grenzen stellen
25-02-2008 om 16:26 uurhoi allemaal,
ik hoop dat mensen door middel van hun ervaringen mij kunnen helpen.
Het probleem waar ik steeds tegenaan loop is dat ik over mijn grens heen gaat met als gevolg dat ik echt ziek of dood moe ben :?
Ik ben iemand die enthosiast haar dingen doe, zoals werk ect. en dan ga ik daar te veel op in met alle gevolgen van dien!! En ik voel altijd achteraf pas dat ik te ver bent gegaan!
Ik heb al en hele grote stap gedaan, namelijk van baan veranderd waar meer rust in is en iets minder uren.
En heb ik zelf al een schema gemaakt met bijvoorbeeld taakverdeling in huis (anders deed ik me hele huis in ene keer) dat werkt naar mijn idee wel erg.
het is bij mij het ene uiterste en het andere uiterste en vind het moeilijk om hierin een middeweg te vinden........
Alvast bedankt voor jullie reactie en ervaringen
liefs Sabien :W
Mmmm, grenzen stellen én proberen er niet over heen te geen is heel moeilijk... Zeker omdat je inderdaad vaak pas achteraf het merkt.....
Waar ik aan zit te denken is dat je een soort dagboek bij kan houden waarin je bijv. een week lang opschrijft wat je wanneer en hoe lang hebt gedaan en dan achteraf erbij kan schrijven hoe je je voelde en wellicht dat je zo kan terug vinden dat je bijvoorbeeld én wast én strijkt én zuigt op een dag en dat dat teveel is, dan kan je die dingen verder gaan verspreiden...
Zet er ook bij hoe laat je bent opgestaan en naar bed gegaan + hoeveel rust je tussendoor hebt gepakt...
Hoi Sabine,
Hieronder een aantal blogs die ik heb geschreven over grenzen. Misschien heb je er wat aan:
http://www.astmaaltijdanders.nl/Bloggers.../Volg_bloggers/39_posts/50
http://www.astmaaltijdanders.nl/Bloggers.../Volg_bloggers/39_posts/352
Wat belangrijk is bij grenzen is het leren herkennen van lichaamssignalen. Signalen die je lichaam afgeeft wanneer het niet goed gaat. Bij die signalen moet je het eigenlijk anders gaan doen. Dus rustiger aan. Dingen laten vallen. Niet voelen alsof je van alles moet. Maar kijken naar wat je momenteel kan. Prioriteiten stellen. Schrijf eens op wat je allemaal doet en kijk dan nog eens wat voor ruimte je hebt voor wat je wil. Genoeg ruimte dan kun je best doen wat je wil. Zit je eigenlijke enorm vol dan zul je het moeten uitstellen. Kijk naar wat je lichaam aan kan op dat moment en stel je prioriteiten. Geef je lichaam de kans om te herstellen en dan kun je weer langzaam wat meer gaan doen. Dit is wat ik geleerd heb op dekkerswald.
Als het bij mij slecht gaat is dat door prikkels (regen, mist, rook) maar ook door de prikkel stress. Dan wil ik teveel, vind ik dat ik teveel moet. Ik sla zo door dat ik weer enorm benauwd word en uiteindelijk vaak ziek. Sinds ik meer op mijn grenzen let ben ik nauwelijks ziek en is de benauwdheid enorm afgenomen alleen af en toe door niet allergische prikkels. Dit komt o.a omdat ik mijn astma accepteer en niet meer 24/7 over mijn grenzen ga. Merk na een lange periode rustig aan doen, enorm goed plannen en uiteindelijk goed mijn grenzen bewaken dat ik weer wat grenzen kan gaan verleggen. Het vergt enorm veel energie en ik val nog steeds regelmatig in mijn eigen kuilen.
Mijn tip voor jou Sabine: Probeer te kijken naar wat voor signalen je negeert. Probeer het leven iets lichter te zien en probeer niet alles te voelen als moeten. Denk: Wat vandaag niet komt, komt morgen wel. Qua schema's ben je al goed bezig. Meestal doe ik het zo: Half uurtje/uurtje iets doen en dan een half uur/15 minuten rust, afhankelijk van de zwaarte van de activiteit. In dat half uur ga je zitten/liggen en iets leuks doen, boek lezen even achter de computer etc. Slapen is onverstandiger omdat dan je ritme de kluts kwijt raakt(Tenminste voor jonge mensen zoals ik, bij wat ouderen is dit iets anders geloof ik). Ritme is ook heel belangrijk, vaste tijden eten, opstaan slapen etc. Schrijf je vaste afspraken in de week op een schema en hang dit op de koelkast etc. In de lege vlakken kun je dus nog invullen wat je wil gaan doen. Let daarbij op je prioriteiten en wat je momenteel kan.
Rust en regelmaat zijn dus belangrijk!!! Mocht je nog vragen hebben hoor ik het wel :)
Succes! Zet 'm op! Liefs, Nina
Pff, ik en grenzen stellen; ontzettend moeilijk vind ik dat. Ik ben vanochtend bijvoorbeeld nog keihard over mijn eigen grenzen heengegaan tijdens het fietsen naar m'n werk. Had net met de la afgesproken dat ik zou gaan luisteren naar mijn lijf en voor het eerst werd fietsen prettig, maar vanochtend ging ik alweer veel te hard en kwam hijgend en rochelend op het werk aan, heel onprettig want ik heb daar nog heel lang last van... Sowieso heb ik vanuit huis uit niet meegekregen grenzen te stellen (mijn moeder fietste bv gewoon keihard door of ik nou stikte of niet) dus ik ben het nu langzaam aan het leren.
Hoi Snotneusje,
Grenzen niet hebben meegekregen van thuis herken ik ook. Bij ons was het altijd doorgaan. Iets wat van zelf komt, gaat ook vanzelf over. Het was geen kwestie van ziek zijn, ja alleen als je hoge koorts had. Anders niet. Daarnaast kreeg ik ook lekker naar mn hoofd gesmeten dat mijn vader (heeft COPD en daarmee vaak longontsteking) ook gewoon doorwerkte toen hij jong was. Hij studeerde en had een baan blablabla (Daarnaast werd niet gekeken dat mijn vader het nauwelijks benauwd had en ik dagelijks meerdere hevige aanvallen). En dan is grenzen leren heel moeilijk, omdat je steeds het gevoel hebt dat je faalt als je stilzit en luistert naar je lichaam.
Maar zo is het niet merk ik maar elke keer. Ben blij dat ik het steeds beter begin te begrijpen *O*
Liefs, Nina
hallo Nina, lisamuis en snotneusje (heb ik jullie nou allemaal gehad??? *))
Wat een ontzettende opluchting dat ik niet de enige ben die hiermee te maken heeft!!!! En wat kan ik enorm veel leren van andere hun ervaring, herken dus heel veel!!
Ik had een baan wat veel van me vroeg, daarnaast wilde ik natuurlijk een leuk sociaal leven hebben enne....o'ja mijn hobby's en sporten moesten ook nog gebeuren. Ik eiste zoveel van mezelf en deed alles zonder op signalen van mijn lichaam te letten! Uiteindelijk dus een drukke baan, verhuisd en met mijn gezondheid ging het bar slecht 4 AB kuren en 2 prednison kuren EN NOG NIET ZIEN WAAR HET AAN LAG!!!!
Ik kwam en zit nog in de ziektewet, ben van baan veranderd en heb veel meer rust en tijd over!!!! Heerlijk hier begon ik net aan de wennen en toen kwamen de klappen......
Heb met zenuwen en trillend en angstig op de bank gezeten en het ging dus niet goed. Naar de huisarts geweest en die concludeerde dat ik aan het "afkicken"was van de adrialine. Mijn lichaam was het hele jaar gewend om op adrialine (stress) te leven dat nu ik tot rust kwam de stress nog in mijn lichaam zat en een uitweg zocht......
Dus moet nu 20 procent minder doen dan ddat ik deed en voortaan op mijn grensen letten en beter naar mijn lichaam luisteren.
Ook mag ik even geen spelletjes doen die competatief zijn omdat dat ook adrialine aanmaakt. Heb mijn sudoku's maar ff in de kast gelegd *)
Ik ben gelukkig al op de goede weg door het te erkennen, ik vind dat al een hele stap voor mezelf!!!
Enne aan jullie tips heb ik echt wat!!!!!
super bedankt voor jullie reacties en tips, moet zo nog ff naar de huisarts die wilde me nog ff zien....
toedels sabine :W
Het is ook heel moeilijk, je bent nog jong en dan zou je van alles moeten kunnen, en dan loop je vaak jezelf voorbij. Het belangrijkste is om goed te luisteren naar je lichaam, die geeft aan wanneer je niet verder kunt en ga dan ook niet verder, ook al willen anderen dat niet accepteren. Veel sterkte en hier vind je begrip en steun, dat weet ik zeker.
haai rahimns,
bedankt voor je reactie!! Het is idd zoals ik me voel, wil van alles en loop mezelf gemakkelijk voorbij!!
Ik moet zeggen dat geduld hebben een van de belangrijkste dingen zijn, en laat dat nou net niet mijn sterkste kant zijn :?
Mentaal zit ik er ff doorheen, al ben ik al veel beter dan 4 weken geleden, en dit zal ook zijn tijd nodig hebben.
Maar ja, ik heb het geduld niet, wil me morgen al beter voelen en dat gaat niet.
Ach, ik zie het allemaal wel zal toch moeten leren geduld hebben wil ik ook aan mijn grenzen werken!
Liefs Sabien :W
Vandaag andere tijden dan anders gewerkt en daardoor met een collega naar huis gefietst. Op de fiets krijg ik het altijd benauwd en laatst dus van de la op mijn kop omdat ik van haar niet té hard mag fietsen, dus langzamer gaan als ik benauwd word. Mijn collega fietste aardig door en ik wilde niets zeggen dus alles op alles gezet om toch mee te fietsen. Nu dus benauwd en uitgeput. Niet zo slim dus :@.