Daar waar praten geen zin meer had.

Misschien valt het al te lezen aan de titel..
Helaas geen goed nieuws.
Voor mij dan.
Nouja, meer voor mijn moeder.

Het gesprek is geweest...
Lief heb ik op tijd weggewerkt en die is gaan shoppen met z'n moeders.
Ze kwam ietswat aan de latere kant dan afgesproken, maar zij voelde ook al waarschijnlijk aan dat het geen leuk gesprek zou gaan worden. Duh.

Ik heb haar laten uitpraten en laten vertellen over hoe zij de situatie zag zitten..
Niet goed dus.
Helaas kreeg ik zowaar overal de schuld van en ergens op het einde van het gesprek, kreeg ik te horen dat sinds ik uit Eindhoven terug verhuisd was, niet meer dezelfde Ilona was.
Sommige mensen noemen dat opgroeien en voor jezelf opkomen, sommige noemen je dan een slechte dochter.
En met dat laatste, kwam mijn moeder aan.

Er knapte wat in me en kon me niet meer inhouden.
Ik heb 6 jaar lang voor haar en mijn zus gezorgd, toen zij het niet ivm depressie.
En dat ze dat niet van mij had moeten verwachten. Ik was pas 12.
Ik vertelde haar dat, toen zij zichzelf ging vergelijken met de moeder van een oude vriendin van mij ( die haar ondertussen al 2x het huis heeft uitgezet, en mijn moeder hierdoor zichzelf niet zo slecht vond) dat ze normaliter ook niet bepaald voor de "Moeder van het jaar - Award"  in aanmerking zou komen, gezien een aantal voorbeelden hierboven.
Heel hard misschien. Maar ik moest het echt kwijt.

Ik heb haar zo netjes mogelijk proberen te vertellen, dat in de 7 maanden dat we geen contact meer hadden, ik weinig tot geen stress meer had en dat zodoende mijn astma ook vrijwel stabiel is geworden. Mede natuurlijk doordat ik niet meer in haar rooklucht zat.
Zij pikte dit helaas anders op dan verwacht en vertelde me dat als zij mij alleen maar ziek maakte dat het beter was om elkaar helemaal niet meer te zien.

Nu moet ik heel eerlijk toegeven, dat dat niet geheel onverwacht was.. Maar ik ben wel teleurgesteld in haar doen en laten tijdens het gesprek.
Het vergelijken met andere mensen, zodat zij er beter uit zag en het soort van onderhandelen over andere dingen.. daar ben ik niet echt van..

Dus om een lang gesprek heel kort en bondig te maken. We hebben geen contact meer.
Ik heb een deel van mijn spullen al terug, en ben nog onzeker of ik de rest ook ooit terug ga krijgen.
Maar goed, dat zijn maar spullen.

Ik ben verbaasd, teleurgesteld en voel me lichtelijk in de steek gelaten.
Tot zo ver dat deel dus..

Ondertussen ben ik ergens verkouden geworden, heel sneaky is dat gegaan.
Ik ben nu al een aantal ochtenden met knallende koppijn en oorpijn opgestaan, dus ik vermoed dat mijn holtes volzitten.
Gezien ik nog niet nasaal geworden ben, ben ik ook niet van plan hier enorm veel aan te doen, behalve een beetje stomen.
Maar ik merk wel dat ik sneller verhoging heb en dat ik dat ook wel erg goed aanvoel.
Wie weet is het maar gewoon stress en/of spanningen en ben ik daar na woensdag vanaf!

Woensdag ben ik vrij, net als donderdag en vrijdag.
Maar me er echt op verheugen doe ik niet.
Het is de pijn van het onbekende..
Ik heb geen flauw idee wat er gaat gebeuren, en dat vind ik maar niets!!
Ik hoefde niets mee te nemen volgens de aardige vrouw aan de telefoon..
Ze zei zelfs ; Mevrouw, het enige wat u hoeft te doen is te komen opdagen.
Waarop ik eigenlijk haar zin afmaakte en zei; en met mijn benen gespreid te liggen.
Gelukkig snapte ze mijn humor  :+

We gaan het zien!
Morgen nog een volle dag op school.
Even kijken wat ze daar voor nieuws hebben.

Jullie horen het!! :W :W