help!
03-04-2006 om 14:11 uurhelp! ik kan niet tellen...
dat was mijn gedachte toen ik een astma aanval kreeg op 9 jarige leeftijd. Ik was bezig met de maten te tellen in het muziekboek, terwijl ik piano speelden. Ik kon toen plotseling niet meer tellen en mijn moeder vroeg al snel wat er aan de hand was, waarna ik niet kon antwoorden en dus meteen naar het ziekenhuis ben gebracht. Daar kreeg ik prikken en zuurstof en ik was hartstikke bang. :-\
Nu heb ik gelukkig niet zo veel last van mijn astma, maar dat veranderd van dag op dag. Ik wou maar dat astma niet bestond, zodat alle mensen gewoon zouden kunnen ademen. Soms tijdens gymen, kan ik niet meer en ben ik helemaal kapot en buiten adem omdat ik niet genoeg lucht heb in mijn longen. Dan ben ik te benauwd om verder te gaan en he ik het liefst dat ik geen astma had.
Ik sport veel, en dat heb ik gemerkt, helpt heel erg je longen te vergroten en geeft de mogelijkheid om je longen te trainen. Ik heb ook dwarsfluit gespeeld, maar dat was erg lastig met de beperkte lucht die ik had. Ik doe nu wedstrijd zwemmen, en hoop dat als ik kinderen krijg dat zij nooit astma zullen hebben, want het lastig. Ik hoop nog steeds dat mijn astma verminderd zal worden over de jaren.
Ik ben nog maar 15, dus wie weet.... *)
Ik wens iedereen met moeite nu, veel sterkte toe, en dat ze er snel overheen mogen komen. ^O^
Hallo,
Vervelend verhaal maar wel herkenbaar. Misschien heb je er wat aan om te weten dat er inderdaad nog veel kan veranderen.
Toen ik 4 was kon ik nog niet eens 100 meter wandelen, zoals andere kinderen dat wel konden. Om een heel laang verhaal kort te houden, door de juiste instelling van mijn ouders en later van mij kan ik nu alles. Door in het begin veel begeleid te sporten en later individueel te sporten ben ik 99% overheen gegroeid. Ik ben nu 26, en er is nog steeds een stijgende lijn. Toen ik 15 was, gebruikte ik nog regelmatig medicijnen met sporten en als ik gelegenheden kwam waar veel gerookt wordt. Nu kan ik niet eens meer herinneren wanneer ik voor het laatste medicijnen heb gebruikt.
Zolang ik maar in zekere mate blijf sporten, gaat alles goed en heb ik het onder controle.
Hoi,
Ik heb zo'n soortgelijke ervaring gehad maar ik was 12 (nu 15). Ik was een paar dagen hevig nbenauwd en ben dan ook 2 weken van school thuis gebleven. Mijn vader werkte vroeger in een ziekenhuis en dacht dat het bronchitus was dus keek het een tijdje aan. Maar het werdzo erg dat ik pipend niet adem kon halen en iedereen kon het zo helpen. Ik kreeg ventolin en ik probeerde het in te nemen maar ze gaf geen voorkamer waardoor ik het niet in kon nemen (het lukte me na 4x nog niet). Ik woon bij mijn vader maar toen ben ik naar mijn moeders huis gegaan via de auto die een ambulance belde toen het heel erg werd. Je kan het ook een nachtdokter noemen ik wete niet precies. Ik dacht dat ik stikte terwijl het 3 uur in de nacht was. Gelukkig kon ik met haar hulp (een ander ding) met de medicijn innemen en na 2 weken kon ik weer naar school.
Ik heb ook dwarsfluit gedaan maar ben ermee gestopt, nu zit ik op paardrijden ik denk niet dat dat mijn astma helpt maar ik wou het sinds vroeger al dus negeer ik mijn astma maar een beetje. Gelukkig heb ik alleen inspanningsastma.
Ik snap hoe je je voelt bij gym. Ik zak dan wel niet in elkaar maar mijn gymleraar vraagt vaak of het goed met me gaat enz..
Laatst moest ik meedoen aan een voetbal toernooi. (Elke wedstrijd duurde 4 minuten). Na 1 a 2 minuten kreeg ik het al benauwd en haast niemand van mijn klas weet dat ik astma heb, behalve mijn vriendinnen en sinds kort de gymleraar. Ik probeer het zo'n beetje verborgen te houden. Het klinkt raar maar ook voor mezelf. Ik werd vrij kwaad op mezelf dat ik er op dat moment herinnerd aan werd en niet mee kon doen met de rest. Mijn gymleraar wist ook niet wat hij moest en zei dat ik moest keepen. Aardig aangeboden maar veel hielp dat niet (ik ben bang voor ballen die op me af komen.)