Op tijd de bel trekken

Eerder dan ik in gedachte had zit ik weer achter mijn laptop. Ik had de planning om 1x per maand een stukje voor het longforum te schrijven, maar ik merk dat ik zoveel kwijt wil, dus hier ben ik weer.

In mei van dit jaar was ik samen met een collega voor mijn werk in India. Een reis van in totaal 14 uur, van Amsterdam naar Dubai en van daaruit naar Chennai (het oude Madras). Vlak voor mijn vertrek was ik op een snoepreisje van 4 dagen met de auto naar Duitsland geweest, super leuk en gezellig, maar ik was verkouden aan het worden….althans dat dacht ik of wilde ik geloven. Ik hoestte en proestte wat af. Niet overdadig veel slijm en op dat moment vooral veel niezen. Op zondag terug naar huis en maandagmorgen op weg naar Schiphol. Nog steeds veel aan het hoesten en als ik eerlijk ben was ik meer bezig met dat ik misschien last zou bezorgen aan medepassagiers met mijn hoesten dan over het hoesten zelf. De reis verliep goed en vermoeid kwamen we aan. Wachtend op de taxi stonden we buiten in ruim 40 graden, peultjes zwetend en natuurlijk hoesten. De luchtkwaliteit in Chennai is beneden alle peil en dat hielp natuurlijk geen meter. De dinsdag hebben we vooral veel voorbereidend werk gedaan en soort van uitgerust van de reis. De airco in de kamer hoger gezet, leek wel een ijskast toen ik binnenkwam. Goed geslapen en woensdag op weg naar een fabriek waar we rondgeleid zouden worden en veel gesprekken zouden voeren. Mijn hoesten werd steeds erger en ik merkte aan mezelf dat ik onrustiger werd. Ergens wist ik wat er aan de hand was, maar gewoon doorgaan. Terug in het hotel vroeg ik aan de receptie of ze iets wilde laten bezorgen tegen het hoesten. Dat deden ze (natuurlijk) niet, maar stelde voor om naar een ziekenhuis te gaan zo’n 800 meter verderop, daar was een apotheek en een arts kon met dan eerst even nakijken en de goede medicijnen voorschrijven. En ja hoor, ik kwam op de Eerste Hulp terecht…..saturatie meten…..82! Ik moest opgenomen worden; zuurstof, antibiotica, prednison, enfin het hele rataplan was nodig. Ik zal jullie besparen hoe traumatisch ik het ervaren heb om daar te liggen, maar wat was ik blij met mijn collega. De man is mijn held!

We zijn nu ruim 4,5 maand verder en vorige week werd ik weer verkouden. Snotteren en hoesten. Een week later steeds meer slijm en ik vroeg me af of mijn longen nog wel op de juiste plek zaten, zo was ik aan het hoesten. Naar de huisarts. Geen longontsteking, maar wel een kleine longaanval, dus hoppa stootkuur prednison. Het gaat nu gelukkig weer beter, hoesten wordt minder en ik voel me ook beter.

Maar waarom heb ik de signalen nu weer niet herkend? Waarom ben ik ruim een week doorgelopen? Sterker nog, toen de huisarts de prednison voorschreef en zei “kleine longaanval” dacht ik: huh? Mijn saturatie is goed (95-96) en ik ben niet extreem lamlendig of moe. Ik hoest alleen veel en heb veel slijm. Waarom herken ik dit niet als een longaanval of een reden om aan de bel te trekken?

Herkennen jullie dit ook?