Leren leven met Astma
04-11-2009 om 11:18 uurHeeey iedereen,
een beetje een dramatische titel maar ik wist het niet zo goed anders te verwoorden in weinig woorden,
Ik heb dit topic gemaakt in algemeen omdat het denk ik niet alleen jonge mensen aangaat maar het misschien ook handig kan zijn voor oudere mensen, (vandaar dat ik het niet in het jongerending geplaatst heb)
Ik had het er in de SlowChat al over met mensen dat ik (en met mij vast en boel anderen) er best wel moeite mee heb om mijn astma te accepteren. Het liefst negeer ik gewoon mijn astma en doe ik alsof er niets aan de hand is. Ik weet dat ik sommige dingen beter zou kunnen laten of in een lager tempo moet doen (zoals sporten) maar ik wil altijd gewoon mee doen zoals alle anderen. Mijn ouders weten nauwelijks iets van mijn aanvallen, ze hebben er nog nooit 1 meegemaakt. Ze mochten vroeger nooit komen kijken bij zwemles omdat ik niet wilde dat ze zouden zien dat ik een aanval had. Bij de longverpleegkundige/huisarts vertel ik vaak ook niet helemaal wat er aan de hand is.
Graag wil ik dus met dit topic vragen aan mensen of ze tips hebben om astma beter te leren accepteren. Hoe jullie het hebben gedaan om het een plekje in je leven te geven en te accepteren dat je sommige dingen moet laten of niet meer (volledig) kan.
Xx Iris O+
Misschien een beetje een open deur, maar: kijk naar de dingen die je nog wel kunt!
Je vertelt dat zelfs je ouders nauwelijks iets van je aanvallen weten. Dat lijkt mij zeker de verkeerde oplossing. Als je aan de mensen in je omgeving uitlegt wat er aan de hand is, kunnen zij er rekening mee houden. Het lijkt mij dan gemakkelijker om te leren leven met astma, dan wanneer je de hele tijd moet doen alsof er niets aan de hand is.
Iris,
Ik schrik hier wel van. Zo en zo moeten je dierbaren weten wat astma bij je doet!
Astma is nmm een ziekte waarin jezelf regelmatig tegenkomt. Er zijn dagen bij waar je het gevoel hebt alles te kunnen en dat ook doet en dagen dat alles mislukt. Belangrijk is om in ieder geval situaties te vermijden waarvan je last kunt krijgen. rokerige ruimtes enzo.
Sterkte.
Ik vind het wel een mooie titel Iris, lekker duidelijk voor iedereen! ^O^
Reactie op Irisdw
Reactie op IrisdwAstma wordt vaak door astma patienten gezien als een 'zwakte'. Maar dat is natuurlijk helemaal niet waar. Suikerziekte of reuma is immers ook geen zwakte, maar een ziekte met soms hinderlijke en soms belemmerende periodes.
Natuurlijk wil je mee doen als alle anderen van je leeftijd. Helaas is de astma de spelbreker, dat is nu een keer zo. Je kan er tegen vechten door gewoon door te gaan, maar je komt jezelf altijd tegen he.
Kun je met je huisarts of de longverpleegkundige ook ee gesprek aangaan hoe je je eigen grenzen het beste kan bepalen. Misschien leer je dan ook sneller te stoppen ipv door te gaan, en je zult ontdekken dat je veel meer energie over hebt om dingen te doen die je wel kan!
Reactie op IrisdwDit is natuurlijk ook niet zo slim, en dat weet je zelf best ;) Probeer eens een gesprekje aan te gaan met je ouders/ zussen/broers. Misschien kun je ze vragen of ze wel eens wat merken van je astma (vast wel, maar als jij er niet over wilt praten, zullen zij dat ook niet doen)
Misschien dat je huisarts/longverpleegkundige je ouders kan uitleggen wat jou astma inhoudt (het is immers voor iedere astma patient anders).
Ga je ook naar een longarts? dan kunnen je ouders mooi eens mee naar het blazen van de longfuctie en het gesprek met de longarts :Y
Als je niet duidelijk bent naar de longverpleegkundige/huisarts kunnen ze je niet goed helpen, en dus niet de goede medicatie geven. Misschien het je door duidelijk en eerlijk te zijn andere medicatie nodig, waardoor je minder beperkt bent door je astma.
Ach, ik weet, het accepteren van een chronische ziekte is niet gemakkelijk, maar door in je schulp te kruipen bereik je het tegenover gestelde :X
Misschien is er een mogelijkheid om hulp te vragen van een psycholoog. Niet omdat je zwak bent, maar juist omdat je stoer bent, omdat je een weg zoekt om met je ziekte om te gaan
Bedankt voor jullie reacties!
Ben vandaag naar de longverpleegkundige geweest, alleen..
dat was eigenlijk wel goed want k heb haar goed uitgelegd wat er nou precies allemaal aan de hand is en we hebben een paar afspraken gemaakt. Ze vind natuurlijk ook dat ik mijn ouders wat meer moet vertellen enzo. Het is namelijk niet zo dat ik helemaal níets over me astma vertel, want ze weten wel degelijk dat het in korte periode een stuk slechter is geworden maar echt in details van aanvallen ofzo treed ik niet(ookal vragen ze daar soms wel naar,).
Ik heb ook met haar afgesproken dat ik gewoon dingen wat meer moet uitproberen maar niet door moet drijven in mn koppigheid. gewoon aanvaarden als de leraar wil dat je wat minder rent dan de anderen.
Ook heb ik mezelf voorgenomen om wel naar dingen toegaaan in de veronderstelling dat er niets gebeurd, maar het niet ga uitlokken ofzo door heel lang in rokerige ruimtes ofzo te gaan staan.
Ook moet ik wat meer gaan doen aan mn zenuwen (ik ben bijvoorbeeld extreeeem zenuwachtig voor de gymles omdat ik bijna zeker weet ik dat ik een aanval krijg) gewoon mn gedachten strak op iets anders richten en ik zal zien dat ook ik langer kan hardlopen dan gedacht.
Ik moet gewoon een beetje leren nog hoe ik astma in mn leven een plek ga geven omdat ik er tot voor kort nooit vreselijk last van had..
iig heel erg bedankt voor jullie reacties!
xxx O+
Ik haal mijn verhaal even weg! Zie dat je zelf ook alweer gereageerd heb, ga dat eerst even lezen. :)
Edit: Fijn Iris dat je al bij de longverpleegkundige bent geweest en alles zo uitgebreid besproken hebt met haar. Weet je ook hoe het komt dat je alles liever niet aan je ouders wilt vertellen? Ik heb zelf namelijk ook wel dat ik niet alles vertel, maar dit omdat ik vind dat ze anders weer veelste bezorgd zijn. Tegelijkertijd is het af en toe wel prettig om even lekker alles eruit te kunnen gooien bij je ouders (of broer, of zus) omdat zij je bijvoorbeeld wel zien op momenten dat het echt niet goed gaat/je ziek bent/etc... en anderen je voornamelijk zien als het goed of bijna goed gaat waardoor ze iets verder van 'hoe het astmagebeuren bij jou kan zijn' zitten...
Lees dat je zelf al aan wat puntjes gaat proberen te werken of uit gaat proberen hoe het bevalt... Dat vind ik erg knap van je! Moet je weer een keer terug naar de longeverpleegkundige?
Over 3 maanden moet ik weer terug komen, ik weet nog niet precies wanneer want haar computer deed het niet, ze wil me misschien ook een inspanningstest in het ziekenhuis laten doen omdat mijn longfunctie in rust goed was maar ik toch wel behoorlijke klachten blijf houden (Dus vooral met sporten)
Ik vind het gewoon moeilijk om me grenzen aan te geven want ik wil zelf niet stoppen waneer ik me al een beetje benauwd voel omdat ik dan bang ben dat mensen me een aanteller gaan vinden en ik vind dan dat ikk mezelf niet genoeg gepusht heb, maar als ik wél doorga klrijg ik een heel erge aanval. dus het is een beetje zoeken, en ikweet niet zo goed hoe ik dat nou het beste kan doen..
over waarom ik het me ouders neit wil vertellen, daar zitten 2 kanten aan. 1 omdat ik idd niet wil dat ze bezorgd worden (vooral mijn moeder kan vreselijk bezorgd worden en helemaal doorvragen wat er dan precies gebeurd tijdens een aanval enzo, als ik net een beetje bijgekomen ben heb ik totaal geen zin om er over te praten en wil ik het het liefst zo snel mogelijk weer vergete) ik ben ook bang dat ze serieus bij alles dan gaan vragen oof ik wel oppas met dit, en dat doe en zus en zo. terwijl ik zelf best wel weet wat ik moet doen. en 2, is dat ik heel vaak na een aanval (of eigenlijk meer er doorheen) ga hyperventileren (de fysio heeft chronische hyperventilatie geconstateerd maar dat wil ik al helemaal niet accepteren :P) omdat ik dus best wel in de stress schiet als ik voor een lange tijd écht geen lucht krijg, iedere aanval is bij mij een stapje erger en overwachtser, misschien wel omda tik het altijd zo snel mogelijk probeer te vergeten, maar ikwil gewoon niet dat mijn ouders weten dat ik dan bang ben, want dat is mn zwakke punt en dat moeten ze niet weten voor mijn gevoel. dan gaan ze ook helemaal vragen waaaarom ik dan bang ben enzo, en daar wil ik het niet over hebben :P
noujaa dat is het dus een beetje :P haah beetje mijn gevoelige kant laten zien hier :@
Hallo Iris,
Ik ben blij te lezen dat je de astma en jezelf serieus begint te nemen! Het begin van de acceptatie :Y.
Je hebt van alle kanten al begrip en goede raad gekregen, ook van deze kant hoor.
Voor het sporten (hardlopen) heb ik misschien wel een practische tip. Kun je geen gebruik maken van een hartslagmeter, zodat je kunt zien wanneer je gaat hijgen en je maximum hebt bereikt?
Zelf moest ik deze gaan gebruiken van de longarts bij spinning, omdat ik ook veel te hard van start ging en na 5 minuten al zat te hijgen en te hoesten ;(. Nu na een aantal jaren kan ik 1 uur fietsen in een behoorlijk straf tempo.
De gymleraar kan je vast wel helpen om je maximum te berekenen en je te begeleiden.
Het allerbeste met je.
Dankjewel voor de goede tip! ik ga dat eens uitzoeken idd!
Ik heb gisteren ook mijn gymdocent een mail gestuurd met hoe het nu met mijn astma gesteld is en dat ik heus wel wíl maar niet alles kán./ en hij vond het heel goed van me dat ik die mail gestuurd had en had er gelukkig heel veel begrip voor (wat ik ook wel wist hoor, maar toch :) )