Werkdruk
22-12-2017 om 12:35 uurIk ben ruim drie weken ziek geweest, daarna drie dagen therapeutisch wat uurtjes thuis gewerkt en afgelopen maandag ben ik weer echt begonnen. Fijn, want ik heb leuk werk en een hekel aan thuis zitten.
Van alle taken die ik zou doen was ongeveer niets gedaan, (er zijn maar twee mensen met mijn functie) en daarom moest het werk van drie weken in een week. Daar ben ik eerst nog braaf aan begonnen, vier uur overgewerkt, maar gisteren ging het echt niet meer en nu lig ik weer gecrasht op de bank. Niet eens echt benauwd, maar vooral enorm moe.
Mijn naaste collega vind dat ik onvoldoende communiceer over mijn ziekte (ik heb toch netjes gewhatsappt en een mailtje gestuurd naar het team over de situatie...) en verwijt me onvoldoende verantwoordelijkheidsgevoel (ik voel me juist enorm schuldig over de achterstand door mijn ziekte, maar aangezien zij bijna nooit ziek is en doorwerkt als ze wel wat heeft, komt mijn boodschap blijkbaar niet bij haar over). Ik voelde me door haar onder druk gezet om zoveel uren te maken en vooral niet te zeuren. Ik werk al als enige 32 uur in een organisatie waar 40 de norm is.
Het is al fijn om dit hier van me af te schrijven, maar wat zouden jullie er mee doen? Ik ben in elk geval blij met 1.5 week kerstvakantie.
@PoolVOS
In gedachten zat ik een scenario te verzinnen waarbij je via HRM de Arbo te hulp roept. Maar het is me wel duidelijk dat dat niet gaat werken. In jouw geval denk ik dat je gewoon aan je “naaste collega” moet vragen of ze haar kleffe bek wil houden. Probeer te zorgen dat je manager of directeur te weten komt wat er op de werkvloer speelt. Ik begrijp erg goed dat je bang bent om je baan te verliezen. Maar jezelf laten terroriseren door een supergezond collega’tje met een denigrerende houding moet je gewoon niet tolereren.
Hallo Poolvos,
Wat jammer dat er niet meer begrip is voor je situatie. Ik heb inderdaad gemerkt dat het voor mensen moeilijk is om zich in te leven in andermans situatie.
Misschien moeten we dat ook niet verwachten maar moeten we leren om duidelijker te zeggen wat we nodig hebben of wat we wel kunnen.
Zonder daarbij precies te moeten uitleggen wat onze ziekte nu helemaal inhoud. Alleen algemene informatie kunnen we vertellen. Hoe het met je gaat bespreek je met de bedrijfsarts maar je collega's en zelfs je werkgever hoef je daar niet van op de hoogte te brengen.
Eventueel tijdens een teambespreking educatie geven voor je collega's over wat een longziekte in de praktijk betekent. De beste ervaring voor je collega's om er iets van kunnen te begrijpen is om het ademen door een rietje te laten proberen met een dichtgehouden neus.
Voorbeeld: Misschien heb je vroeger bij tekenles wel eens de opdracht gehad om oostindische inkt met
een rietje over een papier te blazen (spinnenweb patroon) en later in te kleuren met ecoline.
Wanneer je dit blazen te enthousiast deed voelde je je duizelig worden.
Zelf werk ik nu halve dagen omdat hele dagen niet meer gaat. Met vallen en opstaan ben ik hier gekomen. Door iedere keer over mijn grenzen te heen gaan werd ik iedere keer weer ziek.Dat was voor mij niet leuk maar ook niet voor mijn werkgever.
Wanneer iemand een rotopmerking maakt over mijn ziekte zeg ik tegenwoordig: "Wil je het overnemen?
Ik probeer me niet druk te maken over mensen die dit zeggen maar geef de feiten aan wanneer iemand me overvraagd. Bijv. "Nee jammer, dat gaat me niet lukken" of "Leuke opdracht, ik kan wel het voorbereidende werk doen maar niet de uitvoering"
Nu ik dit zo opschrijf lijkt het of het me aardig lukt. In de praktijk is het iedere dag weer keuzes maken en plannen; vooral plannen want ik wil nog steeds iedere dag te veel dingen doen.
En grenzen aangeven, regelmatig nee zeggen. Hoe moeilijk dat ook is.
Fijne vakantie.
Groetjes,
Spirit