Onzeker of weinig zelfvertrouwen door je astma

Op het forum jongeren zag ik het ook al aan de orde komen. Maar zijn jullie kinderen ook onzekerder en hebben minder zelfvertrouwen.?
Mijn dochter heeft veel ernstige astma- aanvallen l en ziekehuisopname gehad. Zij is erg onzeker over zichzelf en heeft weinig zelfvertrouwen. Ooit in het verleden heeft ze wel eens een cursus gedaan bij het Riagg zij zeiden toen dat het heel normaal was bij chronische zieke kinderen dat ze minder zelfvertrouwen hebben. EWant als ze hun lichaam niet kunnen vertrouwen wat dan wel. Wie herkent hier iets in.

Aparte redenatie wel...
Ik heb mezelf nooit als chronisch ziek gezien, en mijn astma is ook nooit zo erg geweest dat ik er voor opgenomen ben geweest. 'T is gewoon iets dat bij me hoort, en ik heb me ook nooit gegeneerd gevoeld om bijv. mijn puffer te gebruiken in gezelschap.
In mijn ogen komt mijn gebrek aan zelfvertrouwen daar dus zeker niet vandaan :+.

Ben benieuwd naar verdere reacties :).

Bedankt voor je reactie Esther. Daarom stel ik ook deze vraag. Je kunt natuurlijk wel alles op het hebben van astma gooien.
In Heideheuvel leren ze trouwens ook niet te praten over ziek zijn maar het hebben van een aandoening.
Wat betrefd die pufjes in het openbaar bij series en films op tv zie je wel heel vaak de nerds die dan een astma pufje moeten nemen. Daar kan ik dan wel boos over worden. Want het geeft zo'n negatief beeld. Maar ja die series worden in Amerika gamaakt en daar kun je weinig tegen beginnen.

Hahaha als jij het weet vertel het mij dan!
En och ja die mensen moeten toch ook hun geld verdienen.
Maar goed de rest van de maatschappij moet het ook nog maar eens weten hahaha.
Wat die nerds betreft. Klopt vvolkomen ook mensen met beugels en brillen worden vaak zo afgespiegeld. Maar ik merk toch dat ze op deze leeftijd zich het meer aantrekken. Heb sowieso het idee dat het uiterlijk en wie je bent een veel grotere rol speelt dan in onze tijd. (ben echt al een oudje hahahaha)

hoi hoi
ik denk dat dat voor een ieder heel verschillend is wij zijn hier in huis met drie astmapatienten en alle drie verschillend
maar mijn dochter is dus WEL door haar astma superonzeker geworden omdat haar lichaam het liet afweten en ach ik begrijp het ook wel mensen die af en toe een pufje moeten is heel anders dan elke dag heel veel moeten omdat je anders weer instort van mn geboorte tot mn 16 heb ik ook diverse keren op het randje gelegen en dat betekende dat ik veel niet kon en mocht wat leeftijdsgenoten wel mochten in die tijs was ik ook superonzeker,dus denk dat het meer te maken heeft hoe ziek je bent en wat daar de gevolgen van zijn waardoor je onzeker wordt,maar ook wat voor type ben je en hoe gaat je omgeving er mee om.
wat heideheuvel betreft heb ik wel het idee dat er veel dingen niet besproken worden die wel belangrijk zijn zeker in de pubertijd van kinderen.

In mijn geval denk ik niet dat astma me onzekerder maakte, maar je bent wel anders in een bepaald opzicht en gedraagt je ook anders (allergenen proberen vermijden, bv in dierenwinkels of rokerige ruimten). Bij kinderen speelt vaker dan bij volwassenen dat ze erbij willen horen, misschien dat sommigen daarvan onzekerder worden?
Ik heb geen probleem iemand te vertellen dat ik astma heb en ben denk ik eigenwijzer voor mezelf als ik iets wil  dan dat ik me stoor aan de mening van anderen. Als ik bijvoorbeeld wil dansen of rennen, dan doe ik dat ondanks dat ik merk dat mijn lijf het er ff niet mee eens is. Het blijft moeilijk op bepaalde momenten te accepteren dat je het rustig aan moet doen. Ik kan daarvan echt kwaad op mezelf (op mijn lijf) worden soms, niet dat dat helpt natuurlijk. :-\ Ik denk dat ik in tegenstelling tot onzekerheid juist een sterkere drang voel om mezelf te bewijzen (ik ben de baas over mijn lijf en niet astma). Bv op school persé de coopertest willen uitrennen omdat je vindt dat moet ik ook kunnen, ondanks dat de leraar al zei je hoeft niet mee te doen (en welke 15-jarige zou dat aanbod niet met beide handjes hebben aangenomen? ::)), maar dan een uur na de gymles wel ziek naar huis moeten omdat ik nog steeds niet op adem was en de hele les verstoorde met mijn gepiep.
Ik heb echter wel enige moeite met het nemen van medicijnen in bijzijn van mensen die me niet (goed) kennen. Ik heb te vaak reacties (in het algemeen, niet specifiek tegen mij persoonlijk) gehoord van "oh ja hoor kijk die moet weer ff laten zien dat hij/zij ziek is, wat een aanstelleritis". Daarbij doen de stereotypen van nerds met puffertjes in Amerikaanse films zeker geen goed, maar ik denk dat mensen vaak totaal niet snappen wat voor impact astma op je leven kan hebben, omdat je meestal aan de buitenkant niets ziet aan longpatiënten. Het wordt dan nogal gauw afgedaan als aanstellerij.
Overigens beschouw ik me over het algemeen niet als ziek. Ja, ik heb astma, maar ziek ben ik pas wanneer een ander dat ook is: griep, keelonsteking, zware verkoudheid, dat soort dingen. Tot nu toe heb ik gemerkt dat de reactie van artsen daarop is: je accepteert niet dat je ziek bent. Nee, waarschijnlijk niet, moet dat dan? Wat is er eigenlijk mis met ertegenin blijven vechten en proberen alles te doen wat een "gezond" iemand ook kan?

Ben heel blij met jullie reacties.
Je gaat soms zo aan je zelf twijfelen als moeder.
Maar ik lees bij jullie zoveel bekende dingen zoals het toch uitlopen van die coopertest mijn dochter zit precies zo inelkaar. Maar ja je komt je daarna weer zelf tegen.
Maar ik denk dat het inderdaad twee factoren zijn je karakter maar ook je beperkingen ten opzichte van je leeftijdsgenootjes. Herken echt wat in je verhaal grietje. Verder tegen mij zeggen ze ook steeds dat ik mijn ziektes moet accepteren. Dat lukt niet denk ik maar je moet er mee leren leven. Zorgen dat je er zomin mogelijk last van heb. En het niet laten overheersen.

Ik herken hier ook wel wat in.
Een tijdje terug heb ik een aantal maanden het inhalatiemedicijn Tilade 4x daags moeten inhaleren en dat was precies in de periode dat ik vele testen moest ondergaan of ik inderdaad astma heb. Ik kon het op dat moment totaal niet accepteren. Wat moet ik nou met zo'n grote inhalator (volumatic met tussenstukje) en dat ding moet ik dan ook altijd bij me hebben. 4x daags vond ik totaal niet normaal en ik kon wel janken dat ik de volumatic mee moest nemen naar school. Ik volg dan wel een opleiding tot Verzorgende-IG/ziekenverzorgende maar je eigen situatie is totaal anders dan zieke mensen helpen/verplegen. Ik zag er gewoon tegenop. Waar en wanneer moet ik dat nou inhaleren. Ik zit op een hele drukke school met duizenden leerlingen (1 grote ROC in de stad met àlle opleidingen).
Het ergste vond ik nog dat de Volumatic geluid maakt (klepje heen en weer) en je moet er ook nog eens rustig onder blijven terwijl ik het juist snel achter de rug wil hebben om weer verder te gaan waar ik mee bezig was  :-[
Ik wilde niet dat iedereen op de hoogte was van mijn "astma" (toen nog niet gediagnotiseerd) en besloot om op het toilet te inhaleren. Jammer genoeg kon ik er niet rustig onder blijven omdat het toilet best druk bezocht was (drukke school) en ook nog eens van die half-open toiletten. Ik voelde me totaal onzeker. Wist niet wat ik moest doen en zelfs niet wat ik moest vertellen omdat nog niet bekend was of ik inderdaad astma "heb". Toen de diagnose 2 maanden later gesteld werd en ik vertelde over deze ongunstige situatie (waardoor het inhaleren ook niet goed ging en niet strikt op de juiste tijdstippen) kreeg ik eindelijk een ander medicijn.
Nu ik hieraan terugdenk moet ik bekennen dat ik heel blij ben dat ik de meeste medicijnen nu alleen 's avonds hoef te slikken/inhaleren + 's morgens nog 1 pufje.
Over het algemeen heb ik veel zelfvertrouwen, maar als ik heel eerlijk ben niet als het om mijn astma gaat. Ik heb al een beperking (ben van nature doof en hoor via een cochleair implantaat - binnenoorprothese die de werking van het binnenoor overneemt en elektronische signalen doorgeeft aan mijn gehoorzenuw) en hierdoor sta ik al veel steviger in mijn schoenen.
Zelfvertrouwen moet ik zeker wel hebben wil ik als slechthorende in de gezondheidszorg werken (waar ik al werk). Het blijft zwaar, dubbel zwaar. Stevig in je schoenen staan en blijven opkomen voor je zelf. Ook wat betreft de vermoeidheid door 1) mijn sh-beperking en 2) mijn astma.
Accepteren is een groot woord! Ermee omgaan kan ik prima. Maar ik heb juist spelenderwijs vanaf mijn geboorte leren omgaan met mijn slechthorendheid. Dit kan ik dan ook niet vergelijken met het leren omgaan met mijn astma. Ik vind de begeleiding hierin ook vrij slecht. Medicijnen krijg je wel, maar welke factoren er nog meer meespelen mag je mooi zelf ontdekken.
Ik heb heel snel de neiging om teveel hooi om mijn vork te nemen als het een tijdje goed gaat met mijn astma. Juist dan gaat het weer mis waardoor het bij mij met pieken en dalen gaat.
Een heel verhaal.. Het blijft voor mij een puzzel wat ik wel een niet kan....

Voor mij geldt ook: een dag niet gelachen = een dag niet geleefd.

Om eerlijk te zijn moet ik toegeven dat ik nog altijd best moeite heb met het
gebruiken van mijn inhaler waar iedereen bij is. Het liefst kies ik toch om dit bijvoorbeeld op het
toilet te doen :@

Ja, op mijn werk en in mijn vriendenkring is het bekend dat ik astmatisch ben, maar tóch voel ik
me ongemakkelijk op het moment dat ik mijn inhaler moet gebruiken waar 'anderen' bij zijn.