Mijn vader en Longfibrose.

Mijn vader is vorige maand op 27 juli tgv Longfibrose overleden. Mijn vader kreeg op zijn 71e in 2021 diagnose Longfibrose. Mijn vader was vrachtwagenchauffeur en de 1e verschijnselen van benauwheid kwamen met het uitdraaien van de poten van de oplegger en het aanleggen van de spanbanden. In de loop van de jaren kreeg hij steeds meer last en kwam in de mallemolen en zo bij de longarts terecht. 

Als ik naar deze ziekte kijk is het voor mijn vader heel progressief en een lijdensweg geweest. Maar ook voor ons als gezin, we voelden ons machteloos en konden aleen maar toekijken hoe hij worstelde met zijn benauwdheid. Het enigste waar hij op kon bouwen en een beentje verlichting gaf dat was zuurstof maar ook dat was in zijn laatste fase niet meer genoeg. Hij kreeg 24u zuurstof.

Mijn vader werd regelmatig in het ziekenhuis opgenomen, dan met een longontsteking, longsepsis, corona of een andere infectie maar elke keer kwam hij er bovenop.

In maart van dit jaar is hij in kritieke toestand opgenomen in het ziekenhuis, hij had veel pijn op zijn borst. Mijn vader liet vaak doorschemeren dat hij het liefst in zijn slaap wilde overlijden zonder bellen en toeters, maar elke keer knapte hij weer goed op. Ook dit keer had hij een behoorlijke opleving, hij ging erop uit en voelde zich goed. Onze bezorgdheid ebte een beetje weg, wij wilden niet altijd zijn ziekte benadrukken.

Op 16 april zijn we nog met ons allen met de wensambulance naar Scheveningen geweest, dit wilde hij zo graag. Hij heeft echt genoten maar wij ook.

Na dit ging zijn gezondheid achteruit, benauwdheid nam toe, sliep bijna niet meer, kwam niet meer buiten, voelde zich lichamelijk enorm lamlendig, kon bijna tot niets meer ook werd hij stil en grauw. Ik heb nooit geweten wat dit geestelijk met hem heeft gedaan, hij was geen prater.

Als mantelzorger viel het voor mijn moeder ook erg zwaar, mijn vader had steeds meer zorg nodig. Wij wilden wel helpen maar mijn ouders wilden het samen doen wat ik ook begreep. 

Mijn vader had ook een euthanasie verklaring, hij zou deze inzetten als de kwaliteit van leven er niet meer zou zijn, ondanks dit durfde hij deze keuze niet te maken, hij was best angstig, niet voor de dood maar dat je bij je bewustzijn een dag en tijd moet vaststellen.

Op 23 juli is mijn vader mijn spoed opgenomen omdat hij veel vocht vasthield. Het hart had het erg moeilijk.

Hij heeft een gesprek gehad met de longarts, de longarts heeft aangegeven dat hij nu op een punt was gekomen om toch een keuze te maken, de ziekenhuis opnames zullen nu elke week gaan komen omdat het hart niet meer aankon.

Toen kwam de datum van 27 juli, de dag dat mijn vader in slaap werd gebracht. Ik wist dat het er een keertje van zou komen maar toch kwam het onverwacht,je wilt je vader zo lang mogelijk bij je houden maar ook met het idee dat hij gewoon weer thuis zou komen, maar dit keer zou hij nooit meer thuis komen.

In die avond is hij ook rustig en vredig ingeslapen, wij waren er allemaal bij.

Ik heb mijn vader tot het laatste moment verzorgd en naar zijn laatste rustplek gebracht, ik vond dit erg fijn en mooi.

Het is stil in huis, zijn vaste plek is leeg, geen 50 meter zuurstofslang wat door de hele woonkamer ligt, geen pufjes wat mijn vader kreeg via de slang of het zwaar ademen wat mijn vader deed, dat zijn dingen wat je mist, heel gek misschien maar dat zijn dingen wat nog helemaal in mijn gedachten zit. 

Deze dingen moeten beetje bij beetje slijten zodat ik mijn vader kan herinneren zonder zuurstof want dat is voor mij een beter beeld dan een vader die moest happen naar zuurstof, dat beeld wil ik graag vergeten aan de andere kant hoorde dat wel bij hem.  

Ik ben heel trots op mijn vader dat hij deze moedige keuze heeft gemaakt  en besefte dat het niet zo verder kon en dat hij eindelijk aan zichzelf heeft gedacht.

Hij was ook orgaandonor en heeft zijn organen ter beschikking gesteld voor onderzoeken en de wetenschap.Ik hoop dat ze mensen kunnen helpen die ook deze ziekte hebben.  

Hij wilde ons niet achterlaten maar hij wist ook wel dat het met ons allemaal goed zou komen en dat wij allemaal goed voor elkaar en onze moeder zouden zorgen, neemt natuurlijk niet weg dat ik hem enorm mis.

Hij heeft nu eindelijk rust en is vast op een mooi plekje zonder zuurstof. 

Pap, ik ben trots op je. ♡