Moeder met COPD: vergeetachtig en verwardheid, hoe ga ik hier mee om?

Hoi, Een dergelijk forum is nieuw voor mij maar ik loop een beetje vast in mijn gevoel.
Een paar jaar geleden is bij mijn moeder COPD vastgesteld na een opname in het ziekenhuis omdat ze geen lucht meer had. Daarna ging eigenlijk alles redelijk z'n gangetje tot een paar maanden terug. Ik had vanaf de zomer 2014 al het idee dat er iets aan de hand was maar kon mijn vinger er niet op leggen. Ik had een afspraak met haar huisarts gemaakt om het er met hem over te hebben maar die afspraak is er niet hoeven komen. Op de ochtend dat ik de afspraak had met de arts belde ik haar en vertelde ze me dat ze op de grond lag en niet meer overeind kon komen, ze bleek van de trap af te zijn gevallen 's nachts maar hoe... dat wist ze niet meer. Na een hele week op en neer naar huisarts, ziekenhuis voor onderzoek is ze aan het eind van de week uiteindelijk opgenomen op de geriatrische afdeling. En waar ik dacht dat ze haar daar een paar weken hielden en gingen onderzoeken mocht ze na een week al weer naar huis. Ik was verbaasd. Hoe kon ze in godsnaam naar huis gestuurd worden? Ik dacht zelf eerst aan dementie maar de arts zei me dat al haar klachten veroorzaakt werden door de COPD. Ook het geheugenverlies en de verwardheid. Ik had ondertussen zelf in de week voorgaand aan de opname thuiszorg geregeld twee keer per dag, een bed beneden en een rollator maar toch.... kon zij veilig alleen naar huis? Maar het was niet anders dus er maar mee om leren gaan, elke dag ging ik er na mijn werk naar toe en in de weekenden. Na enkele weken toen er een beetje ritme in kwam werd via thuiszorg verzoek geplaatst voor huisarts ivm veel vocht vasthouden. Toen konden we linea recta door naar de hartbewaking. Daar heeft ze twee dagen gelegen voor onderzoeken of er ook nog iets met het hart was. Maar ook de hartklachten (verminderd pompen van bloed) kwam door de slechte longen. We werden naar huis gestuurd met een palliatieve diagnose: geen reanimatie, geen intubatie en symptoombestrijding. Na deze opname heb ik na lang praten gelukkig voor elkaar gekregen dat er een derde moment kwam van thuiszorg, deze komen nu dus 3x per dag. In de middag warmen ze haar maaltijd op want dat kan ze zelf ook eigenlijk niet meer. Op dit moment zit ze op haar stoel, kijkt tv, haalt dagen, maanden en jaren door elkaar. Vertelt dingen tig keer opnieuw.
Er wordt gezegd dat ze nog "te goed" is voor bijvoorbeeld een bejaardenhuis oid. Ze wil zelf ook het liefste thuis blijven wonen. Ik heb gezegd dat dit kan zolang het verantwoord is.
Ondertussen ben ik zo ver dat ik de meeste dagen er wel mee om kan gaan. Maar af en toe hakt vooral de verstoring in haar geheugen er bij mij in. Zij kan het niet helpen en ik voel me schuldig als ik me erop betrap af en toe geïrriteerd te raken als ze iets blijft beweren waarvan ik gewoon zeker weet dat het niet klopt. Ik heb het hier ook met de thuiszorg over gehad, zij hebben hier natuurlijk meer ervaring mee. En verstandelijk weet ik dat ik alles heb gedaan wat ik kan voor dit moment maar toen ik straks bij haar wegfietste dacht ik "ik heb geen moeder meer maar een patiënt". Ze heeft heus wel haar redelijk heldere momenten maar ik zou willen dat er meer was dat ik kon doen.
Op het forum zie ik allerlei zaken met betrekking tot COPD maar nergens kon ik iets vinden over het geheugenstuk daarom was ik benieuwd of andere naasten hier wel ervaring mee hebben.

Alvast bedankt voor het lezen van mijn berichtje, moest het even kwijt