humeur
12-09-2011 om 12:29 uurhallo. mijn naam is harry, getrouwd, 3 kinderen(nog 2 inwonend) en heb COPD. dit is sinds 2006 vast gesteld. nu ben ik sinds januari voor 52% afgekeurd. ik heb een HEEL lieve, begripvolle vrouw en GELOOF dat ik me wel grotendeels heb neer gelegd bij deze situatie. waar ik echter geen grip op krijg is mijn soms vreselijk, ja soms hondse humeur. als ik het benauwder krijg en vermoeider word, reageer ik dat af op mijn dierbaren. ik heb dat zelf niet door en het lijkt of ik oog kleppen op heb en alleen in mijn eigen wereldje rond draai. dat gaat zolang door tot het ontploft en ik een vreselijke woorden wisseling krijg met mijn lieve vrouw. ik verwijt haar onredelijke en belachelijke dingen. gelukkig is ze een erg sterke vrouw, die mij de spiegel dan stevig op m'n neus drukt. maar ik wil dit helemaal niet. het lijkt of ik op zo'n zwembad glijbaan stap. je glijdt naar beneden en komt pas uit je roes als je in het water plonst.
ik wil graag weten of meer mensen deze ervaring hebben en hoe zij hier mee omgaan, want dit is geen doen, vooral niet voor mijn gezin.
heel herkenbaar, ik heb ook copd en merk ook op slechte dagen dat ik een kort lontje heb.
Soms ben je ook zo moe,ik heb 't vaak als ik een gesprek heb of iets uitleg en dat ze dat dan niet begrijpen en dan moet je 't nog een keer zeggen of uitleggen, dan merk ik dat ik kribbig word omdat ik te weinig lucht heb om zoveel te praten.
Ook al praat ik graag soms is dat zelfs teveel, net zoals van teveel telefoontjes, zweet op m'n rug en toch m'n best doen om een ander niet te laten merken dat ik hijgerig klink, en daarna helemaal kapot en dan kribbig worden op m'n man. ( 't stomme is dat ik dan nog meer benauwd word :?)
Ze zeggen vaak dat je dat 't meest doet tegen de mensen van wie je juist zoveel houdt maar leuk is anders.
Ik probeer soms als ik 't aan voel komen maar even te gaan liggen op de bank en de bui laat over komen en net te doen alsof ik dummel zodat ze niet tegen me gaan aan kletsen >:D, ze snappen 't ook wel maar logisch dat ze 't ook weer vergeten.
Sterkte, groetjes, Jolien
Ook bij mij heel herkenbaar. Ik heb nog een relatief jong gezin met 2 beginnende tieners en ik merk ook wel aan mijzelf dat ik niet altijd de allervrolijkste ben. Zeker tegen mijn dochter kan ik soms echt heel boos zijn...ik vind het ook erg lastig af en toe en heb ook wel moeite met uitleggen dat het door de vermoeidheid komt. Het blijft toch erg lastig om mensen uit te leggen hoe het is om een longziekte te hebben. Ik heb geen oplossing voor je...neem in ieder geval tijd voor jezelf en rust goed uit, zodat je ook wat kan teruggeven. Spreek bijvoorbeeld momenten af dat je iets gezelligs met je gezin gaat doen en zorg er dan voor dat je goed uitgerust zo'n dag in gaat, zodat je op die dag ook echt gezellig bent.
Inderdaad herkenbaar, ook hier heeft de familie af en toe te maken met een vermoeide prikkelbare moeder,
het is soms teveel een gezin ( twee dochters 16 en 19 en vrienden) de drukte kan ik dan niet aan.
Soms vlucht ik mijn bed in, maar dat kan niet altijd.
Ook mijn partner moet het dan ontgelden, ze kunnen het niet altijd zien, maar zelf denk je dan zie het dan toch!!! >:(
Frustrerend dat de energie er niet is of lucht om mee te doen, het moet er soms uit maar achteraf zal ik erop terugkomen dat het niet zo bedoeld was.
Dus erover praten (als het weer gaat) is en blijft nodig.
Groetjes Carla
ik heb dat precies hetzelfde, ik ken mezelf soms niet meer,voorheen altijd dezelfde vrolijke Ton, maar dat is wel voorbij,