Aanvaarding

Hoi Tiny Sijbom

Ik begrijp je helemaal, het aanvaarden ervan is zeker niet makkelijk geweest voor mijn, dus ik begrijp jou ook zeker, Ik heb nog wel eens dat ik denk verdory die rotziekte, maar ja ik moet wel het is niet anders, het gaat alleen maar met de dag slechter en niet beter al wil ik dat zo graag. Maar ik raad je wel aan, wil je er zo goed mogelijk mee omgaan? doe echt wat in je vermogen ligt en blijf echt uit rookruimtes dat is echt de grootste boosdoener (MIJN ERVARING). Ik voel me heel goed thuis, daar is alles aangepast en er word zeker niet bij mijn in huis gerookt. Ik ga ook niet meer naar verjaardagen waar gerookt word, ben nu wel heel erg aan huis gebonden maar ja ik moet wel want als ik op zo,n rookfeestje bent geweest dan heb ik de lasten, en dat niet één nacht nee soms wel vier nachten loop ik op en krijg het er heel benauwd van, dus daar heb ik geen zin meer in, ik ben zo wel een hoop vrienden,familie en kennissen door verloren maar dat zijn dan nooit je echte vrienden geweest vind ikzelf. Ik vind het zeker zo belangrijk dat ikzelf er mijn eigen goed bij voelt. En vraag niet om begrip want dan sta je alleen, behalve dan bij mensen die weten wat COPD inhoud zoals bij ikke. Wil je meer weten mijn ervaring wat betreft Copd heb ik al meer als tien jaar last van dus heb al heel wat mee gemaakt daarmee. Veel sterkte ermee hé, hou je taai
Groetjes Ria

Hoi Ria
Ook ik voel me het beste thuis, maar je kunt niet altijd thuis blijven.
Hier in huis wordt ook niet gerookt, overal waar wij naartoe gaan, op visite, wordt niet gerookt, zelfs de mensen waar op bezoek zijn en die nog wel roken gaan dan naar buiten, dat waardeer ik enorm, wij zijn er geen vrienden door kwijt geraakt, maar je word niet zovaak meer gevraagd of je iets met meerderen doen wilt, want dan komt het rookprobleem om de hoek kijken, en met elkaar winkelen, wordt ook een probleem, de afstanden lopen kan ik niet, en zo zijn er nog veel meer dingen, ik heb al 22 jaar copd, en ik kan zeggen dat het sinds 1992 beter wordt met mij, met mijn omgaan, met het beginnen te aanvaarden, en ik heb nu ook wel momenten dat als wij samen mijn man en ik ergens naar toe zijn geweest, dat ik mij echt tevreden voel, ondanks mijn handicap, en dan zeg ik, ik ben op de goeie weg,.
Bedankt voor je reactie _O_
Tinie

Hey Tinie en Ria,

Fijn dat je dit onderwerp hebt aangesneden, Tinie.
Ik wou al iets openen als:  "Ben je pessimist, optimist en/of realist?", maar je was me vòòr.  :)

Ik kan ook wel boos worden.  Boos op mezelf, voornamelijk.
Ik rook.
Nog steeds, ja.
En eigenlijk  - ik durf het haast niet te vertellen..........komen jullie me niet opzoeken om me  te slaan?   ;)  - ...........Eigenlijk ga ik ook niet stoppen.

Mijn arts heeft me tussen de twee en vijf jaar gegeven.
Als ik nu stop, ga ik me niet beter voelen.
De emfyseem gaat door. Ook als ik stop.
Langzamer, dat wel. Maar elk parfum spray-tje, elke wolk uit een uitlaat, elk vliegtuig dat z'n dioxine uitspuit, zal mijn emfyseem verslechteren.
Dus ga ik voor een iets korter leven. Mèt alle dingen die ik lekker vind. [zoals roken]

Maar wees niet bezorgd. Als jullie op de koffie komen, laat ik m'n sigaretjes achterwege. :)

Hey GJ, (als ik je zo noemen mag) ;)

Iedereen maakt z'n eigen afweging. Ik weet niet of ik zo moedig ben om voor een korter leven te gaan.
Ik ben 3 maanden geleden wel met roken gestopt, misschien ook omdat ik matig copd heb, of het iets helpt? ik zou het niet weten ik voel me wel lekkerder, maar de trek in een sigaret blijft nog wel. >:(
Als jij vindt dat het niets uitmaakt dan neem je de beslissing die voor jou het beste is, toch. Ik wens je in ieder geval sterkte.  :s)

groetjes,

Maria *O*

Misschien een hele rare vraag he, maar wat betekent volgens jullie eigenlijk dat je je ziekte aanvaardt/accepteert? Moet je het dan maar okee vinden dat je ziek bent? Ik denk dat iedereen, moest je ervoor kunnen kiezen, gezond zou willen zijn en dat iedereen wel eens boos is als je lijf niet wilt wat jij wilt. Ik denk dat je niet meer kunt doen dan proberen er nog het beste uit te halen?
Ik ga nagenoeg niet uit om de rook zoveel mogelijk te mijden, hier thuis wordt nooit gerookt (dan krijgen ze ruzie met mij), ik heb geen huisdieren meer en neem mijn onderhoudsmedicatie elke dag in. In het begin had ik daar wel moeite mee, accepteren dat ik daarvan (weer) afhankelijk was. Zolang het goed werkt en de bijwerkingen beperkt blijven, vind ik het nu niet meer erg dat ik dat nodig heb. Mijn sociale contacten zijn wel minder geworden, maar de vrienden die je vanwege het mijden van rook kwijtraakt, zijn zoals Ria al zei, je echte vrienden niet. Meer dan eens ben ik puur vanwege slechte omstandigheden (rokerige ruimten of veel stof door te weinig schoonmaken) gestopt met een baan of studie.  Ik stel mijn gezondheid voorop maar toch blijft het soms lastig om met jezelf en je lichamelijke beperkingen geconfronteerd te worden en keuzes te moeten maken die je eigenlijk niet wilt.

Ik denk ook dat maar weinig mensen het kunnen aanvaarden(accepteren) dat ze een ziekte of aandoening hebben. Maar je moet leren er zoveel mogelijk mee te leren leven. En de ene keer gaat het je makkelijker af dan de andere keer is mijn ervaring.
Vooral in deze maatschappij waarin menig mens het alleen maar druk druk druk heeft is dat moeilijker.
Met het nemen van medicijnen heb ik het persoonlijk niet zo moeilijk. Ook omdat die juist ervoor zorgen dat ik minder last van mijn ziektes aandoeningen heb.
Maar wel het niet altijd meekunnen doen met aktiviteiten met mijn gezin. Dat geeft mij vaak de nodige schuldgevoelens .
Het heeft mijn wereld wel erg klein gemaakt terwijl ik vroeger een super aktief en sociaal mens was. Maar toch vind ik het leven niet minder en nog steeds de moeite waard. Zoek nu mijn geluk in de kleinere dingen. Heb minder nodig om gelukkig te zijn. Alleen naar mijn gezin toe blijf ik het vreselijk moeilijk vinden. Heb ik steeds schuldgevoelens en verdriet dat ik door mijn ziektes er niet altijd vor hun meer kan zijn.

Hoi GJ ,( ik noem je ook maar zo)

Je zegt dat als je nu stopt dat jij je dan niet beter voelt, ik denk dat jij je dan echt wel beter gaat voelen.
En je copd, kan wel stil blijven staan, je hoeft niet verder achteruit te gaan, tenminste niet zo snel als je rookt.
Toen ik gestopt ben in 1992, rookte ik 5 pakjes tabak, ik hoestte verschrikkelijk, zelfs bloed hoestte ik op. maar toen de longarts
mijn vertelde wat er zou gaan gebeuren als ik door rookte hoe snel ik dan achteruit zou gaan, daar ben ik echt van geschrokken,
Ik ben gelijk gestopt, heb nooit weer gerookt, en nu na 13 jaar zie ik nog steeds mijn kinderen inmiddels groot, dus het heeft wel zin om te stoppen.
Maar iedereen moet het voor zich zelf uitmaken, ik heb gekozen voor stoppen, voor mijn gezin, en ik voel me ondanks mijn magere longinhoud, gelukkig,
ik ben er voor mijn gezin, niet dat ik alles kan doen, maar ze kunnen wel alles vragen en ze doen wel heel veel voor mij.
Groetjes en een prettig weekend allemaal
Tinie