Moedeloos

Met dit stukje wil ik van jullie graag horen hoe jullie omgaan met de COPD.

Sinds 2008 heb ik Astma/Copd, gold 3. Ik heb minimaal 3 tot 4 maal per jaar een fikse longaanval waarvoor ik behandeld wordt met antibiotica en prednison. In 2010 kreeg ik hartproblemen en ben ik gedotterd en is er een stent gepaatst. Ik ben al verschillende keren opgenomen in het zkh wegens benauwdheid. Dit jaar ben ik begonnen met een zkhopname, ik was een week thuis toen ik een licht hartinfarct kreeg. Na 8 dagen was ik weer thuis. In februari is voor het eerst een ct-scan gemaakt. Deze gaf behoorlijk longemphyseem te zien en afwijkend longweefsel in de li-long. Dit bleek dus een kleine longtumor te zijn. Deze is succesvol bestraald.

ik ben nu aan het opkrabbelen maar ben vreselijk moe, slaap slecht en ik heb geen moed meer als ik aan de toekomst denk. Het vooruitzicht van zuurstof, scootmobiel, rollator en nog meer benauwd worden maakt dat ik bang ben voor de toekomst. ik ben wel weer aan het reintergreren en werk nu voor 2 × 2 uur per week. Ik raak daar zo vermoeid van dat ik de rest van de dag op de bank /bed doorbreng. Het is wel leuk om weer contact te hebben met collega's. Door de vermoeidheid heb ik geen moed meer om naar de copd- training te gaan. Ik vind het ook zo nutteloos, ik word toch weer ziek deze winter en dan moet ik weer van voor af aan beginnen. Eigenlijk is de toekomst een beangstigend vooruitzicht. Geen vrolijk verhaal, ik weet het.

Andrie