Al 35 jaar leven met COPD: Deel 2, Wat is uw geboortedatum?

Longarts dr. V. had zoals afgesproken voor mij een PET-scan geregeld vlak nadat de 14-daagse antibioticakuur was afgelopen. Op die PET-scan is beter dan op een longfoto of een CT-scan te zien wat er nu met mijn longen aan de hand is. Misschien wel niets meer, dan heeft de antibioticakuur de restanten van de twee longontstekingen eerder dit jaar opgeruimd. Maar een hoop ellende is ook mogelijk. Ik heb natuurlijk de folder goed gelezen. Nuchter aankomen daarna zou ik een infuus krijgen waarbij ik 20 minuten stil moet zitten. Vervolgens naar de PET-scan waar ik nog een andere vloeistof toegediend krijg en weer stil moet liggen. De folder is een beetje afschrikkend, maar er staat ook dat ik na afloop alles weer mag eten en drinken en zelf auto kan rijden. Dus appeltje-eitje.

Vlak voor de wachtruimtes scan ik de QR-code die op mijn uitnodiging staat. Op het scherm verschijnt dat ik mag plaatsnemen in wachtruimte 1. Mijn rechtervoet is nog niet helemaal in de wachtruimte of de verpleegkundige roept mijn naam. Er is verder niemand te zien en ik loop dus maar door. Wat is uw geboortedatum? De verpleegkundige vraagt dit uitermate vriendelijk. Toch raar. Ze ziet wie zich heeft aangemeld, heeft zelfs mijn naam geroepen, mijn foto en andere info staan inmiddels op haar scherm en dan toch mijn geboortedatum vragen. Maar natuurlijk geef ik beleefd antwoord om vervolgens te vragen: En wat is uw geboortedatum?

Ik moet eerlijk zijn, deze vraag stel ik eigenlijk heel vaak aan mensen die mijn geboortedatum vragen. Na 3 seconden verbazing ontstaat er bijna altijd een gezellig gesprek. Als ik al een klein beetje zenuwachtig ben dan helpt zo’n gesprekje mij enorm*. En die geboortedatum die ze uiteindelijk meestal wel noemen, daar hecht ik natuurlijk geen waarde aan. Soms, heel soms, reageert een verpleegkundige negatief of helemaal niet. Erg jammer vind ik dat en een gemiste kans voor ons allebei om even echt contact te maken.

Terug naar deze verpleegkundige, ze giert het uit van het lachen. Heeft dit in haar hele carrière nog nooit meegemaakt. Maar ze geeft sportief antwoord en zorgt er daarna nog steeds een beetje lachend voor dat het infuus direct en pijnloos wordt aangelegd. Ik krijg als toegift een warm dekentje zodat ik het niet koud krijg tijdens het stilzitten.

Na zo’n 25 minuten komt er een andere verpleegkundige die mij een kopje thee brengt. Weer 5 minuten later lopen we naar het apparaat waarmee de PET-scan gemaakt wordt. Hier wordt ook de tweede vloeistof via het infuus toegediend. Het maken van de PET-scan is vrij saai, je moet stilliggen en je hebt tijd genoeg om kadootjes voor je verjaardag te bedenken. Eigenlijk was er maar één ding vervelend, die stank! De verpleegkundige aan wie ik dat daarna vertel zegt dat dit komt door de tweede vloeistof. Slechts 1% van de mensen heeft hier last van en daarom melden ze het niet. Echt vies!

Het is donderdag en het gesprek met longarts dr. V. is pas volgende week dinsdag. Dus ik moet nog even geduld hebben voordat ik weet of mij een hoop ellende te wachten staat of niet. Gelukkig heeft mijn vrouw een aantal leuke dingen bedacht om te doen. En het minimensje komt een nachtje logeren. Geen tijd voor nare gedachten.

*Iedereen heeft zijn of haar eigen manier om rustiger te worden denk ik. Voor de één is dat een kopje koffie, een ander vindt het prettig om iemands hand vast te houden. Ook u heeft ongetwijfeld een manier gevonden om rustig(er) te worden als u weer eens, een misschien vervelend, bezoek moet brengen aan het ziekenhuis. Heeft u een leuke tip voor uw mede-lotgenoten? Laat het hier gerust weten!