Acceptatie ziekte proces
07-06-2024 om 23:17 uurHoi ik ben Robert en al 10 jaar longemfyseem patiënt.
En ik sta elke keer weer stil van het feit dat heel veel moeite ondervind betrefende acceptatie wie accepteerd nu minder te kunnen leven op zich.
Dingen moeten laten. Moeten missen omdat je niet meekan of mee kunt doen.
Accepteren dat die scootmobiel nodig is in tegenstelling van afstanden kunnen lopen
Weer het gesprek aaangaan betreffende mogelijk onbegrip van andere.
Ik zeg altijd als je een been breekt ziet iedereen dat er iets mis is tenslotten gips been
COPD
Is een stillen moordenaar die er zit en niemand ziet hem.
Voordeel of een nadeel
Ik weet alleen dat als er moeite met acceptatie aaanwezig is zoals bij mij het geval is en,
ik geloof bij veel meer mensen
Dat er een praatgroep zou moeten zijn waar je face to face elkaar kan helpen. Waar nodig proffecionele hulp.
Hallo Robertpak, wist je; dat als je weet het accepteren van jou situatie niet of nauwelijks mogelijk is voor je, dat ook een vorm van acceptatie is. Hopelijk lucht dat al iets op!? Het vergt soms wat meer wilskracht maar toch is het belangrijk om te blijven kijken naar dat glas halfvol, wat kan je nog wel!? Als het even niet gaat of kan wees dan extra aardig voor jezelf die dag, morgen weer een nieuwe poging. Toen ik mijn scootmobiel kreeg kon ik wel janken (heb ik ook gedaan) en het duurde even voor ik de schaamte voorbij was maar ben nu zo dankbaar voor de onafhankelijkheid die mijn scoot geeft, dat heb ik omarmt en laat het stigma bij diegene die niet beter weten! Vandaag de dag is de gezonde mens nog meer gefocust op zichzelf en vallen chronische zieken net als ouderen ook meer in een isolement omdat men weinig naar elkaar omkijkt doet dat helaas ook de empathie naar de mede mens afzwakken. Nou las ik in een andere reactie van jou dat je ging kijken naar een longpunt of er zelf eentje ging opstarten!? Dat is een mooi initiatief en wij zouden het leuk vinden als je ons op de hoogte houdt. Een luchtige groet, Jessica 🌷
Beste Robertpak, Zo herkenbaar wat je schrijft. En acceptatie van deze rotziekte gaat de ene dag makkelijker dan de andere. Steeds weer wat minder kunnen en wetende dat het ook niet meer de goede kant op kan gaan. Zelfs een vriendin zei tegen mij, toen haar vriend een gebroken enkel had: Jij bent tenminste nog gezond. Terwijl ze weet dat ik bijna in de laatste fase ben. Pijnlijk en aan de andere kant ben ik ook blij dat niemand ziet hoe ziek ik ben. Maar ja je moet het allemaal,wel zelf verwerken en alleen longpatienten weten wat het is. Bij mij in de flat zijn meer mensen met COPD, maar die zijn ook met hun eigen misère bezig.Het helpt mij wel, als ik niet teveel wil en kijk waar ik nog wel blij van word. Een fijn muziekje, de natuur om mij heen, iets lekkers om te eten. En soms weer even uithuilen. En ook de gezonde mensen hebben het moeilijk in het leven. Mensen zijn aan het verharden lijkt het wel.
Ik wens jou sterkte en veel liefs voor de komende tijd. Wees zacht en liefdevol naar jezelf❤️
Groetjes van Mariska
Het was twee weken geleden de week van mentale gezondheid. Op de facebookgroep voor afweerstoornissen werden deze plaatjes gedeeld. Ik heb ze bij mijn opname uitgeprint en uitgedeeld aan mijn longarts, Longverpleegkundige, psych, verpleging. Zo herkenbaar. Misschien heb jij hier ook iets aan. Misschien om je zo te laten zien dat je niet alleen bent. Hopelijk is het zoals ik het nu samengevoegd heb te lezen. Apart erin zetten lukt me niet.
Heel veel sterkte
Jippie
Hoihoi Jippie46, wat een toepasselijke plaatjes. Bedankt daarvoor, ik heb ze ook opgeslagen om ze later uit te printen. Een luchtige groet, Jessica 🌷
Hallo Mariksa63, lief voor jezelf zijn en vermaak zoeken doe je goed zo te lezen! Muziek werkt bij mij ook helend en soms lekker meezingen hihi. Een luchtige groet, Jessica 🌷
Hallo Robertpak,
Ik ben moderator, maar even een reactie op persoonlijke titel. Ik herken heel erg wat je zegt. Balen van het feit dat het alleen maar minder wordt, steeds weer tegen je eigen grenzen aanlopen, dingen moeten laten. En laat ik niet vergeten: steeds angstiger worden om dingen te doen omdat je je eigen lijf niet meer vertrouwt. En het soms zat zijn om jezelf weer te verplichten om tóch die wandeling te maken terwijl je daar helemaal geen zin meer in hebt! Dromen dat je nog kan fietsen, zwemmen, wandelen, gaan en staan waar je maar wilt en gewoon met iedereen mee kan doen! Ik heb het ‘s nachts soms heel druk, alsof ik inhaal wat ik overdag niet meer kan…
Maar ja, dan pep ik mezelf weer op en tel mijn zegeningen. En dat zijn soms hele kleine dingen, wakker worden en de vogels buiten horen zingen, een dag geen regen of wind, een goed boek, een fijne dag, ff een whatsappje met een van mijn kleinkinderen.
Ik wandel tegenwoordig met mijn rollator en op echt slechte dagen komt mijn scootmobiel sinds kort ook uit de berging. Dat wilde ik niet, maar ja, soms moet je kiezen tussen binnen blijven zitten of er ff uit met de scoot….
Houd de moed erin ondanks dat je soms in een dip zit, probeer de leuke dingen te blijven zien en je hoeft je nooit te verantwoorden naar een ander toe. En zo nu en dan hier stoom afblazen, wij op deze site, snappen hoe het is….
O ja, ik weet niet waar je woont, maar er zijn longpunten in Nederland, kijk hiervoor op de site van het longfonds. Https://www.longfonds.nl/activiteiten
Hey Robertpak. Heel herkenbaar wat je schrijft. Mijn therapeut zei kort geleden tegen mij: doe wat voor jou het makkelijkste is. Ik heb een fiets en een kleine scootermobiel, dus als ik een mindere dag heb of het waait hard, dan pak ik mijn scootmobiel. Zo houd ik meer energie over om nog wat anders te doen. Ook hebben wij een gehandicaptenparkeerkaart en ik voel de mensen soms kijken als ik uitstap, maar voor mij betekent zo`n kaart zoveel. Ik kan op meer plaatsen komen, makkelijk naar een winkel gaan. Wat voorheen nauwelijks kon. Hoe meer ik het accepteer hoe mooier mijn leven weer wordt.