copd en kinderen met extreme hechtings stoorenis
10-10-2014 om 12:41 uurik heb copd (chronische bronchitis) en ik heb 4 kinderen 1 daar van heeft een extreme hechingstoorenis maar hoe leg je het uit aan het kind dat je niet altijd hem naar bed kan brengen of hem naar school brengen of maar heel kort even stoeien met hem omdat het niet gaat met je longen?
dit zijn hele kleine dingen die ik dagelijks mee maak. en het doet me soms pijn ene momenten meer dan dan de andere momenten.
deze vraag had ik op een facebookpagina gezet en ik werd uit gemaakt voor depresief nou sorry dat ben ik zeker niet. dat ik bericht krijg van accepteer het en leer er mee omgaan daar kanik nog mee leven maar niet gelijk benoemen dat iemand depresief is
om mijn acceptatie voor me zelf makkelijker te maken maak ik geintje over mijn medicatie zal het hier niet neer zetten op de facebookpagina vonden ze het eerst grappig later werden ze er boos om.
de ampule die je op de voorzetkamer zet de medicatie is toch in gas vorm? en ik heb een bijnaam voor mijn voorzetkamer.
:W welkom op ons forum
Wij proberen er voor elkaar te zijn en niet te oordelen.
Niet kunnen stoeien met je kinderen is naar, maar samen een boekje lezen of spelletje doen is heel waardevol.
Stoeien kunnen ze met iedereen ;)
Groet
Jippie
Kan me goed voorstellen dat het moeilijk uit te leggen is aan je kinderen , ik herken het wel , ik heb drie kinderen die alle drie een verstandelijke beperking hebben , zoals pdd NOS ADHD , autisme ,zwak begaafd . Zijn moeilijke momenten als je het niet kan en je kind wil graag iets doen met je of je kan je kind niet bed brengen . Het zal een heel proces zijn om het voor elkaar te krijgen en dat lukt wel alleen duurt even steeds structuur erin blijven houden kleine stapjes bij de veranderingen die er z'n of die er aan gaan komen ..
En wat andere mensen zeggen zoals op fb , laat ze ze weten niet beter zou ik zeggen :)
dit noem ik nou serrieuse antwoorden fb waar ik het overhad is mensen die allemaal een longaandoening hebben ik vind het zo jammer he dat je mensen niet mag op vrolijken door iets neer te zetten dat we even kunnen vergeten dat we een long aandoening hebben.
Is ook jammer , ben ik met je eens ...ik heb afgelopen week te horen gekregen dat ik erg achteruit ben gegaan binnen een half jaar ..dat was bale , je doet vrolijk tegen je kinderen en ondertussen denken hoe moet ik ze dit uitleggen , de twee oudste 17 en 15 weten het zo ongeveer wel en kunnen het vaak aan me zien , heb ik weer blauwe lippen enzo ..maar de jongste 12 snap dat niet hij is zwakbegaafd en heeft geen benul ..als ik iets niet kan met hem fietsen of stoeien of iets anders dan zeg ik vaak mama heeft niet genoeg lucht om iets te doen ..dat snap hij nu aardig begin te komen , maar is niet altijd even leuk .
Mijn kleinzoon van 7 jaar vroeg de laatste keer toen hij bij ons was: ''als ik 9 jaar ben, ben jij er dan nog?'' Ik heb gezegd dat ik dat niet weet, maar het wel heel erg hoop. Dat is mijn waarheid.
Grapjes maken over mijn ziekte doe ik al jaren en jarenlang. Dat relativeert het en maakt het tot een onderdeel van het leven, ook voor de (klein)kinderen. En wat hebben mijn kinderen mee gelachen of mij na gedaan. ''Vind je dat niet erg?'' vroegen mensen mij dan, maar dat heb ik nooit een moment erg gevonden. Ik begrijp dat het hun manier is om met de situatie om te gaan, zij het zo verwerken. En zeg nou eerlijk, het ís toch soms ook komisch.
Betekent niet dat ik natuurlijk ook behoefte heb om het op een serieuze manier te bespreken met andere volwassenen. Want het is echt een ernstige ziekte en behoeft begrip en meeleven.
Hallo Keitje,
Deze dingen moet je niet met fb delen dit kan je beter met gelijk gestemde delen..
Het is moeilijk voor veel mensen om begrip te tonen ze hebben oordelen waar ze niets over weten.
Wat betreft je kinderen, heb je geen partner die kan stoeien met de kinderen?
Je kan zelf wel knutselen met ze, een luisterend oor zijn ,voorlezen met ze en naar buiten .
Sterkte en hartstikke goed dat je hier terecht bent gekomen.
Groetjes