psychische probl. door jeugd. astma aanvallen
10-04-2006 om 11:18 uurHoi allemaal,
Na een heftig emotioneel weekend, toch maar eens besloten wat op het forum te zetten.
Mijn naam is Karen, ik heb vanaf m'n vroege kindertijd astma en heb daar nu nog psychisch gezien veel last van.
De laatste jaren is mijn astma veel beter, dus wat dat betreft heb ik veel geluk gehad. Maar, ik ben inmiddels wel al jaren in therapie omdat ik vanaf m'n 19e (ik ben nu 33) last begon te krijgen van gespannenheid wat zich uitte in stemproblemen. Ik verkramp dan het gebied bij m'n keel en borst, ben heel gespannen en onzeker en praten valt me zwaar. Het is vaak zo erg dat ik contact met mensen vermijd op die dagen, omdat ik niet mezelf ben op zo'n moment en heel gespannen ben.
Dat voelt heel vervelend, omdat het me heel veel energie kost (ook om het te verbergen voor anderen).
Bijv. wanneer ik m'n zoon ophaal bij vriendjes na het spelen, maak ik natuurlijk even een praatje met de moeder van dat vriendje Als je dan heel zenuwachtig en gespannen staat te doen in zo'n normale situatie, is dat heel ongemakkelijk en vervelend.
Je kunt ook niet elke keer gaan vertellen dat je je niet goed voelt etc. Sowieso is dat heel lastig, om zo open te zijn op momenten dat je je zo kwetsbaar voelt.
In ieder geval is het moeilijk om uit te leggen, maar het komt erop neer dat ik sociaal gezien niet goed functioneer door dit probleem en me regelmatig ook vreselijk ellendig en opgesloten in mezelf voel.
Het is een soort gespannenheid waarbij ik me tegelijkertijd vreselijk depressief en machteloos voel.
En dan ook nog de angst omdat ik niet weet wanneer het weer een beetje beter gaat en die spanning weer verdwijnt. (Waardoor het alleen maar erger wordt...)
Maar goed, inmiddels dus al jaren therapie en daar wel heel wat van opgestoken. Maar toch blijft het probleem van regelmatig erg gespannen zijn etc. Daar komt bij dat ik de laatste 2 jaar ook compleet uitgeput ben (heb thuiszorg, werk niet,kan eigenlijk niks) , omdat m'n emoties zo vast zitten en ik er niet bij kan komen. Zelfs met hulp van therapeuten is het heel moeilijk om bij m'n diepste emoties te komen die dit alles veroorzaken.
Mijn ouders en anderen in mijn (school)omgeving hadden vroeger de instelling dat een kind dat het benauwd heeft die benauwdheid (onbewust) gebruikt om aandacht te vragen.
Dus ze verzorgden me wel op die momenten, maar er was toch altijd de dubbele boodschap van, 'niet te veel aandacht geven, want dan wordt het alleen maar erger'.
En die houding was er altijd. Met het gevolg dat ik mijn verdriet en angst wegstopte, omdat daar toch niet op gereageerd werd. Ik kreeg te weinig emotionele steun, terwijl ik vaak een dag of een aantal dagen in de week ontzettend benauwd was. Zo erg dat ik m'n neus nog niet kon optrekken of amper naar de WC kon lopen. Nou ja, jullie kennen het gevoel waarschijnlijk.
Ook is het regelmatig gebeurd dat ik echt naar adem snakte en het gevoel had het niet lang meer te trekken. Medicijnen kreeg ik niet, alleen homeopatische, die niet echt hielpen helaas. Dit was het gevolg van het beleid van een huisarts die vond dat reguliere medicijnen te veel schade aan zouden richten.
Nu denk ik, voel zelf maar eens hoe erg het is om het echt benauwd te hebben, dan zou je wel anders lullen. Maar goed.
Ik heb denk ik, dus onbewust wel doodsangst gehad tijdens die heftige aanvallen. En zeker als je dan 'snachts alleen in je bed ligt en er is niemand die je vasthoudt of steunt of wat dan ook, stop je die angst heel ver weg.
Ik heb dus nu het idee dat die angst me nu nog steeds parten speelt. Afgelopen weekend heb ik (weer) enorm heftige nachtmerries gehad (had ik als kind trouwens ook wanneer ik het erg benauwd had, soms gepaard gaande met koorts).
De nachtmerriews zijn zo erg dat je me 2 huizen verder hoort schreeuwen en om hulp roepen.
Als mijn man me dan wakker maakt, ben ik nog ontzettend bang en kan ik me niet herinneren waar de droom over ging.
Dit gebeurde dus afgelopen vrijdagnacht weer, maar dit keer heb ik zaterdag overdag behoorlijk veel kunnen huilen, ik kon het gevoel van de droom weer een beetje oproepen. In de droom heb ik echt doodsangst, een grotere angst is er niet, denk ik.
Sinds zaterdag heb ik volgens mij wel wat meer energie en voel ik me echt lichter. dus het is wel goed om dit soort emoties te doorvoelen.
Emoties uiten is voor mij heel moeilijk, het heeft jaren van therapie gekost, voordat ik weer kon huilen.
Ik denk dat dat deels komt doordat mijn ouders die houding hadden van ' niet te veel aandacht/liefde geven', maar ook omdat je je verdriet en angst tijdens het benauwd-zijn niet kunt uiten. Je hebt tenslotte het kleine beetje lucht dat je hebt, nodig om te kunnen ademen. Terwijl je eigenlijk erg verdrietig bent en wilt huilen.
Zodra ik weer beter was, ging ik zo snel mogelijk verder met het gewone leven, wat in mijjn geval betekende ,dat ik erg mijn best deed om te laten zien dat ik 'normaal' was en heel veel kon. Fanatiek in sporten, school etc. Om maar niet zwak en ziek te zijn, want dat werd niet gewaardeerd door anderen...
Dus de emoties die ik tijdens het ziekzijn had gehad, stopte ik ver weg in plaats van ze alsnog te uiten bijvoorbeeld. Nu denk ik dat dat een hoop ellende had kunnen schelen, als ik wat meer emotionele begeleiding had gehad, ook na het ziekzijn. Maar ja, misschien is dat wel te veel gevraagd van ouders met een ziek kind, die zijn natuurlijk ook al lang blij dat hun kind weer beter is. Dan ga je niet weer zitten
'graven' in emoties van een dag ervoor. Zeker niet als je kind zelf die behoefte ook niet aangeeft...
Nou ja, de kip en het ei dus.
Zo.
Een heel verhaal, wat ik deels opschrijf omdat ik heel erg benieuwd ben of er meer mensen zijn met dit soort problemen en ik het fijn zou vinden om hierover van gedachten te wisselen.
En tegelijkertijd om ouders van kinderen met astma mijn verhaal te laten zien, zodat ze hopelijk beseffen hoe moeilijk het is voor een kind om astma te hebben en hoe hard ze die extra aandacht en liefde nodig hebben.
ik ben benieuwd naar jullie reacties!
Hoi Zambesis,
Jeetje, wat een naar verhaal, vreselijk hoe ze vroeger met je benauwdheid zijn omgegaan! Ik kan me wel voorstellen dat je dan niet goed om leert gaan met je klachten, dat je dat gaat verbergen en dat bij niemand kwijt kan, of in ieder geval een spanning voelt omdat niemand iets aan je 'mag' zien. Die gespannenheid heb ik ook wel een beetje, omdat ik vaak rode ogen krijg door verschillende allergieen, en van wijn krijg ik bijv. een wat dikker rood gezicht (anders dan een rood hoofd ;-)). Ik voel de benauwdheid en dat mijn gezicht verandert altijd aankomen, dus dan word ik ook meer gespannen, ook omdat ik wil dat niemand het ziet. Stom eigenlijk, want je kan er niets aan doen.
En die angst om dood te gaan herken ik ook wel, mijn huisarts zei vroeger dat ik geen astma had (dus ik kreeg ook geen medicijnen), daardoor ben ik ook jarenlang soms 's nachts zó benauwd geweest dat ik het voor mezelf opgaf, op een gegeven moment ben je zo moe (als je de hele nacht benauwd bent) dat je gewoon 'opgeeft', ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven. Achteraf vind ik het stom van mezelf dat ik niet naar de huisarts ben gegaan op die moment (ik had toen alweer een andere huisarts), maar goed, het was 's nachts, en de dag daarna ben je alleen vermoeid en wil je ook niet zeuren..
Wat ik me afvraag, maar ik weet niet of je daar over wilt praten, is of je het er later nog wel eens met je ouders over hebt gehad. Ik vraag me namelijk wel eens af waarom mijn ouders niet vroeger met me naar de huisarts zijn gegaan, omdat ik ook wel eens benauwd ben geweest toen we vroeger uit eten gingen bijvoorbeeld (door de rook).
Liefs en sterkte,
Wendy
Hoi Wendy,
sorry voor de late reactie, jij bedankt voor de jouwe.
Gelukkig kan ik goed met m'n ouders opschieten, ze zien allebei in dat hun houding behoorlijk wat gevolgen heeft voor mij. En ze zouden het nu ook absoluut anders doen, maar het is natuurlijk ook de tijdsgeest die ze parte heeft gespeeld. Je vertrouwt toch maar op de huisarts, ook al zegt je gevoel wat anders. En als je dan ook nog eens goed bent in het verstoppen van je gevoel, zoals dat bij hen beiden het geval was, wordt het nog moeilijker...
Ik heb nu aan beiden veel steun en kan goed met ze praten. Het heeft bij mijn vader en mij wel een hele tijd en flink ruzieen geduurd, voordat we waren waar we nu zijn. Dankzij mijn drammerigheid mbt het praten over wat ons dwarszit etc. Dat heeft de lucht geklaard, waar ik nu erg blij mee ben.
Jij hebt ook heel wat te verduren gehad, ook psychisch gezien, neem ik aan, omdat je ziek-zijn niet erkend werd. Dat komt bij een kind met al z'n (extra) behoeften toch hard aan, ook al voel je dat op dat moment niet zo. Lang leve :? de overlevingsmechanismes...
En volgens mij kunnen ouders toch niet zo goed inschatten hoe ziek een kind nou eigenlijk is. Misschien willen ze het ook niet zien, omdat het te moeilijk voor ze is.
Trouwens, wat je schreef over dat je het vaak uit nood maar 'opgaf' als je het zo benauwd had, dat herken ik eerlijk gezegd niet. Ik weet alleen dat ik de secondes vaak heb zitten tellen en het gevoel had niet onder het benauwd zijn uit te kunnen. Ik was denk ik bang om dood te gaan, als ik het opgaf.
Had jij dat niet? Je kunt het toch juist niet opgeven als je het benauwd hebt?
Of begrijp ik je verkeerd?
In ieder geval hoop ik dat het nu wel goed met je gaat. Heb jij het nog wel eens hierover met je ouders gehad?
Groetjes
Neeltje
Hoi Neeltje,
Nou ja, opgeven, soms werd ik zo moe van het benauwd zijn tijdens zo'n aanval, en dan bleef ik maar rechtop zitten in bed, want liggen ging helemaal niet, maar ja, na een tijdje was ik dus zo moe dat mijn lichaam gewoon niet meer kon, zo noem ik het 'opgeven'. Maar dat is niet héél vaak voorgekomen gelukkig, meestal wachtte ik het gewoon af (kon uren duren). Maar ik vond het ook altijd heel angstig inderdaad.
Wel fijn voor je dat je nu zo goed met je ouders erover kan praten, lijkt me ook heel belangrijk! Anders blijf je er ook maar mee zitten, en nu weet je toch dat ze het anders aan zouden doen.
Ik vind het vooral vervelend als het (de benauwdheid en andere klachten) door een allergie komt, want die allergische klachten kan je niet verbergen met een pufje (hoewel ik hoop dat ik er iets voor krijg bij de allergoloog). Mensen denken altijd dat ik door (te veel) rode zo'n 'rode kop' krijg, maar dat is gewoon de allergie voor de wijn (sulfiet). Maar ja, dat zou ik ook gewoon moeten zeggen natuurlijk ;-). Mijn vriend ziet het wel gelijk als ik er op reageer (ik heb het niet met alle wijnen).
Ik heb het met mijn ouders nooit over vroeger (over die benauwdheidsaanvallen dan he ;-)), ik zal er wel eens naar vragen. Soms zegt mijn moeder wel inderdaad dat ik een keer benauwd was in een restaurant, maar misschien hebben ze niets ondernomen omdat het echt heel zelden was. En als ik 's nachts benauwd was heb ik het er geloof ik nooit echt over gehad, dus dat hebben ze ook niet gemerkt denk ik.
Groetjes,
Wendy
Ja dat is inderdaad heel erg vervelend, en ja ik herken er ook veel in, ik werd wel gesteund door mijn ouders, waarschijnlijk omdat ik al zo,n beetje sinds mijn geboorte last heb van allergische astma..., maar ik probeerde het op school en zo altijd te verbergen, ik verstopte me in een hoekje om mijn pufjes te nemen, want ik schaamde me er op een of andere manier voor dat ik ziek was..., en natuurlijk is dat niet goed geweest, het heeft niet veel goeds gebracht voor mijn zelfvertrouwen..., maar dat is nu al wel iets beter, en over dat rode gezicht, heb jij dat alleen met wijn?, ik heb altijd last van een rood gezicht, waardoor het lijkt alsof ik verlegen ben, maar dat is dus niet zo , het is gewoon altijd al zo geweest helaas.
Maar goed, ik heb er mee leren leven, want ja ik kan niet anders he ;)
pfffffffff jetje wat een verhaal zeg jij hebt wat je noemt ook een behoorlijk trauma overgehouden aan je aanvallen,dat kan niemand voor je oplossen dat zul jezelf moeten verwerken
ik blijf het onbegrijpelijk vinden dat ouders hun kind niet steunen heb er geen woorden voor
heeeeeeeel veel sterkte met alles meid en deze moeder probeert er wel te zijn voor haar astmakids
liefs ukkie