De ambulance

Ze zijn er hoor. Mijn vrouw klinkt opgelucht als de ambulance voor de deur stopt. Nooit leuk, maar toch wel erg prettig als het ambulancepersoneel een paar minuten later de verneveling start. Hopelijk heb ik zo weer wat meer lucht. Veel COPD-patiënten zullen, net als ik, wel vaker een ambulanceritje hebben gemaakt naar het ziekenhuis. Afhankelijk van de ernst van onze longaanval of longontsteking mogen we na een korte behandeling weer naar huis. Anders worden we gastvrij opgenomen voor een paar dagen.
Maar hoe was het nu die allereerste keer? Spannend? Ging de sirene aan? Is mijn partner wel in de buurt als ik in het ziekenhuis aankom? Waarom rijden ze niet wat harder? Kan ik straks weer gewoon ademhalen? Wat gaat er met mij gebeuren? Help!!
Zelf weet ik het niet meer precies, maar ik denk dat al die vragen wel door mijn hoofd flitsten.

Over de ambulance ging een paar jaar geleden ook mijn eerste opdracht als ervaringsdeskundige/ patiëntvertegenwoordiger voor het Longfonds. Een arts/onderzoeker in een ziekenhuis ergens in Nederland wilde ernstig zieke COPD-patiënten bij aankomst van de ambulance de volgende vraag stellen. 

Welk beademingsmasker wil je hebben?

Optie 1) De standaardmethode: Een strak beademingsmasker. Dit voorkomt heel goed dat je nog benauwder wordt. Maar het zit niet altijd prettig. Je kunt er niet mee praten of eten. Sommige mensen verdragen het masker niet. 

Optie 2) De experimentele methode: Een Optiflow, waarbij een dikkere luchtslang met gaatjes bij de neus wordt gebruikt. Door de slang wordt dan warme, vochtige lucht op hoge snelheid toegediend. Er is dan minder druk op je gezicht en je kan blijven eten, drinken en praten.  

Natuurlijk zat er een uitgebreide stapel papier bij met alle medische voor- en nadelen, de procedure en de documenten die de patiënt moest tekenen. Longfonds werd gevraagd of zij mee wilden denken en vanuit patiënt-oogpunt een aanbeveling konden geven. Het ging hierbij niet om het resultaat van de behandeling. Uitsluitend over de te volgen procedure werd de medewerking van Longfonds gevraagd. Misschien handig te vertellen dat ik geen medische achtergrond heb. Ik zal dus nooit een discussie over medisch inhoudelijke zaken (kunnen) voeren.

Ik mocht er een week over nadenken, daarna zou de arts/onderzoeker mij bellen. Ik heb natuurlijk het Longforum afgestruind naar eventuele ervaringen. Ik hikte vooral tegen drie dingen aan. 

1. Stel het is de eerste ambulancerit van een patiënt en de patiënt is vreselijk overstuur of benauwd. Kan de patiënt op dat moment dan wel helder denken?
2. Wat als de patiënt in de avond of midden in de nacht aankomt. Wanneer kan die dan met iemand overleggen. 
3. Hoe weet een patiënt nu wat een goede keuze is? En wat als de patiënt niet wil of kan kiezen?

Mijn bedenkingen heb ik de daaropvolgende week met de arts/onderzoeker mogen bespreken. De oplossing werd vrij snel gevonden. De vraag zou niet meer direct bij aankomst gesteld worden maar pas de ochtend of middag na aankomst. Patiënten kregen ook eerst een folder waarin alles werd uitgelegd. Daarmee werd het voor de patiënt makkelijker om met iemand te overleggen. Pas daarna kon de patiënt een keuze maken. Patiënten die geen keuze maakten werden op de standaardmethode verder behandeld.