijn school, met the uitzondering van voetbal... Ik denk dat zelfs een peuter dat beter kan dan mij.


Niet alleen sport was kenmerkend voor de dingen die ik deed. Over de afgelopen 23 jaar ben ik maar zelden ziek geweest. Natuurlijk, iedereen is wel eens verkouden, heeft wel eens een maaggriepje en zo voort. Maar zover ik mij kan herinneren heb ik nooit last gehad van veel ziekte, op 1 uitzondering na.

Een 9-tal jaar gelenden had ik last van een hoest, een hoest die ongeveer een heel jaar bleef aanslepen. Ik ben bij verschillende dokters geweest, liet foto's van mijn longen maken.. maar niemand kon precies zeggen waar de hoest van kwam. Uiteindelijk oordeelde de longspecialist dat het kinkhoest was. Ik kreeg geen medicatie, en na iets meer dan een jaar hoesten ging het vanzelf weg.


Fast forward een heel deel jaren. Met de nodige moeite en met genoeg preken van men ouders over hoe belangrijk studeren wel niet was, had ik het toch gehaald zonder al te veel kleerscheuren. 18 Jaar en afgestudeerd in Wetenschappen-Wiskunde aan het College te Diest, hoera! Een vreude die voor mijn moeder al rap een klap op de neus kreeg. In plaats van te studeren aan het unief koos ik ervoor om mijn vader na te gaan. De grote vakantie die al mijn vrienden genoten werd vervangen door the MIF... de Militaire Initiatie Fase. Hard, maar leuk! Na wat afzien in de modder en de kou, zat ik al snel terug op de schoolbanken.. en in het bos. Niet om ingenieur te worded, maar onderofficier bij de Para-Commando's. Waar mijn vader vroeger infantrist was... moest ik natuurlijk toch net IETS meer doen, dus de ParaCdo's it was!


De opleiding verliep redelijk vlekkenloos, en al snel zat ik in men eenheid. Met 1 buitelandse missie achter de rug, en een aantal leuke jaren in kaki kleding vond ik het tijd om mijn ander, en eerste, passie nog eens wat meer op te leven. Doorheen alles was ik nooit gestopt met mijn gevechtsport, maar het idee om een stap verder te gaan bleef maar aandringen in een ver hoekje van mijn hoofd. Een paar maanden later, en de nodige regelingen waren gedaan. Over een jaar zou ik naar China gaan om daar een heel jaar te trainen!


Het was ongeveer op dat moment dat ik het eerst opmerkte. Een ambetante hoest. Misschien een verkoudheid die wat bleef aanslepen, of misschien gewoon wat moe. Weken gingen voorbij, en al gauw waren het maanden. De hoest ging niet weg, noch werd hij erger, hij was gewoon.. daar. Irritant, zeker, maar het hinderde mij niet in de dingen die ik deed. Op men job ging het nog altijd goed, men sport ging nog altijd goed, en het dagelijkse leven ging goed. Het enige verschil was dat veel dingen gepaard gingen met wat kuchen of af en toe men keel vrijmaken.

Meer tijd verstreek, en China kwam dichter en dichter. De hoest... hield me gezelschap gedurende de hele tijd. Soms was hij erger, met momented zelfs zwaar.. als ik wat verkouden was. Soms was hij bijna helemaal weg, met een kuchje of vier-vijf per dag... niet meer dan andere mensen. Toch, met het jaar in China naderend vond ik het een goed idee om het verder te laten onderzoeken. Een onderneming die langer duurden dan ik had verwacht....


De huisarts kwam eerst. Een klein onderzoekje en wat vragen, niet meer dan dat.

"Waarschijnlijk licht geirriteerde luchtwegen" Was het verdict. Een siroopje als soelaas en ik kon weer verder. Al gauw bleek dat het siroopje niet veel effect had. Een maand later ging ik naar een andere huisarts. Deze keer werd het wat serieuzer genomen. Hij stuurde me naar de radioloog. Een x-ray van mijn longen kwam volledig clean terug, geen vuiltje te bespeuren. Goed nieuws! Daarna kwamen de allergie testen samen met een bloedonderzoek. Veel te lage gehaltes aan vitamine D, en wat tekort aan magnesium en foliumzuur... maar geen allergie, geen enkele! Een uitgebreider allergieonderzoek volgde. Prikjes, meer bloed... maar geen resultaat. Blijkbaar was ik aan niets allergisch. De huisarts stuurde me door naar de longspecialist.

Een pneumologisch onderzoek werd gepland. Hij luisterde naar men longen en luchtwegen, en liet me verschillende ademtests doen. Longcapaciteit werd gemeten. Een test waarbij ik hard moest uitblazen and diep inademen, en nog een paar andere. Alles kwam proper terug. Longcapaciteit was ver boven het gemiddelde, en de andere tests waren goed tot zeer goed. De longspecialist wist niet waar de hoest aan kon liggen, niet op basis van die gegevens. Sinussen.. misschien? Maagzuur? Ik had geen last van beiden. Uiteindelijk plande de longspecialist een laaste onderzoek. Ze zouden me diezelfde longtesten laten doen, maar deze keer een aerosol stof in men longen blazen.

Het ging allemaal redelijk snel. De verpleegster was vriendelijk en zette me in een klein glaze hokje met veel instrumenten. Ik deed de test opnieuw.. opnieuw een goed resultaat. Dan mocht ik de stof inademen. Eerst 1 keer... geen verschil. 2 Keer... geen verschil. 5 Keer.. .hm.. een klein versschil. 8 Keer, en nog wat meer verschil. 16 Ladingen uiteindelijk.. en ik voelde men luchtwegen dichtslippen. Een raar gevoel, alsof er een handdoek in men longen zat waardoor ik de lucht moest forceren. Inademen ging redelijk goed. Uitademen moeilijker. De test kwam positief terug... na 16 lading zat ik op 71% van het volume dat ik eerst had, een drop van 29% dus. En de hoest was lichtjes erger. Het enge gevoel van moeilijk te kunnen ademen kon ik bedwingen door wat kalmer diep in, maar vooral diep uit te ademen. Daarna kreeg ik een paar pufjes om het volledig weg te helpen.. of toch zo goed als, het duurde nog wel een dagje voor de effecten volledig weg waren. De longspecialist kwam met een lach binnen.

"Ziet er naar uit dat u een positief persoon bent!" Zei hij al lachend. Ik lachte mee.

"Altijd dokter, geen tijd om negatief te zijn" Goedlachs. Een minuutje of drie later had de dokter een paar voorschriften voor me klaar. Montelukast, een pilletje per dag, een steroide inhaler, twee pufjes per dag. En als laatste een rescue inhaler.

"Voor als het nodig zou moeten zijn" Zei hij dan. Op naar de apotheek.. en alles uitpakken.


Veel uitleg had ik niet gekregen. De medicatie... het verdict 'lichte asthma' en that's it. Moest ik deze medicamenten tijdelijk nemen? Geen idee. Na was opzoekwerk op het internet bleek al snel van niet. 'Asthma is voor het leven'... shit. Ik had al 23 jaar zonder medicatie geen problemen gehad. Het afgelopen jaar zelfs met een ambetante hoest... maar geen echte problemen. En nu, plots, moest ik twee keer per dag een pufje doen, en een pilletje nemen? Waarom... waarom niet enkel het pilletje, waarom niet iets tijdelijks? Was er dan geen remedie? Ik ging op zoek!


Net op loopbaanonderbreking voor mijn reis naar China aan te vatten in Februari, had ik al de tijd van de wereld. Al gauw bleek dat er GIGANTISCH veel artikels over asthma op het internet staan. Veel nonsense, veel dingen die ik al wist, veel dingen die hetzelfde zeiden. En vooral, veel verhalen van aderen die aan asthma leden. Sommige verhalen waren angstaanjagend.. opnames in het ziekenhuis, bijna dood ervaringen. Harde asthma aanvallen en niet kunnen leven zoals je wilt. Dit was niet de ziekte die ik had! Ik had, en heb, nog nooit een aanval gehad zoals daar beschreven, nog nooit moeten stoppen met iets omdat ik het niet kon door tekort aan zuurstof. En toch.. het was diezelfde ziekte die ik had, asthma. Andere verhalen vertelde over hoe mensen last hadden, en dan verlost waren van hun ziekte. Een jaar, of jaren last.. dan niks meer, voor tientalle jaren en niet langer medicatie moeten nemen. Natuurlijk, 'verlost' is een misleidend woord. Asthma gaat niet magisch weg... maar ze hadden totaal geen symptomen meer ten minste. Nog andere verhalen van mensen die jaren en jaren met zo een ambetant hoestje als mij zaten voor ze zelfs maar doorhadden dat her asthma was.


Ik keek naar dingen die asthma konden verhelpen. Sport, vitaminen, eetgewoontes. Veel ervan leek me nonsense, maar sommige dingen waren logisch. Dingen waar ik zeker aan ga werken. En daar kwam mijn grootste probleem. Binnen mijn job is het nogal onhandig, soms zelfs onmogelijk, om elke dag medicatie te nemen. En dat jaar in China? Waar ik heen ga zijn geen ziekenhuizen zo dichtbij als hier.. laat staan dokters die me medicatie kunnen voorschrijven. Ik had het afgelopen jaar met de hoest geleefd.. zonder impact op men leven, waarom zou ik het niet blijven kunnen? Een vraag die ik tot op vandaag niet beantwoord heb.

Fair is fair, mijn diagnose was nog maar drie weken geleden. En voorlopig neem ik de medicatie voorgeschreven. Of dat echt nodig is? Geen idee. Ik las veel verhalen van mensen die een 'asthmaplan' met hun arts samenstelde. Veel verhalen van hoe de arts hun duidelijke instructies gaf. Bij mij was het eerder van:

"Neem twee pufjes per dag en een pilletje. Hoest je meer, neem meer pufjes voor een tijdje."

Niet echt een 'plan' denk ik dan. En daar sta ik nu.. een maand voor mijn vertrek naar het verre Oosten, en onzeker over hoe het verder moet met mijn job na dat jaar.



Waarom post ik mijn verhaal hier? Ik weet het eigenlijk niet. Misschien met de hoop dat iemand me meer kan verlichten over mijn situatie, misschien gewoon om de gedachten van me af te schrijven. Misschien om anderen te laten zien hoe ik het ervaar.

De hoest is er nog steeds, medicamenten zouden pas werken na een aantal weken. Na de test waar ik de aerosol moest inademen heb ik toch wel een week lang meer last gehad, maar niet om te zeggen extreem.


Dit is mijn verhaal dusver, hoe het vervolg zal gaan? Ik weet het niet. Hoe ging die zin van kung fu panda weer?

"Yesterday is history, tomorrow is a mystery. But today, today is a gift. That is why it is called the present"