Knock - out en irritaties

KNOCK-OUT ! 

Wat een week heb ik achter de rug, denk dat dit de meest pijnlijk behandeling was in 5 jaar tijd, ik mocht op 4 februari weer naar de pijn poli komen, en wauw wat een tegenvaller was dit, voor het eerst in 5 jaar ging ik 2x knock-out en was ik echt volledig gevloerd, nog nooit eerder gehad. Ik krijg namelijk een behandeling die normaal alleen word gegeven aan terminale patiënten die in hun laatste levensfase zitten om hun leven wat prettiger te maken, ik zit nog lang niet in mijn laatste levensfase maar ze weten gewoon simpelweg eigenlijk niet meer wat ze met met mij aan moeten (denk ik).. 

Nu heb ik wel een arts waar ik goed mee overweg kan lekker in Jip en Janneke taal ouweneelt, dat vind ik belangrijk, i.p.v. dat het word gezien uit zakelijk oogpunt en je als een nummer word behandeld, de tijd niet voor je genomen word, en je eigenlijk na het liefst weer 10 minuten buiten staat, ik trek dat heel slecht, vooral omdat we niet komen voor iets wat makkelijk op te lossen is met 1 of ander wonder pilletje, soms hebben plannen tijd en geduld nodig zowel van de arts als patiënt, dit schroomt er nog wel is aan merk ik, 

Ik vind ook dat artsen meer de tijd moeten krijgen, maar ja door alle fijne bezuinigen lukt dit gewoon niet meer, huisbezoeken worden minder, als je nog kan lopen zeggen ze rustig bestel maar een taxi, of zie maar hoe je komt, in het ziekenhuis is uiteraard geen andere optie, en worden de afspraken ruim van te voren gepland, ik heb de mazzel dat ik nog heel zelfstandig ben, en ik vrij veel kan mijn lichaam goed kan aanvoelen en mijn man een zaak heeft, waarbij iemand onder hem mijn man kan waarnemen of op afstand een meeting kan doen, en dus met mij mee kan, mijn netwerk is verder ook niet heel groot, en hier baal ik steeds vaker van, merk ik… 

Ik merk dat veel mensen om ons weg vallen, ondanks mijn ziekte heb ik het verder heel erg goed en ontbreekt het mij en mijn kinderen aan niets, behalve een goede gezondheid, maar goed die is niet te koop, en zal ook nooit te koop zijn, daar kunnen velen hier over mee praten, ik ruil met liefde alles in wat ik heb voor een gezond vitaal leven, hoef ik er niet over na te denken, helaas gebeurt dat niet, alles zal wel een reden hebben denk ik dan, de sterkste mensen krijgen vaak het zwaarste gevecht, en dan zal ik die persoon wel zijn, ik lig er nu al een paar dagen af, en dit staat mij erg tegen, dit is niet wie ik ben, ik ben op moment extreem moe, en tegelijkertijd voel ik heel veel onrust.. geen idee waar het vandaan komt… druk in mijn hoofd met van alles… maar op moment komt er weinig tot niets uit mijn handen. Daaaaaaag goede voornemens, is nog geen Kl*** van terecht gekomen om het beestje even een naampje te geven.. 

Mijn medicatie is veranderd, ik slik al heel erg lang de zelfde oxycodon, en ik heb in eens een ander merk gekregen na 12 jaar, misschien is dat het, als ik het erover heb met de apotheker krijg je vaak het zelfde antwoord, de werkzame stof is het zelfde dus dit zou niet uit moeten maken.. nee maar de ingrediënten van de pil is misschien net even anders waarop ik niet zo lekker ga… 

Goed dat terzijde, ik wil mij graag weer focussen op positieve dingen, en mij nog nuttiger maken, niet alleen bij het longforum, maar ook met andere dingen, ik merk dat ik meer wil en veel meer kan dan ik nu doe, ik heb een doel, en dat is mijn verhaal veel groter delen dan wat ik nu doe, dus tips zijn welkom hoe dit aan te vliegen, want ben inmiddels 38 en heb het idee dat mijn leven al veel te lang stil staat en ik niet meer vooruit kan komen, en om die boot vooruit te krijgen moeten we beginnen met roeien, hoe dan ook, ik voel dat het mij gaat lukken uit eindelijk, 10 kleine stappen maken immers ook 1 grote stap, en elke stap is er 1. 

Ik merk dat ik vooral een netwerk mis die mij de juiste richting en sturing kunnen geven, ik heb namelijk een al vanaf dat ik een jong meisje ben een droom, en dat is een kinderboek schrijven, fantasie is er genoeg maar het wel gebaseerd zijn op mijn verhaal, maar dan toegankelijk voor de leeftijd van 6-12 en wie weet later een ander soort boekje de boodschap moet vooral zijn, laat je nooit zeggen dat je iets niet kan want waar een wil is is een weg ! hoe groot de hobbels soms ook zijn. Tips zijn dus enorm welkom. Of iemand die toevallig ervaring heeft of iemand kent, die mij de juiste richting in kan sturen, aan mijn schrijven ligt niet het, want dat hoofd van mijn creëert alles geheel vanzelf. Daar hoef ik niet zoveel voor te doen, 

Ik sluit af met een minder leuk bericht want vanmorgen kreeg ik te horen dat ik weer een overlijden heb. Mijn opa is namelijk overleden wel op een mooie leeftijd en vredig ingeslapen zonder lijdensweg. Dat is dan al minder beladen dan een jeugdvriendin van 39. al is het beide niet leuk en vooral zo kort op elkaar. Hoe ouder je word hoe meer mensen om je heen weg vallen. En daarom geniet lieve mensen want het leven is niet eeuwig. Maar de dood wel ! 

Blijf positief hoe moeilijk het soms ook is. We slepen elkaar er door heen. en lachen is het beste medicijn.

Liefs Dyenne