En nog eentje.....

Het is wederom al weer even geleden dat ik jullie hier lastig viel met een verhaal, om precies te zijn was het 15 januari. Ik had toen een mindere periode door een longaanvalletje, gepaard met stootkuren en vooral veel rust. Maar achteraf moet ik bekennen dat ik vrij snel weer aan het werk ging, zo ingebakken bij me om maar door te gaan.

Enfin, inmiddels is het 24 februari en moet ik helaas melden dat ik wederom een longaanvalletje heb gehad, dit keer als gevolg van de griep. En wat een heftige griep is dit geweest! Het begon met beetje snotteren en licht hoesten (natuurlijk niet op gereageerd, het viel immers wel mee pppfff), maar na 2 dagen zat ik op zaterdag als een dood vogeltje op de bank mijn longen uit mijn lijf te hoesten, veel slijm (hoppa aan de fluimicil) en ronduit beroerd. Ben mijn bed in gekropen en na 4 uur slapen weer net zo beroerd terug op de bank. Mijn vrouw had de tegenwoordigheid van geest om mijn temperatuur te meten en ik heb de saturatiemeter erbij gepakt. En ja hoor, saturatie was 92 (normaal 96-97) en temperatuur was tegen de 39. En bam paniek! Ik heb gelijk de HAP gebeld en ik mocht direct langskomen. Mijn vrouw was ook ziek (koorts en het hele rataplan), dus mijn buurvrouw was zo lief om met me mee te gaan. Bij de HAP werd ik snel geholpen: longen luisteren, saturatie meten (nog steeds 92) en temperatuur was gestegen boven de 39. Vernevelen en de HAP-arts ging overleggen met de longarts. Het resultaat was een stootkuur prednison 40 mg en rust. Ik mag niet vloeken hier, maar dat heb ik in de auto naar huis weg gedaan.

Hoe kan dit nou? Ik heb de griepprik gehad, ik wandel 3x per week een half uur, ga 2x in de week naar de fysio, heb nog nooit zo gezond gegeten als het afgelopen jaar, drink meer dan voldoende water, neem mijn puffers trouw en op tijd, slik magnesium, vit D3/K2 en Omega 3. Wat moet ik nou nog meer doen om te voorkomen dat ik een longaanvalletje krijg. Ik werd ook een soort van hypochondrisch: telkens mijn saturatie meten en mijn temperatuur, werd er zelf gek van. Uiteindelijk mijn bed in gestapt, dan maar slapen.

Ik heb dat weekend niets gedaan, behalve mezelf ziek gemeld. Ik had besloten die week niet te gaan werken. Eerlijk gezegd had ik niet kunnen werken, maar dat vind ik nog steeds moeilijk om te accepteren. Mijn koorts was zondagmiddag weg en mijn saturatie schommelde rond de 95. En toen kwam maandag......saturatie meten en die was 92......weer bam paniek! Huisarts gebeld en die hoorde de paniek en zei: doe even nog rustiger, ik bel je vanmiddag om 15.30 en dan meet je je saturatie om 15.00 uur. Zo gezegd zo gedaan. Mijn bed in gekropen, veel geslapen en 's middags om 15.00 uur was mijn saturatie 96. Huisarts belde en zei: leg die meter weg, pak hem pas als je je beroerd voelt. Voel je je goed dan laat je hem liggen.

En dus ligt de saturatiemeter in de la, heb hem sindsdien niet meer gebruikt (nu zo'n 2,5 week). Wel heb ik omdat ik te lang bleef hoesten nog een antibioticakuur gevraagd en die hielp goed. Na een paar dagen was ik hoestvrij.

Ik ben uiteindelijk 2 weken thuisgebleven en dat zorgde er weer voor dat iedereen om me heen "trots op me waren". Grappig wel, het is doornormaal om thuis te blijven als je ziek bent, maar als je je leven lang zo'n doordouwer bent geweest, die eigenlijk nooit naar haar lijf luisterde, en nu er niet meer om heen kan omdat mijn lijf niet praat maar schreeuwt tegen me, dan is men "trots".

Hoe gaan jullie om met dit soort dingen? En hoe accepteren jullie al die ellende?

Groetjes

Agatha