Onderzoek of behandeling weigeren
29-11-2012 om 12:09 uurN.a.v. allerlei berichten in het nieuws, van artsen die niet bepaald een reclame voor hun vak zijn en verschillende vragen op dit forum, wil ik de artsen hier wat vragen voorleggen.
- Kan en mag je als patiënt een behandeling of ingrijpend onderzoek zonder meer weigeren?
- Moet een arts ten allen tijde de noodzaak hiervan duidelijk maken aan de patiënt?
- Verwacht de arts van de patiënt altijd een onderbouwde reden voor een weigering?
- Dient e.e.a. in de overlegsfeer te gebeuren, of is de arts de autoriteit?
- Mag het contact tussen arts en patiënt verstoord raken wanneer 1 van beiden een andere mening is toegedaan?
Vanmorgen hoorde ik in het nieuws dat er een onnodige longoperatie is gedaan bij een man, die "slechts" met het opgeven van bloed zich in het ziekenhuis meldde en de l.a. gaf hem als diagnose: longkanker. De details weten we natuurlijk niet, maar de man bleek kerngezonde longen te hebben.
Hoe hebben ze dan deze man over kunnen halen tot deze ingrijpende operatie? En een l.a. beslist dit toch niet in zn eentje, ik neem aan dat er team-overleg is.
Misschien veel vragen tegelijk, maar ik hoop van harte op heldere antwoorden.
Je bent baas over je eigen lichaam, en beslist dus ook over de behandeling.
Een patiënt mag onderzoeken en behandeling weigeren als ze dat wil.
Een arts hoort uit te leggen waarom ze bepaalde onderzoeken en behandeling voorschrijft en wat het inhoudt.
Ik vraag me alleen wel af wat er gebeurd met de arts-patiënt relatie als je als patiënt alles weigert. Vlgs mij stopt dat de controle bij zo'n arts en wordt je weer overgedragen naar de HA.
Want wat kan een arts voor je doen als je wel steeds met klachten komt en onderzoek of behandeling weigert?
In overleg kan veel. Ik weigerde ook te accepteren dat mijn arm pijn bleef doen na een breuk. de arts weigerde om de plaat uit de arm te halen. Uiteindelijk heeft deze arts me doorgestuurd naar een andere arts. dus in overleg kan veel
(en de plaat is uit mijn arm, de pijn is weg)
je bent idd als patient de baas over je eigen lichaam
maar vaak weet je dingen niet waardoor je moet vertrouwen op de arts... en als je de verhalen hoort over de verschillende ziekenhuizen......
Dat is ook het belangrijkste denk ik, dat je blijft communiceren...
Ja, een arts moet voor elke behandeling toestemming van de patient hebben, moet een patient altijd goed voorlichten over de voor en nadelen en de patient is ten allen tijde zelf de gene die de doorslag geeft. Dit alles is wettelijk vastgelegd in de Wet Geneeskundige Behandelings Overeenkomst. Artsen die zich niet hieraan houden kunnen tuchtrechtelijk worden vervolgd en zelfs geschorst worden.
Je hebt als patiënt heel wat rechten hoor: zo mag je je dossier opvragen, moet je steeds over alles voldoende uitleg krijgen en mag je dus ook onderzoek en behandeling weigeren als jij dat nodig zou vinden.
Niemand is perfect en iedereen maakt in z'n job wel eens een fout of verkeerde inschatting, zo ook in de geneeskunde. Helaas heeft dit vaak grote gevolgen. Vandaar goed dat je ook het recht hebt op een 2nd opinion.
Toch zou ik ook heel voorzichting zijn met verhalen die je opvangt uit de media. Je kent namelijk niet het hele verhaal en het lijkt me heel sterk dat een arts louter op basis van het ophoesten van bloed een diagnose van longkanker stelt en vervolgens een invasieve operatie uitvoert. Je moet niet vergeten dat media ook nogal eens op sensatie belust is...
Het is je eigen lijf en uiteindelijk beslis je daar natuurlijk zelf over. Een goede arts zal niet zomaar onderzoeken en behandelingen aandragen maar ook toelichten wat het inhoudt, wat het op kan leveren en wat de bijwerkingen/complicaties kunnen zijn. Bij erg ingrijpende dingen zoals een langdurige revalidatie, Xolair-behandeling, etc kreeg ik van mijn longarts altijd een bedenktijd tot mijn volgende afspraak om het allemaal eens rustig op me in te laten werken, me in te kunnen lezen en er over kunnen praten met de mensen in m'n omgeving (en hier). Dat vind ik heel fijn. Dat geeft mij het gevoel dat hij me niet alleen als patiënt ziet maar ook als persoon die meer is dan een chronische ziekte.
Overigens ben je als patiënt gauw geneigd om dingen te weigeren of niet te willen uit praktische (tijdgebrek, onhandig) of emotioneel (naar, pijnlijk onderzoek bijvoorbeeld) oogpunt terwijl het voor jezelf wel veel goeds kan brengen. Een goede arts kan dit samen met jou tegen elkaar afwegen zodat je samen in overleg een goed besluit kunt nemen. Als je consequent alles weigert wat je arts je aanraadt, tsja, dan moet je bij jezelf te raadde gaan of je je eigen behandeling niet alleen maar in de weg staat en ik kan me voorstellen dat je arts dan op een gegeven moment weigert je te behandelen.
Mag ik vragen waarom er geen antwoord is gegeven door een arts?