onbegrip van partner voor je astma

Wat naar dat je partner zo reageert. Gelukkig heb ik daar geen last van. De kinderen mopperen meer. Van de week niet door mijn astma geveld maar door een nierbekkenontsteking. Zonder mopperen helpt mijn man, doet boodschappen etc. Alleen de kinderen mopperen als ze de vaatwasser leeg moeten halen of een boodschapje moeten doen. Maar dat zijn kinderen.

Hopelijk gaat je partner toch in zien dat je niet lui bent, maar gewoon niet kan. Jij hebt hier ook niet om gevraagd. Sterkte.

Hoi Besje, het verwondert mij eigenlijk een beetje dat jouw man ziet dat het huishouden achterloopt. :Y De veelgehoorde klacht van vrouwen is: hij ziet geen rommel. Hij vraagt waarom ik nu alweer stofzuig.
Mijn man ziet het ook niet, althans, niet zoals ik het zie.
Hij  helpt wel, maar alleen als ik het vraag.
En omdat ik dat dan lastig vind, doe ik het in de praktijk meestal (aangepast en langzamer) zelf.
Stel je prioriteiten. Het is niet erg als je man een schone onderbroek uit de ongevouwen was moet halen, of een handdoek. Als het gewassen is, kun je het best een tijdje in de wasmand laten liggen.
En stofzuigen is best zwaar, misschien een swiffertje over de vloer dan?
Ik ben maanden uitgeput geweest door een aandoening, ik heb moeten leren om me daar niet druk over te maken.
En de afwas in fases te doen...
Sterkte!
P.S. Is hij nooit ziek dan? En als hij wel ziek is, hoe gedraagt hij zich dan?
Iemand die zelf nooit iets mankeert en fit en gezond is, snapt niet dat je lijf je zo tegen kunt werken. :?

Hallo Besje. Heel vervelend dat je astma leidt tot spanningen in je relatie. Maar het probleem hier is niet je astma maar de relatie zelf. Als je man dingen zegt als  "ik heb helemaal niets aan je je bent altijd alleen maar ziek" dan vraag ik mij af waarom hij met je is getrouwd, omdat jij als mens iets voor hem betekend en hij van je houdt, of omdat hij een goedkope huishoudster nodig heeft? Is hij je baas of je partner?

Ik weet waar ik over praat omdat ikzelf jarenlang het leven heb gedeeld met een zieke partner, waardoor de zorg voor het huishouden en de kinderen grotendeels bij mij lag terwijl ik ook nog een fulltime baan had.

Mijn advies is daarom om hier eens met een deskundige, een realtiecoach of therapeut over te praten en zo snel mogelijk aan jullie relatie te gaan werken. Wacht daar niet te lang mee, anders gaan zich de frustraties en irritaties bij beiden opstapelen en wordt het van kwaad tot erger tot de bom barst. Wees dat voor en hou hier bij voor ogen dat niet je astma het probleem is, maar het feit dat je echtgenoot jou niet wil accepteren zoals je bent. Blijkbaar wil hij alleen de lusten maar niet de lasten.

Bedankt voor jullie antwoorden :), jullie hebben me aan het denken gezet.

Inmiddels heb ik een goed gesprek met mijn partner gehad, dit heeft veel gebracht, en met name veel inzicht gegeven van beide kanten.

hallo Besje,

Vroeger! toen ik nog in relatie was met mijn toenmalige partner,hebben wij samen altijd
het appartement onderhouden..maar ik was diegene,die altijd de boodschappen deed per auto.
Wij maakten samen ons suppermarkt lijstje op..en weg was ik.
En als de ene ziek was..dan nam de andere alle taken over....zonder gezeur.
De wasmachiene en droogkast die werkten perfekt,maar met het strijken daar had ik moeite mee.

In een relatie of huwelijk,moeten de partners elkaar steunen in ziekte en goede dagen.

Groetjes van Guido

Ik heb welles waar geen partner meer, maar die ik had was wel begripvol. Als ik mij dan niet zo lekker voelde of slechte dag had, dan deed hij het allemaal of samen... we woonden niet samen maar dan kwam hij altijd mijn kant op..
Echter met mensen / familie om mij heen is dat een stuk minder. Mijn broer zegt altijd, blijf positief, ja lekker dan, op zulke momenten voel ik mij niet echt positief hoor... eerder in een dip zone.. het altijd moeten uitleggen etc... ben ik wel onderhands klaar mee.. wil niet overkomen als een zeurpiet.. maar lastig is het vaak wel.

Och besje wat enorm vervelend. Juist steun van je partner helpt je ook in je ziekte.
Mijn man heeft inmiddels zelf astma, ik herken bij hem sneller dat hij in een exa is gekomen. Alleen daardoor heeft hij ineens veel meer begrip ook gekregen voor mij.
Het ijs zo wat je ook al eerder aangeeft,  en wat we allemaal ook weten,  het is onzichtbaar. Aan de astma patiënt kan je tijden niks merken, omdat het gewoon goed gaat,  tot je wordt blootgesteld aan bepaalde omstandigheden,  bv weersinvloeden,  alleen de longen werken niet altijd lekker mee.
Wat je evt zou kunnen voorstellen, zet knijper op de neus, rietje in de mond en ga maar de trap oplopen. Op dat moment voelt een gezond persoon wat longpatienten vaak voelen.