Positieve reacties omgeving!

hey wendy,

Ik heb ook zeker mensen in mijn omgeving die er rekening mee houden hoor! zo rookt de familie die rookt altijd buiten als ze bij ons zijn, en als ik daar heen ga zorgen ze altijd dat het huis gelucht is. (helaas gana ze dan toch vfaak nog binnen roken en haalt het dus niet zoveel uit...maar goed). verder houden vrienden die roken er ook zeker rekening mee en zorgen ze dat ze niet bij mij in de buurt roken, erg tof van ze!

Ook werd ik vand e week aangenaamd verrast door een aantal mensen op de universiteit. Maandag ging het natuurlijk mis en het ontroerde me echt dat er een aantal mensen super bezorgd waren, terwijl ik ze nog maar ene paar weken ken. Dat vond ik echt erg leuk en lief!

Tuurlijk, er is altijd veel onbegrip van de omgeving, maar gelukkig zijn er meestal wel een paar dierbaren die er alle begrip voor hebben, en dat maakt het ,voor mij iig, allemaal weer een beetje goed  ;)

liefs irene

Hoi Wendy,
Ik heb ook wel goede ervaringen. Mijn beste vriendin en haar vriend rookten met uitgaan enzo ,aar ze hielden er altijd rekening mee. Ze keken hoe de wind stond, zodat ik de rook niet naar me toe kreeg! Dat vond ik echt super tof van ze, komt denk ik ook omdat de vader van mijn vriendin ook erg last van astma heeft en ze daardoor weet wat het met je kan doen..
Verder zit astma bij ons in de fam, dus roken mag zowieso niet binnen, bij bijna niemand uit de familie! En anders luchten ze het eerst erg goed als ze weten dat we komen.
Dus ik heb ook positieve ervaringen!
Gr Mariska

Ik heb ook best veel positieve ervaringen, jammer dat die altijd zo snel vergeten worden of als 'normaal' aangezien worden.

Ik heb door mijn medicijnen heel veel last van trillende handen, met mijn studie (ik werk veel op het lab) is dat heel erg vervelend en zijn er soms ook echt dingen die ik niet kan doen. Het komt best voor dat er dan een klasgenootje is die me wil helpen of iets voor me wil doen. Echt super lief vind ik dat :) Docenten zijn ook wel begripvol als ze horen dat ik het niet doe omdat ik iets niet wil doen maar omdat ik het echt niet kan of omdat het niet lukt door mijn medicijnen en dat ik daar zelf ook behoorlijk van baal.

Ik ga/ging regelmatig uit met de vrienden van mijn vriend. En een aantal van hen rookt ook. Er is een meisje bij die altijd vraagt of ik er last van heb, als ik er last van heb dan moet ik het zeggen, ze gaat altijd zo zitten dat ik er het minst last van heb en houd er dan ook echt rekening mee dat de rook alsnog niet in mijn richting waait, of we niet in een heel rokerig cafe gaan zitten en waar ze haar asbak neerzet. Echt heel tof vind ik dat. Vooral omdat het niet eens echt mijn vrienden zijn (al zie ik dat inmiddels wel zo).

Ik vind het best gaaf om te zien hoe sommige mensen uit je omgeving dat zo goed oppikken terwijl het er bij mijn eigen familie nogal eens aan ontbreekt. Super is dat  :)

Hoi Wendy,

Ik heb even na moeten denken, maar het is me gelukt.
Ook ik heb een positieve ervaring!

Omdat ik af en toe niet de kracht heb om mijn zoontje naar school te brengen en te halen, moet hij wel eens overblijven.
Op zijn school moet je het overblijven de vrijdag voor de aankomende week een briefje in de overblijfbus doen zodat ze weten welke dag er hoeveel kinderen komen.
Ik weet natuurlijk niet vorige week vrijdag dat ik volgende week donderdag gevloerd ben en had dus een probleem.
Met excuusbriefjes in zijn tas liet ik hem dan naar school brengen.
Normaal gesproken word dit niet geaccepteerd en word je gebeld dat ze hier niet van gediend ziijn.

Nu heb ik de mazzel dat de vrouw van het schoolhoofd de administratie van het overblijven behandeld en zij belde me spontaan op een vrijdag avond op.
Mijn zoon kon overblijven wanneer ik het nodig had en briefjes en telefoontjes waren in mijn geval niet nodig.
Haar vader had ook astma en zij wist als geen ander dat zelfs een telefoontje plegen teveel energie kost en dat ze je toch niet kunnen verstaan.
Mijn zoon kon ongeacht ten alle tijden komen en was altijd van harte welkom!

Kijk daar word deze moeder blij van!
Ik heb haar dan ook hartelijk bedankt voor dit vriendelijke en meelevende gebaar.

Groetjes Hellen.

Wauw, dat is echt fijn Hellen! Het helpt inderdaad enorm als iemand bekend is met astma! Echt heerlijk en echt een zorg minder kan ik me voorstellen!

Het is wel lief he van mensen die roken dat ze dan ergens anders gaan zitten, ook al kan je er dan nog last van hebben ;). Gewoon dat er aan je gedacht wordt vind ik fijn.

Groetjes,
wendy

Hoi Wendy,

Eerder heb ik geschreven over het rookgedrag van mijn schoonouders in mijn bijzijn. Ze begrijpen niet wat astma is en ze rookten lekker door. Ook toen ik een aanval in een restaurant kreeg (mede door hun gerook) begrepen ze het nog niet. Mn schoonmoeder ging mn hoest nadoen en mn schoonzusje bood me een pepermuntje aan  :?!

Mn vriend vond het eerst ook allemaal maar raar, maar hij heeft toen met een collega van hem gepraat en dat heeft zijn ogen geopend! hij vroeg toen ineens hoe het met me ging en als ik iets niet kan of als we een heel druk weekend hebben gehad en ik ben erg moe dan begrijpt hij dat!  ^O^

De grootste doorbraak is die van mn schoonvader! De laatste keer toen ik weer aan de prednison zat vroeg hij dan wel of ik hoofdpijn had, toen ik het uilegde dat het voor mn astma was heeft hij de hele avond bijna niet meer durven roken. Nu vraagt hij als hij bij ons is telkens of ie mag roken en hoe het met me gaat!  *O*

nu mn schoonmoeder nog. Zij weigert het gewoon om het astma te noemen! ze vraagt steevast naar mn benauwdheid!

Mn nicht en haar man hebben zelf ook (volgens mij heel licht) astma. Zij konden ook niet begrijpen dat ik er last van had en dat ik meer medicijnen nodig had dan hun! nadat mn vriend ook met hun heeft gepraat vragen ze ook ineens hoe het met me gaat!  *)

zo langzaam maar zeker gaat het de goede kant op! :Y

Ik geef dit topic even een schop omhoog met twee positieve dingen uit mijn omgeving van de laatste tijd :)

Mijn vriend was met een goede vriend van hem (en van mij) aan het praten over mij en mijn astma in het kader van de wereld COPD dag van afgelopen woensdag. Vraagt die vriend op een gegeven moment aan mijn vriend 'Is Dana dan net zo moe als ik?''  (hij heeft Pfeiffer) Ik vond het erg leuk om te horen dat het ook bij mensen die er verder weinig van af weten bekend is dat je van astma ook erg moe kan worden :) Vond ik erg leuk :)

Verder gaat mijn moeder eind december verhuizen naar een nieuw huis en ben ik vanmiddag even met haar gaan kijken. Het plafond in het nieuwe huis is nog erg mooi wit omdat er nooit gerookt is en mijn moeder liet wel een beetje doorschemeren dat ze van plan is om dan niet meer in huis te gaan roken, of alleen onder de afzuigkap of helemaal te stoppen :) Alles is al een verbetering ten op zichte van nu dus het lijkt me wel wat :) Ook krijg ik dan waarschijnlijk het zeil uit de woonkamer van nu voor in mijn studentenkamer ipv de vloerbedekking dus dat zou ook wel fijn zijn.

Toen ik laatst een paar dagen thuis moest blijven vanwege benauwdheid. Vroegen de mensen op mijn stage hoe het met mij ging toen ik er weer was. Ik ben alleen niet zo'n verteller als het over astma gaat of over andere ziektes. Dan zeg ik meestal och gaat wel weer beter; en daar blijft t dan bij. Maar toch lief dat ze er naar vroegen.
En mijn ouders willen toch het formulier invullen van Clean air ondanks dat ze niet zo graag hun naam en zo op internet doorgeven.
En gisteren tijdens het hardlopen vroeg de huisgenoot/vriendin van mijn of het wel goed ging; ze bedoelde met mijn astma. Nou ik kon harder rennen dan haar dus het ging wel goed  :P haha.

groetjes bioloogje

Positief om allemaal te horen Bioloogje *O*

Bij mij op school en stage zijn ze ook allemaal erg begaand met het feit dat ik nu naar Davos ga. Zelf ben ik ook geen prater, maar op school hoorde mensen het toch via via, maar waren allemaal erg lief! Geeft toch wel een goed gevoel dat er mensen achter je staan!

Hoi hoi,

(bij even voorstellen kun je zien wie ik ben)
Ik ben ook iets heel liefs meegemaakt. Een paar maanden geleden liep ik stage in Belgie.
Dat was mijn laatste stage van mijn opleiding. Ik was daar met nog 3 andere meiden.
Het was onze eerste stageweek geweest (spannend dus) en we gingen naar huis met de trein. ( lees: die we bijna gingen missen ) dus moesten we heel hard gaan rennen. We hadden allemaal een trolly of tas bij ons. Alleen mijn trolly wilde niet. dus tilde ik hem. Wat niet goed ging. Ik kreeg er benauwd en hoestte de longen uit mijn lijf. De meiden schrokken heel erg ervan. Zag er blijkbaar heel eng uit. Mijn gezcht zag er ook raar uit. En toen vroeger ze wat er gebeurde. Benauwd was het enige wat ik kon zeggen. zo benauwd.
Toen hebben zij mijn trolly gedragen tot aan de trein. boden me water aan en verplichtte mij te inhaleren.
En werden '' boos'' dat ik niet eerder had geroepen. De keren daarna werd er iedere keer gevraagd of het wel ging.
Ook als we moesten rennen. Erg lief...... dat raakte me echt.

Groetjes inge