Hulp accepteren, Pubers en een ziekte.
27-01-2025 om 18:05 uurMijn blog is wat later, ik heb helaas de griep gehad. En ben nog herstellende daarvan. Voel mij gelukkig al een stuk beter, ben wel moe nog steeds, en daar boven op kreeg ik een naar berichtje dat mijn jeugdvriendin op 39 jarige leeftijd is overleden, via euthanasie en is afgelopen vrijdag gecremeerd, dit alles in combinatie met dat hele grauwe grijze weer, was allemaal niet fijn. Heb vrijdag met mijn gezin een hapje gegeten en een extra borreltje gedronken ondanks ik niet heel lekker was, hebben we het leven toch gevierd, want pluk de dag, is dan wel weer in eens van toepassing, hoe fragiel het leven kan zijn,
Binnenkort staat er hier thuis een een verassingsuitje gepland, Die wij gegeven hebben aan de kinderen.Inmiddels word ik al zenuwachtig, ondanks dat ik dit samen met mijn man dolgraag wilde geven aan mijn kinderen. Wij gaan naar Eurodisneyland parijs, voor een aantal dagen,Heerlijk met zijn viertjes even weg. Tijd voor het gezin, dat is een pluspunt. Voel mij gezegend dat ik dit nog kan doen, andere kant van de medaile is, dat ik de verwachting voor mijzelf heel groot maak, en ik hoop dat mijn gezondheid dan stabiel blijft, ben toch in een vreemd land, en frankrijk en ziekenhuis zijn nu niet mijn sterkste punten, doordat ik iets heel naars heb meegemaakt in een ziekenhuis in frankrijk. Dus daar ben ik erg huiverig voor, en mijn kinderen willen natuurlijk in allerlei atracties en stiekem vind ik dat zelf ook erg leuk,
Alhoewel ik in heel veel dingen officieel niet mag, kan mijn eigenwijze ik zichzelf niet bedwingen en stap ik rustig de snelste achtbanen in, met de gedachte erachter nu kan het nog wie weet lukt het straks allemaal niet meer, en dan heb ik spijt dat ik het niet heb gedaan. Waar doe je goed aan, dat weet je met dit soort dingen toch nooit, dus wij gaan er een heerlijk weekend van maken,
Nu hopen dat onze uber puber zich ook kan gedragen en de nodige jahaaaa’s neeeheeee’s oke’s en weet ik wat allemaal maar even thuis laat, dit vind ik op moment erg lastig, merk dat het mij enorm veel energie kost, en ik niet voor nu de altijd de o zo leuke moeder ben, van alle leeftijden vind ik de pubertijd wel echt een hele lastige, pubers zijn zulke enorme eigenheimers, dat ik wel is denk meid waar haal je het vandaan, komt er überhaupt rekenhouden met ? nog in het woordenboek voor, die eigenwijsheden van zo een puber en die nodige discussies die ze proberen te voeren is echt ongelooflijk, het begint al in de ochtend, bij de normale vragen, schat kom je eruit over een uurtje moet je op school zijn, vergeet je niet te wassen en vooral niet je tanden te poetsen,
Antwoord…. Jahaaaaaaa !!!!! sjonge jonge. Ook goedemorgen schat. Kan ik iets voor je klaar maken misschien of heb je iets nodig ? neeheee, nou dat is prima ik laat je even, zie ik je zo beneden.. jahaaaaaa. Oke dit word zo een typische behang achter het muurtje lijm dag ? want de puber heeft een bui, zou handig zijn als er dan zo een rood lampje boven hun hoofd gaat branden, dat je weet in welke moodswing die kids zitten. Want dat zijn het gewoon, in mijn ogen. Die hormomen gieren door het lijf heen, en ze moeten eigenlijk enorm veel op hun jonge leeftijd, school werk thuis steeds iets meer verantwoordelijkheden. En als ik ziek ben moet ze ook wel is iets voor der zusje doen, want ik heb er best een leeftijd tussen zitten.
Ik snap ook wel dat een moeder met een ziekte, voor extra stress zorgt in de enorme puber brein, al doen die kinderen zich heel stoer voor, en doen ze alsof het hun op dat moment niet raakt, ik zie dat mijn dochter soms van binnen kapot gaat, dat ze zich druk maakt, of spijt heeft van die grote mond, maar he een puber moet ook puber kunnen zijn, en ruimte krijgen om op ontdekkingsreis te gaan. Ik wil eigenlijk ook helemaal niet dat ze bezig is met mij en mijn ziekte, en zich daarom druk maakt, ze moet zich lekker druk maken om wat ze aan moet naar school en of der nageltjes en haartjes gelakt in de krul zitten, met der vriendinnen even heerlijk weg. Meiden dingen doen. Over meiden dingen praten. Shoppen bios hapje eten, en niet bezig met mij, of het huishouden. Dat zou ik ook nooit verwachten of willen…
Hulp vind ik persoonlijk ook moeilijk te accepteren, je voelt je dan echt ziek, en het word dan ineens allemaal zo tastbaar, laat staan hulp van je eigen kinderen, sommige instanties verwachten dit wel, dit ieder een steentje bijdraagt, in jou ziek zijn, mijn draagt een steentje bij en die steunt en helpt waar hij mij kan uiteraard, ik heb een keer thuiszorg aangevraagd, omdat ik een operatie kreeg waarbij ik 6 weken echt niets mocht doen nog niet een brood tillen, het ging vooral om de huishoudelijke klussen, ik kreeg de deksel op mijn neus vanuit de gemeente, want mijn kinderen en man konden dit makkelijk overnemen, als ze klaar waren met school en of uit werk kwamen… ik vond dit zelf heel erg moeilijk, ik vroeg ook aan de dame van de gemeente of ze wist hoe oud mijn kinderen waren mijn jongste was toen der tijd 4 en mijn oudste was net 10, ja dan vraagt u de buren maar of familie, toen ik eruit wilde leggen dat dit niet alleen om nu ging, maar ik echt hulp behoevend ben op dit gebied, kreeg ik te horen dat ik het maar op een andere manier moest proberen, maar ik dus geen rechten had op een pgb of uberhaupt hulp vanuit de gemeente, we hebben het een aantal keren geprobeerd met alle nul op rekest. Sinds die tijd heb ik het nooit meer aangevraagd, of uberhaupt iemand buiten mijn man om hulp gevraagd.
Ik vraag mij dan ook af of ik de enige ben die hier tegen aanloopt ?
Ik sluit hem af met pluk de dag ! want het leven is al veel te kort, hoe beroerd we ons ook mogen voelen morgen word namelijk niemand beloofd
Liefs Dyenne
Hallo Dyenne,
Als eerste wil ik jou condoleren met het verlies van een vriendin wat er echt wel even ingehakt heeft zo lees ik.
Lang leven de borrel dan maar dan komt pluk de dag ook makkelijker toch!
Jeetje zeg.
Ik moet zeggen dat er veel herkenning is voor mijzelf in wat je schrijft
Soms moest ik ook echt even lachen
Herkenbare stukken zoals de jaaaaa en de neeheee zoals je het geschreven hebt Pubers echt he
Ik kan het echt wel snappen dat de frust hoog zit na het nieuws van de gemeente uit.
Het blijkt allemaal heel lastig te zijn om hulp te krijgen, ik en jij en vele met ons lopen daar echt tegen aan.
En dan de zorg premies maar niet benoemen deze keer.
Ik vond het echt een mooi stuk wat je hebt geschreven.
Beterschap als eerste
Heel veel plezier in Frankrijk ontwijk ziekenhuizsn daar in jouw geval met wat je schreef lijkt me dat een slimme zet.
Pas goed op jezelf en de familie,
Oja en heel terug komen.
Ik kijk nu al uit naar de volgende text van je.
Groetjes
Robert
Fijn dat het zo herkenbaar is en dat je het leuk vind om te lezen. Dankjewel voor je fijne woorden.
het was een beetje een kort antwoord, zat er niet helemaal lekker in merk ik, na alles van de afgelopen weken, druk hectisch en verdriet, dan word je weer even met beide benen op de grond gezet, en denk je zo het kan zomaar is je laatste dag zijn, dat vind ik moeilijk, en de puber lijkt elke week wel meer te gaan puberen, vraag mij af wat de grens van dat puberen is, hoop dat we de piek berijkt hebben inmiddels, en we down hill naar beneden gaan. want omg wat een ellende is het af en toe, ik hou heel veel van mijn meiden, maar af en toe wens ik ze achter het behang. mijn jongste is 8 en die kopieert nu gedrag van de oudste dus heb in eens ook een 8 jarige puber in huis hahahah dat is soms wel heel erg grappig.
Liefs Dyenne
Hoi Dyenne
Toch een blog, ondanks het grote verlies en de griep.
Veel herkenbaar in jouw verhaal, al zijn mijn pubers inmiddels volwassen mensen.
Ik vind de programma’s oogappels en nu 100 dagen in de jeugdhulpverlening goed om te kijken.
Niet omdat we het niet goed doen, maar omdat het gevoelens van pubers en ouders inzichtelijk maakt.
Ik voel me nog altijd schuldig omdat ik in de pubertijd van mijn kids totaal anderhalf jaar ( in drie opnames) in Davos ben geweest🙈.
Om er voor jullie allemaal een uitje van te maken, wat een paar dagen met een gouden randje vol mooie herinneringen worden, is het misschien fijn om als gezin rond de tafel te gaan zitten en per persoon de verwachtingen te peilen en wat soort regels op te schrijven. Ook rustmomenten voor jou! Huur desnoods een rolstoel om energie te sparen.
Maar zorg vooral dat je alles bij je hebt, ook een noodpakket met medicatie.
Ik lees je blogs graag.
Een virtuele hugg
Jippie
Ps ik heb de cf verpleegkundige die vertelde over haar puberdochter ook aangeraden om oogappels te gaan kijken, toen zei ze dat zei een andere vriendin ook al. Ze zei in mijn witte jas ben ik altijd zo rustig en kan ik goed luisteren, nou zei ik, wat let je neem een witte jas mee naar huis en leg je dochter uit waarom. Dat je dan rustiger kunt blijven😀
Hoi Jippie,
wat een ontzettend lief berichtje, ja oogappels is geweldig ik kijk het ook heerlijke serie, moet altijd erg lachen om die moeder, het is idd erg herkenbaar, en zo zie je maar. dat zelfs in een serie het eigenlijk ook het zelfde gaat, voor een puber is het 1 grote ontdekkingstocht, en ik laat er vaak ook maar op die reis, het zijn eigenlijk kleine pelgrims, je leert alleen door te vallen en weer op te staan, en ach dan gaat ze een keer flink op der bek, dan denkt ze de volgene keer hopelijk een keer extra na, hoop ik hihi,
ik ben gelukkig nog lang niet toe aan een rolstoel en die wil ik ook zo lang mogelijk weg houden, wij gaan af en toe gewoon lekker een theetje drinken en de meiden kunnen dan lekker de achtbanen in, mijn oudste is 14 en de jongste 8 en dat zijn allebei dare devils dus die vinden het geweldig, dus ik heb gelukkig de rust en ruimte en als ik het echt niet trek ga ik terug naar mijn hotel zodat mijn kinderen en man lekker doortrekken, vind ik ook helemaal niet erg, dan sluit ik later wel weer aan,
bedankt voor je lieve woorden
liefs dyenne