Verdrietig
19-02-2008 om 16:22 uurGewoon even een krabbel.
Onze twee kereltjes (bijna 3 en 16 maanden) hebben allebei astma. Zoals iedereen wel zal herkennen geeft dit erg veel momenten van benauwdheid, eczeem, koorts, oorontstekingen en noem maar op. Zielig om te zien bij de mannetjes en naast troosten, puffen en in ons geval alle mogelijke antroposofische middelen en andere, biologische, voeding kunnen we gewoon niets doen.
Hoewel ze op zich een prima leven leiden en allebei erg vrolijk zijn, maakt het me zo verdrietig. Ik wou gewoon dat ik ze beter kon maken. Ze kon knuffelen en dat het dan over was. Ik ben een beetje bang voor de jaren die nog gaan komen aangezien het het afgelopen jaar ineens zoveel erger is geworden dan het was. Om de haverklap zijn ze ziek en benauwd.
We zitten pas net (weer) in de medische mallemolen, nu voor beide mannen en op zich hebben we goede handreikingen gekregen en goede medicijnen en dergelijken, maar ik voel me gewoon machteloos hier tegenover.
Een tijd lang heb ik geprobeerd het weg te praten als "het valt wel mee" "er zijn kinderen die het veel erger hebben" maar nu we met de kinderartsen van doen hebben proberen ze in een continuem aan ons door te geven dat het erger is dan we denken/ dachten/ hoopten. En daar schrik ik een beetje van. Iets in mij wil er niet echt aan. We doen alles wat we aangereikt krijgen, maar ik merk dat ik het feit dat ze astmatisch zijn en in deze mate dat ik dat toch beangstigend vind. Ik heb er moeite mee om het echt te accepteren. Hoewel we dus alles doen wat we moeten doen en er ook heel open over zijn naar anderen is er een gapend gat tussen de acceptatie die ik in woorden laat zien en in gevoel. Ik voel me gewoon bang en verdrietig en merk dat ik hier niet goed mee uit de voeten kan.
Hoi Nienke,
Ik kan me je gevoelens heel goed voorstellen. Ik heb zelf geen kinderen maar het lijkt me heel erg machteloos te moeten toezien hoe jouw kindjes te lijden hebben. En dan kan het natuurlijk altijd erger, maar toch is voor jou heel erg naar. Acceptatie is moeilijk, dat geldt ook voor mij als volwassene met astma. Je wilt gewoon soms meer kunnen, niet steeds maar weer aan de medicijnen, etc. Het blijft moeilijk maar gaandeweg leer je de dingen beter te accepteren en je zegeningen te tellen. Heel veel sterkte en je kunt hier altijd je verhaal kwijt!
(W) snotneusje
Hoi Nienke
Ja...dat valt niet mee hé, om je kindertjes zo ziek te zien.
Gelukkig komen er betere tijden aan...klinkt makkelijk maar het is wel zo.Onze Jefrey(6) was tot vorig jaar oktober elke maand benauwd en nu gaat het al een paar maanden goed.Ok'..hij heeft wel wat klachten maar die zware benauwdheden zijn nog niet weer geweest.Ze zeggen dat het ook te maken heeft met de weerstand van je kids.
Maar dit alles wil niet zeggen dat wij nooit op scherp staan hoor...Als Jefrey begint te hoesten gaaan onze voelsprieten weer uit...
Probeer om de goede momenten vol te benutten en te genieten van je kanjers...dat hielp mij weer door een slechte periode heen...
Veel sterkte hoor.
Hoi,
Ik begrijp je ook zeer goed. Vorig jaar in de lente kregen we op twee maand over allebei onze meiden te horen dat ze ipv enkel allergisch en gevoelige luchtwegen beiden toch zeer ernstige astma bleken te hebben.
Je wereld stort inderdaad even in maar wij hebben momenteel toch een beetje onze weg gevonden en de winter valt deze keer buiten onze verwachtigen goed mee (als je verwachtingen nul zijn, is zoals het nu is fantastisch).
Ik ondervind persoonlijk dat het thuis altijd wel meevalt maar dat de buitenwereld heel andere ideën heeft omdat je zoveel maatregelen neemt voor je kinderen.
In ieder geval gaat het hopelijk bij jullie ook gauw weer wat beter. Ik ben me er al te goed bewust van dat het hier elk moment terug fout kan gaan maar je leert genieten van de goeie momenten.
Natuurlijk zijn jullie kinderen nog kleiner en zal je waarschijnlijk nog wat geduld moeten hebben.
Ik hoop dat ze de goeie medicijnen vinden om hen zo snel mogelijk stabiel te krijgen.
Caro