Liep ik maar ergens tegenaan!!!
21-08-2011 om 13:41 uurEen leven met copd, waar loop je tegenaan?
Liep ik maar ergens tegenaan, denk ik dan.
Ik ben een (over het algemeen) positieve vrouw van 56 en heb copd II/III (zit er tussenin). Twaalf jaar geleden was het mijn keuze om mijn relatie te beëindigen en alleen te gaan wonen. Mijn hele leven al heb ik veel energie gehad, pakte alles aan, ging bv graag swingen, sporten, fietsen enz enz. Ik hoor mijn beste vriendin nog zeggen “jeetje Lia jij leeft twéé levens in een”. Maar zo zat ik nu eenmaal in elkaar, ik wist niet beter en genoot overal met volle teugen van.
Tien jaar geleden kreeg ik een longontsteking en werd ik doorverwezen naar de longarts, deze constateerde copd, weliswaar in een zeer vroeg stadium, maar toch. Toen ik herstelt was van die longontsteking had ik zeker 4 jaar nergens last van, maar daarna merkte ik toch wel dat bepaalde dingen steeds meer moeite gingen kosten en ook de medicatie werd verhoogd.
Ik heb 3 kinderen, waarvan de oudste toen al het huis uit was, maar de twee jongste heb ik tot nu toe gedeeld met hun vader. Ze zijn nu 20 en 17, mijn dochter van 20 is deze maand op kamers gegaan i.v.m. studie in een andere provincie, dus heb ik alleen nog mijn zoon van 17 voor 50% in huis.
Als kinderen hun eigen weg gaan zoeken heb je als ouder nog wel zorgen maar verzorgen hoeft niet meer, je krijgt meer tijd voor jezelf en ik ging ook op een andere manier om me heen kijken, ik stond ook weer open voor een “nieuwe” relatie en dat is nu datgene waar ik dus tegenaan loop. Ik merk dat ik het erg moeilijk vind om aan iemand die ik verder nog niet ken (en hij mij niet) te vertellen dat ik copd heb.
Uiteraard heb ik mezelf ook op het digitale datingpad begeven, maar na verschillende afspraakjes wist ik dat dat niks voor mij was. Iemand zomaar tegenkomen, is toch het leukste. Door de beperkingen die de copd mij op legt ben ik veel minder aktief, moet ik elke dag keuzes maken wat ik wel en niet doe om mijn energie te doseren, wat weer betekent dat ik soms bepaalde uitjes niet doe omdat ik er geen energie meer voor heb.
En het is nu eenmaal zo dat je toch eerst datgene doet wat “moet” in mijn geval is dat mantelzorgen voor mijn moeder van 92”, dat kost me veel kruim en dan ben ik 'savonds echt “op”, als mijn vriendinnen me dan vragen of ik iets leuks mee ga doen moet ik altijd nee zeggen. Thuis de boel schoonmaken betekent ook goed nadenken wat je wel en niet doet, wat ik nog steeds moeilijk vind omdat ik het liefst alles in één keer doe, dan ben ik er maar vanaf.
Gelukkig heb ik sinds een jaar een E-Bike waardoor ik stukken mobieler ben, op een gewone fiets kwam ik niet meer vooruit, had steeds het idee dat iemand de rem in zat te knijpen hahaha.
Maar goed, ik kom dus steeds minder in aanraking met mensen van mijn eigen leeftijd en als ik als eens iemand ontmoet waarvan ik denk “mmmm dat is een leuke man” en we raken aan de praat, dan hoor ik dat hij bv erg graag wandelt, iets waar ik door de copd een grondige hekel aan heb gekregen, dan weet ik al dat ik echt niet ga vertellen dat ik beperkt ben, want als dat echt een hobby van iemand is, dan kun je dat dus nooit samen doen. Ik weet het, ik beslis meteen al voor de ander mee, ik geef de ander geen kans om zelf te beslissen of hij dan maar alleen gaat wandelen.
En wat te denken van vrijen????? Ik heb nog geen zuurstof thuis, maar als ik eraan denk hoe actief ik altijd op dat gebied was dan breekt het angstzweet me uit, want ook dat zal aangepast moeten worden aan datgene wat ik wel kan en zo niet dan zal ik wel zuurstof naast m'n bed moeten hebben.
Ik zou zo ontzettend graag iemand tegenkomen waartegen ik gewoon durf te zeggen dat ik door de copd behoorlijk beperkt ben, mijn leven nog delen met iemand die mij de moeite waard vindt ook al ben ik beperkt.
Is er iemand die dit herkent??? Ik zou graag met iemand willen praten die dit ook tegenkomt?
Dus als er iemand op dit forum zit die in een soortgelijke situatie zit of heeft gezeten, dan zou ik het heel fijn vinden om ervaringen uit te wisselen.
Natuurlijk sta ik open voor adviezen, graag zelfs.
Ik heb zelf al best veel ondernomen om onder de mensen te komen want verlegen ben ik niet. Ben ook lid van de astmavereniging en heb daar ook al bijeenkomsten van bijgewoond, maar ook daar kom ik niet echt leeftijdsgenoten tegen, met alle respect voor die mensen die ik er wel tegen ben gekomen, vaak zijn die al wel wat jaartjes ouder dan ik.
Ik vind het echt vreselijk dat ik me steeds meer ingesloten ga voelen door een eenzaam gevoelen ook dat het accepteren van het hebben van copd toch iets is waar je steeds tegenaan blijft lopen, dat went eigenlijk nooit.
Groetjes
Lia
hoi Lia
Heel goed om het eens grondig van je af te schrijven allemaal, meidje
wat bedoel je met liep ik maar ergens tegenaan bedoel je een leuke partner of vriend?
Ik heb zelf ook veel beperkingen, maar niet zo heftig als jij en ìk vind het soms al zo zwaar...
Een oplossing heb ik niet direct, behalve aktiviteiten zoeken waar interessante mensen komen. Mijn zus heeft onlangs contact gekregen met een man via een website over fotografie. Ze heeft erge reuma. in ieder geval; blijf schrijven, dat is de eerste stap.
niet alleen tobben, hoor!!!!
groetjes Elly
Hai Elly,
Ik schaam me, heb jou niet eens bedankt voor jouw lieve reactie, bij deze dus.
Ik bedoel inderdaad dat ik het leuk zou vinden om een vriend tegen het lijf te lopen, maar dat komt als het komt.
Groetjes
Lia
Hallo Lia,
Stijl dat je deze oproep hier plaatst!
Veel copd,ers waren altijd zeer actieve mensen , maar rookten daardoor meer dan gemiddeld.
Ik hoor dit van alle kanten.
Mensen die aktief waren , en vaak klaar stonden voor anderen.
Tja , en dan opeens Copd...
Da,s effe wennen.
Maar ik zou toch , als je iemand ontmoet gewoon eerlijk zeggen hoe de zaken bij jouw er voor staan.
Als hij je echt leuk vind , dan zal hij wat minder wandelen , of zeggen : schat, ik ga ff een uurtje bewegen in het bos.
Erom heen draaien heeft geen zin , plus het feit dat het alleen maar slechter zal gaan i.p.v. beter.
Vriijen? ik zou me er niet teveel zorgen om maken.
Vind je iemand die je begrijpt , dan zal dat zich vanzelf oplossen.
Hoop voor je dat er iemand reageert...!
Groet Monty....
Hai Monty,
Bedankt voor jouw antwoord.
Mijn "oproep" is geschreven op een dag dat ik het allemaal niet meer zag zitten en 'n klein beetje hoop had dat hier misschien iemand iemand op zou reageren die met hetzelfde probleem zit.
Gelukkig hebben Ellie en jij gereageerd :)
Inmiddels heb ik mezelf onder handen genomen (doe ik als het nodig is) en ben bezig om om via de site 50+ een vriendinnenclub op te zetten en dat lukt aardig.
Ik worstel en kom boven!!!!
Groetjes
Lia
HOI hoi Ik ben Dian Gielen uit Asten Noord Brabant..
Ik ben 56 jaar jong heb een lieve man en 2 dochters ze zijn allebij getrouwd en 1 dochter heeft een zoontje van bijna 2 en de andere dochter heeft een dochtertje van 7 maanden en wonen in roermond ..
Ik heb nou 5 jaar copd en nog maar 29 % longinhoud.(ik heb sinds de hart stilstand ook zuurstof .. niet leuk )
ik heb ook nog een hart stilstand gehad in 2010 (dec).
Mijn man heeft mij gevonden op de badkamer
Ik wil ook graag met mensen spreken met de zelfde ziekte..
Groetjes Dian :)
:) *O*
*O* Hallo Lia, Heb je epistel gelezen en herken heel veel van mijzelf daarin. Ik heb dan niet de keuze gemaakt om weg te gaan maar mijn echtgenoot is in 2006 overleden. Ik ben wel 9 jaar ouder dan jij maar heb ook het gevoel gehad om niets tegen iemand te zeggen. Ik heb COPD 3. Toch heb ik het wel gedaan en het werd goed opgevat. Ik kan nu vrijuit over mijzelf en vooral mijn gevoel praten, alles is bespreekbaar en ben daar erg blij mee. Laat de moed niet zakken, je komt heus wel iemand tegen die je wel begrijpt en waar je een goed gesprek mee kan voeren maar die ook begrijpt dat er meer uit je leven is te halen samen. Ik ga 2 x per week naar de fysio 1 uur trainen en dat bevalt me goed en in de winter ga ik naar de zon (Tenerife) en zo ga ik de winter door. In de zomer blijf ik thuis maar onderneem wel veel. Blijf niet thuiszitten want dan ga je alleen maar met je conditie achteruit. Ik heb ook vroeger heel veel gesport, turnen en wedstrijd ballroomdansen maar dat gaat helaas ook niet meer. Blijf positief denken en laat de zon in je hart schijnen.
Heel veel sterkte en hoop dat je de moed hebt om het eens toch tegen iemand te zeggen die van je gaat houden en samen met je verder wilt gaan.
Veel liefs,
Sabah
Hoi Lia, ook voor mij heel herkenbaar maar met een happy end (dit heb ik vorig jaar in een reactie op een blog op longforum geschreven)
Re:Column 16: liefde
« Antwoord #10 Gepost op: 10 maart 2011, 14:02:11 »
Maar toch kan het anders, ervaar het nu sinds 2 jaar en ga zelfs over een kleine 3 maanden trouwen! Ik! ernstig COPD Gold 4!, Ik die ooit ben gescheiden dóór de ziekte heb een man getroffen die helemaal voor mij.... mijn karakter ..... voor Hilda viel.
Hoe erg heb ik het wel niet proberen tegen te houden?, ondanks de vlinders, alle argumenten om het niet te doen aangevoerd?, het werkte niet!
En nu zeg ik goddank niet, want echt als je je hart opensteld en iemand tegenkomt die dat ook doet krijg je het zo fijn, en eerlijk is eerlijk, de ziekte is nu veel beter te dragen.
25 Mei wordt onze dag, en aansluitend ga ik het gesprek aan i.v.m een plaatsing op de wachtlijst voor longtransplantatie..en weet je? Ik kan het!
Ik gun het echt iedereen om dit ook mee te mogen maken.
Heel veel liefs Hilda
En nu ben ik al weer meer dan 1 jaar getrouwd, de zuurstofconcentrator staat in een ruimte naast onze slaapkamer en we hebben het fijn, de zuurstofbril ziet mijn man (klinkt nog steeds raar!..mijn man)niet eens meer, en het gaat zo goed met me dat longtransplantatie voorlopig niet aan de orde is.Heb inmiddels een scoot en ga de wijde wereld weer in,sport 3 keer in de week en ontmoet via vrijwilligerswerk bij het astmafonds en de sport leuke mensen het is weer fijn zo
Ik hoop dat jij ook over een drempel heen kunt en dat er iemand ronloopt die jou ziet om wie je bent!
groetjes Hilda
Hallo Lia,
Ik herken wel veel in jouw verhaal. Niet zozeer het zoeken van een partner want ik ben al lang getrouwd met mijn partner.
Ik ben 55 jaar en heb twee kinderen van 20 en 22 jaar. Ik werk nog en de kinderen zijn belden nog thuis. Daar zit dus een overeenkomst. Ik heb ook gold 3 pas sinds kort. Helaas wel aan zuurstof tijdens sporten e.d..
Ook je verhaal over de ebike lijkt op het mijne... Grappig he?
Ik worstel dus niet met jouw probleem van een partner, maar wel met het verdelen van die energie.
Dat vind ik ook superlastig.
Ik ben in september begonnen aan een opleiding voor Coaching en Counseling. Dat word ik zelf gecoaches en leer ik van mijn klasgenoten. Ik heb het nog niet aan de orde durven stellen dat ik copd heb maar ik denk dat ik wel een keer aan de beurt komt. Ik denk dat ik daar veel kan leren over mezelf en het omgaan van de beperkingen. Eind van de maand ga ik zelf naar een coach. Ben heel benieuwd! Met de billen bloot!
W.b.t jouw vraag denk ik toch dat het beter is om het bij de eerste ontmoeting te vertellen...moet je je natuurlijk wel al wat vetrouwd voelen bij iemand! Kan je daar niet zo best in raden...wilde toch reageren omdat jouw verhaal zo op het mijne leek.
Ben pas ook naar zo'n longpunt geweest maar boelde me daar ook niet thuis. Inderdaad veel ouderen die met hun partners daar dan zitten. Kan ik me ook (nog) niet mee identificeren.