bang en onzeker
04-06-2011 om 22:44 uurHallo allemaal,
Ik weet het ieder moet zn eigen weg zoeken met copd maar ik heb het op het moment moeilijk.
Ik realiseer me dat er mensen op dit forum veel slechter aan toe zijn dan ik, ik hoop ook niet dat ik met mijn 'klaagzang'deze mensen voor de neus stoot.
Maar ik merk dat in mijn omgeving het lastig te begrijpen is en dat is niet raar ik begrijp mezelf vaak ook niet... :?
Ik ga conditineel achteruit ik merk dat wat ik een half jaar geleden kon met gemak me nu minder goed afgaat. En dat maakt me bang. Ik gebruik mn medicatie netjes 10x per dag en ik ben wat minder belastend gaan werken. Ik werk 36 uur en werk veel over. Puf om te sporten heb ik niet en eerlijk gezegt leef ik nog steeds zoals voor ik copd kreeg, accepteren en toegeven is zo moeilijk. Ook naar mijn omgeving toe merk ik dat echt uitleggen hoe het voelt niet echt lukt ( heb wel heel veel lieve mensen om me heen..)
Wat het rotte is dat ik merk dat ik door de vermoeidheid op het moment nogal labiel ben en daardoor onzeker in veel dingen wordt. Ik mis mijn oude zelf. En maak me zorgen dat mijn omgeving dat ook doet.
Ik wil geen patient zijn en ook geen bang mens. En op goede dagen als ik kan doen alsof ik niks mankeer ben ik dat ook niet. Voelt in ieder geval goed het even kwijt te tikken...
hallo
Ik weet precies wat je bedoelt. Ik weet nu sinds een jaar dat ik astma heb. En ben in een jaar flink achter uit gegaan. En maakt me inderdaad zorgen en me heel onzeker. Veel mensen begrijpen mij niet ik moet na mijn werk echt een uurtje liggen omdat ik dan zo moe ben en veel mensen begrijpen dat niet. En ik mis idd mijn eigen oude ik het bezige bijtje. Dus je bent niet de enigste en ik denk dat er nog wel meer mensen hier zich zo voelen
de meeste mensen die geen COPD hebben kennen de ernst van de ziekte niet, er valt immers aan de buitenkant weinig van te zien. daardoor wordt algauw de conclusie getrokken dat het wel allemaal mee zal vallen.
BALANS !!!!!
Dat is het magische woord. Balans tussen werken en rusten. Sporten en rusten.
Ziek zijn en accepteren enz, enz .........
Het rotte is de ziekte heeft een naam maar geen gezicht.
Op zich zie je er goed uit, maar inwendig sloop je jezelf.
Niet lulle maar aanpakken tot het te ver is.
Je zult het toch moeten gaan accepteren, maak wat tijd om te sporten.
Daardoor krijgen je spieren het wat makkelijker om zuurstof op te nemen.
Het klinkt raar maar je moet werken met je ziekte, niet tegen je ziekte.
Ik ben nou 2 jaar aan het zoeken naar balans, maar das zo verdomde moeilijk.
Maar ga naar een longclubje, lotgenoten daar leer en accepteer je van.
Je bent niet de enige met een longziekte, maar praat, deel en leer er over.
Ik wens je heel veel sterkte en wijsheid.
Nogmaals balanceer en accepteer en leer daar mee omgaan.
Groeten michel ^O^