Oneerlijk!!

Beste allen,

Ik wil graag even mijn verhaal kwijt. Gewoon omdat ik me zo machteloos voel.
Mijn lieve opa (64jaar) heeft COPD. In een ernstige staat. Hij zit bij de top 4 van de slechte van het ziekenhuis (belachelijk dat ze dit aan hem bekend hebben gemaakt!) maar goed. Dit even om te melden hoe ernstig het is.

Aangezien hij een lekkende hartklep heeft en al heel erg zwak is, is een operatie niet mogelijk. Ook de dagelijkse dingen is voor hem niet meer mogelijk. Hij kan alleen nog maar in een stoel zitten.

Hij heeft altijd hart gewerkt en vond dansen en fietsen heerlijk! Nu hij eindelijk van zijn pensioen kan genieten samen met oma (die overigens gelukkig nog wel gezond is), zit hij elke dag op zijn stoel. Uit het raam te starten of naar de tv. Mijn oma, die zielsveel van opa houdt staat altijd aan zijn zijde. Maar ook haar vrijheid valt weg. Zij zorgt voor opa. En als ze boodschappen gaat doen of andere dingen dat gaat opa mee en wacht in de auto. Opa is angstig en bang voor dat er komen gaat. Hij durft niet naar het ziekenhuis (heeft er wel al meerder keren gelegen), hij heeft ook al meerdere bijna doodervaringen meegemaakt. hij is zo bang… Ik zie ook de angst en verdriet in zijn ogen.

Opa heeft altijd voor ons klaar gestaan en nu staan wij allemaal machteloos toe te kijken hoe hij langzaam maar zeker stikt. Ik voel mezelf er zo vreselijk bij. Die arme lieve man… en oma… Het is zo oneerlijk.

Weten jullie toevallig hoe het zit met autoscoot mobielen? Ik zou zo graag nog een paar keer met opa de deur uit willen zodat ik hem nog een paar keer kan laten lachen en genieten ondanks de pijn de verdriet……

Gr. W.