Even van me afschrijven, heel lang verhaal!

Ten eerste ben ik heel blij dat ik dit forum gevonden heb. Dat me niet eerder geregistreerd heb hier zeg!

Ik wil heel graag even mijn volledige verhaal van mij afschrijven. Niemand hoeft te reageren maar het feit alleen al dat ik het hier even kwijt kan lucht op.

Het begon allemaal toen ik 17 was. Ik was een vrolijke en gelukkige meid die volop in het leven stond ondanks nare ervaringen in het verleden. Ik ben namelijk heel erg gepest vroeger, weggepest van scholen, mensen schreven dingen over mij op straatlantaarns, jongens zaten achter mij aan na schooltijd en 1 jongen heeft me proberen te verdrinken.
Maar ondanks dat dus gelukkig! Ik ging elke dag op de fiets naar school, ik had een paard en ik had een bijbaan. Totdat ik een ziekenhuis bacterie genaamd MRSA (multi resistente staphylococcus aureus) opliep. Het is een bacterie die resistent is tegen vrijwel alle antibiotica en voor mensen met een verzwakte weerstand dodelijk kan zijn. Je kunt er abcessen van krijgen en de viezigheid die daarin zit kan in je bloed komen waardoor er bloedvergiftiging ontstaat. Ook kan hij op je hart en longen gaan zitten.
Bijna iedereen heeft de staphylococcus aureus bij zich maar worden er niet ziek van.

In deze periode is verkeerd gehandeld door de huisarts. Deze dacht dat ik slechts een paar pukkeltjes had en stuurde mij weer naar huis. Iemand die abcessen krijgt van deze bacterie moet opgenomen worden in quarantine en behandeld worden met antibiotica. Dus na aandringen van mijn vader is er toch een kweek opgestuurd en zodoende heb ik eigenlijk te lang rondgelopen met deze bacterie.
Nadat de uitslag binnen was mocht ik nergens meer komen. Ik mocht niet meer naar school, moest me 3 keer per dag wassen, slikte 9 pillen antibiotica per dag. Dokters kwamen in complete maanpakken naar ons huis om kweken te nemen. Toen is er opnieuw verkeerd gehandeld door de huisarts want ik ben niet opgenomen, wat volgens de ziekenhuishygieniste wel had gemoeten.
Op een dag, tijdens mijn zware antibiotica kuur begon mijn ademhaling te piepen waarop ik tóch naar het ziekenhuis moest waar ik eigenlijk niet mocht komen.
Daar waren ze echt bang voor mij en daarom werd ik apart gezet in de badkamer. Daar tot de conclusie gekomen dat het een reactie was op de antibiotica maar de artsen wilden koste wat het kost dat ik die kuur afmaakte.

Arts ruzie met de apotheek want de apotheek wilde dat ik onmiddelijk stopte met de antibiotica. Uiteindelijk had de dokter het laatste woord en ging ik door. Waarop de piepende ademhaling erger en erger en erger werd.
Ongeveer een halfjaar na de bacterie is de diagnose inspanningsastma gesteld. Maar ze kregen het maar niet onder controle. In die tijd heb ik zowat elke nacht op de ehbo gezeten en lag ik elke maand een paar dagen in het ziekenhuis.
Daarna besloten om naar Heideheuvel te gaan en daar heb ik na 3 maanden de behandeling gestopt omdat ik gepest werd.
Ik moest stoppen met mijn opleiding (medisch laborante) en werken, ik verloor mijn allerbeste vriend.. mijn paard. Hij was de enige vriend die ik had. Ik ben heel erg in mezelf gekeerd deels door het pesten en deels omdat ik een autistische stoornis heb. Maar dat geeft niet, ik vind het heerlijk om alleen te zijn.

Het is nu 5 jaar geleden dat ik mijn paard heb moeten verkopen en ik ben hem ook uit het oog verloren. De nieuwe eigenaren hebben hem zomaar na een tijdje weer doorverkocht omdat ze niet met hem om konden gaan terwijl ze beloofd hadden mij te contacten als ze hem wilden verkopen.
Ik ben stad en land afgereisd in de hoop mijn beste vriend terug te vinden en erachter gekomen dat hij waarschijnlijk naar de slacht gegaan is omdat niemand met hem om kon gaan. (Het was een arabische volbloed, temperamentvolle paarden). Ik heb er nog elke dag verdriet van en zit regelmatig te huilen.

Ik zal mijn astma nooit accepteren omdat dit teveel pijn gedaan heeft.

Een jaar later ontmoette ik mijn huidige vriend in de autowereld. Ik zit in een autotuning team en ben helemaal gek van auto's. In dat team kwam ik er na een tijdje achter dat men achter mijn rug om over mij praatte en mij uitlachten. Soms deden ze mij na als ik het niet zag, dan deden ze alsof ze stikten. Dit heeft zo ontzettend veel pijn gedaan omdat ik eindelijk het gevoel had ergens op mijn plek te zijn.
Met heel veel ruzie is het team uit elkaar gevallen. Men geloofde alleen de grote stoker en mij niet... Op een gegeven moment werd het zelfs zo omgedraaid dat ík degene was die het over hun had achter hun rug om.
Toen ik nog gewoon 'vrienden' was met mijn vriend heeft ook hij zich even mee laten slepen. Na een tijdje werden de verhalen over mij steeds groter en besloot hij verhaal te halen bij mij. Zo zijn we hele goede vrienden geworden en nu wonen we al 2 jaar samen. Hij heeft al die achterbakse mensen die toen zijn beste vrienden waren laten vallen voor mij.
Nu ik eraan terug denk brengt het weer heel veel boosheid met zich mee.

Weer een stukje minder geluk door mijn astma. Zo dacht ik erover.
Toen heb ik geprobeerd mezelf van kant te maken door 13 sotalol in te nemen (betablokkers).


Waar dit lange verhaal (die trouwens nog lang niet compleet is, en dat doe ik jullie niet aan ! ) op neerkomt is dat ik eigenlijk alles op heb moeten geven door mijn astma.
Ik ben niet meer wie ik was en dat zal ik ook nooit meer worden.
Ik was nooit ziek, ik had nooit wat afgezien van een extreme fobie voor misselijkheid (emetofobie) waardoor ik nu geestelijk verslaafd ben aan domperidon. Dat is een pilletje voor misselijkheid. Ik ben door de fobie afgelopen zomer 7 kilo afgevallen (ik weeg nu 59 kilo op 176 m)
Ik heb nu elke keer wat er komen steeds meer diagnoses bij.

Daarnaast krijgt niemand mijn astma onder controle. Ik ben zo moe.... psychisch moe maar ook lichamelijk.
Eigenlijk zie ik niks positiefs meer op dit moment.

De stempeltjes op een rijtje:

- astma (of het allergisch, hyperreactief, cardiaal is weten ze nog niet)
- PDDNOS (autistisch spectrum stoornis) hieruit komt ook de emetofobie.
- Waarschijnlijk Borderline
- Waarschijnlijk IST (innapropriate sinus tachycardie) het vele ventolin gebruik maakt dat alleen maar erger.

En op die manier kom je in een cirkeltje terecht. Mensen zeggen altijd tegen mij dat ze het zo knap van mij vinden dat ik me nog staande houdt. Ik vind er niks knaps aan, ik leef op de automatische piloot en dat is alles. Toch zou ik wel graag weer gelukkig willen zijn. Echt gelukkig en gezond!

Het is trouwens wel schandalig hoe weinig begrip mensen tonen voor je situatie. Vooral als je zo open bent geweest dat je een uitkering ontvangt. Dan ben je meteen een niksnut, een uitkeringtrekker en bovenal rijk. Want dat is wat mensen denken, dat je rijk wordt van een uitkering, dat je gelukkig wordt van een uitkering.
Ik zou wel willen ruilen.

Dit heeft ook gemaakt dat ik bijna voor niemand meer respect heb. Ik ben zo gepest, zwart gemaakt, uitgelachen, gekleineerd, onderdrukt, verdriet gedaan dat ik van een verlegen en stil meisje naar een meisje met een hele grote mond veranderd ben. Laatst stond ik nog keihard te schreeuwen en te schelden tegen een meneer die met zijn 3 honden voorbij liep en zei dat ik onmiddelijk de hondenpoep van mijn hond moest opruimen. Dit lag heel ver in de bosjes en ik was ook nog eens mijn zakje vergeten. Dat vertelde ik hem en hij zei dat ik meteen moest luisteren naar hem en dat hij mij asociaal vond. Het was best een grote enge vent maar toch sprong ik uit mijn vel en schreeuwde ik dat hij zijn 'smoel' moest houden en dat ik niet voor niks zoveel hondenbelasting betaal. Hij draaide zich om en zei: ''wat zei je?' daarbij kwam hij langzaam mijn kant weer op maar toch schreeuwde ik dat hij heus wel hoorde wat ik zei.
Het wordt tegenwoordig gewoon zwart voor mijn ogen als iemand oneerlijk tegen mij doet. Ik wordt overspoeld door intense woede en ben in staat om iemand wat aan te doen.

Ik schaam me hier best wel voor want ik had altijd respect voor mensen die ouder zijn dan ik. Ik was nooit zo...
Er zijn op dit forum vast wel meer mensen die alles op hebben moeten geven net als ik. Ik ben daar erg benieuwd naar en ik wil ook graag weten hoe het die mensen veranderd heeft.