Na div opnames ben ik weer thuis, nu heb ik te horen gekregen dat ik voor screening kan worden opgeroepen door het Erasmus....nu komt het....al die tijd hierop gehoopt en nu ben ik zo bang dat ik gewoon niet meer durf...het komt nu wel akelig dichtbij...pffff ik weet het niet meer....zo blijven??? toch maar voor die screening gaan , jeetje...het maalt maar door mijn hoofd.....ik weet dat de screening zwaar is, en dan nog de onzekerheid kom ik er door heen ??? Vervolgens de stres hebben ze op tijd longen voor mij????
Ben zo onzeker geworden de afgelopen maanden, heb het gevoel of ik in een achtbaan zit.
ik ben nu bijna 61 en heb begrepen dat de limiet 63 jaar is om voor screening ( of was het longtransplantatie ) in aanmerking te komen, maar zeker weten doe ik het niet natuurlijk.
Ik vind het allemaal zo confronterend, en het lijkt nu of ik geen keuze meer heb .
Sorry als ik zo klagerig overkom, dat is zeker niet mijn bedoeling , ben van nature erg optimistisch , maar die angst he?
Kan helemaal met je meedenken zit in hetzelfde schuitje en inderdaad als het dichterbij komt is het ook weer moeilijk wat te doen, wat niet te doen. Ik ben zelf ook 60 en volgens mij doen ze de transplantatie tot 65 mits in goede conditie. Die conditie is ook moeilijk vast te houden zelf ga ik elke dag naar de fysio om in shape te blijven. De screening is best zwaar maar dan weet je zeker of je in aanmerking komt of niet, dit is nog geen fase waarin je moet besluiten om wel of geen transplantatie wil. Stel dat je niet door de screening komt kun je dit toch maar vast zeker weten. En weet je probeer positief te blijven ook al is dit soms heel moeilijk. Waar ik steeds aan denk is dat ook het leven met of zonder transplantatie niet oneindig is, en je angsten moet je gewoon bespreken, dat snappen ze daar allemaal heel goed ben zelf ook patiënt in het Erasmus . En klagerig vindt niemand je geloof me. Heel veel lieve virtuele knuffels Daysy
Kranige meiden zijn jullie. Je hebt gelijk Daisy. Whoopy ga het aan en blijf alert. Zodra het je tegen de borst stuit, praat je erover met de mensen daar. Maar zekerheid is beter, dan het getob en de onzekerheid nu, maak duidelijke lijstjes in je hoofd. Wat wil ik zeker niet en waar kijk ik naar uit. Heel veel moed en kracht. Hugg
Lieve lotgenoten,
Wie heeft raad?
Na div opnames ben ik weer thuis, nu heb ik te horen gekregen dat ik voor screening kan worden opgeroepen door het Erasmus....nu komt het....al die tijd hierop gehoopt en nu ben ik zo bang dat ik gewoon niet meer durf...het komt nu wel akelig dichtbij...pffff ik weet het niet meer....zo blijven??? toch maar voor die screening gaan , jeetje...het maalt maar door mijn hoofd.....ik weet dat de screening zwaar is, en dan nog de onzekerheid kom ik er door heen ??? Vervolgens de stres hebben ze op tijd longen voor mij????
Ben zo onzeker geworden de afgelopen maanden, heb het gevoel of ik in een achtbaan zit.
ik ben nu bijna 61 en heb begrepen dat de limiet 63 jaar is om voor screening ( of was het longtransplantatie ) in aanmerking te komen, maar zeker weten doe ik het niet natuurlijk.
Ik vind het allemaal zo confronterend, en het lijkt nu of ik geen keuze meer heb .
Sorry als ik zo klagerig overkom, dat is zeker niet mijn bedoeling , ben van nature erg optimistisch , maar die angst he?
graag jullie support in deze problematiek.....
Jullie heel veel liefde / kracht en moed,
Lieve groet, Whoopylady
Hoi Whoopylady
Kan helemaal met je meedenken zit in hetzelfde schuitje en inderdaad als het dichterbij komt is het ook weer moeilijk wat te doen, wat niet te doen. Ik ben zelf ook 60 en volgens mij doen ze de transplantatie tot 65 mits in goede conditie. Die conditie is ook moeilijk vast te houden zelf ga ik elke dag naar de fysio om in shape te blijven. De screening is best zwaar maar dan weet je zeker of je in aanmerking komt of niet, dit is nog geen fase waarin je moet besluiten om wel of geen transplantatie wil. Stel dat je niet door de screening komt kun je dit toch maar vast zeker weten. En weet je probeer positief te blijven ook al is dit soms heel moeilijk. Waar ik steeds aan denk is dat ook het leven met of zonder transplantatie niet oneindig is, en je angsten moet je gewoon bespreken, dat snappen ze daar allemaal heel goed ben zelf ook patiënt in het Erasmus . En klagerig vindt niemand je geloof me. Heel veel lieve virtuele knuffels Daysy
Kranige meiden zijn jullie. Je hebt gelijk Daisy. Whoopy ga het aan en blijf alert. Zodra het je tegen de borst stuit, praat je erover met de mensen daar. Maar zekerheid is beter, dan het getob en de onzekerheid nu, maak duidelijke lijstjes in je hoofd. Wat wil ik zeker niet en waar kijk ik naar uit. Heel veel moed en kracht. Hugg