Longembolie na bevalling: leesvoer en herkenning?
21-08-2016 om 09:00 uurHallo lieve leden,
Mijn verhaal op papier gezet, omdat ik merkte dat ik het van mij af wilde schrijven.
Een stukje leesvoer, ervaring delen of misschien wel ter herkenning?
Manon
Yes, het laatste spuitje is gezet!
Tenminste, ik dacht dat ik bij het beëindigen van de bloedverdunners een opgelucht gevoel zou hebben, maar nu mijn lichaam het zelf moet doen vind ik het toch best spannend.
Ik keek er naar uit, onze tweede meid op komst eind november. Dé datum passeerde. Ze zat nog wel lekker warm in mijn buik en ik werd steeds nieuwsgieriger naar dit minimensje dat wij snel zouden gaan ontmoeten.
Een week na de uitgerekende datum was het zover: na een vlotte bevalling hielden wij haar trots in onze armen. Hoe zou haar zus reageren? Het moment met z'n vieren, ons gezin, dat was fijn.
De eerste dagen van de kraamweek verliepen voorspoedig. De kleine deed het goed en de voeding kwam goed op gang. Het leven in deze cocon met onze meiden, los van de buitenwereld, beviel mij wel.
Na vier dagen hadden wij een uitstapje gepland voor de oudste: logeren bij opa en oma, even wat extra aandacht. Wij haalden Chinees eten (voor een goede Foe Yong Hai of Babi Pangang kun je mij 's nachts wakker maken) en genoten van het samen eten bij kaarslicht, terwijl de kleinste uk in diepe slaap was.
Ik voelde mij goed, m.a.w. lekker mobiel in tegenstelling tot de vorige bevalling met een totaalruptuur. Toch had ik af en toe een beetje last van mijn linkerborst. Ik had er die middag ook niet op kunnen liggen om te slapen. Spierpijn? Kneuzing door de "oerkracht"van de bevalling? De kraamhulp had mij die middag geen antwoord kunnen geven.
's Avonds laat begon ik in bed aan de voeding. Ik zat niet lekker met haar aan de borst, kreeg constant steken en steeds meer pijn bij het ademhalen. Ik vroeg mijn vriend haar over te nemen en kon maar geen houding vinden om de pijn te verminderen. Wat was dit nu toch?
Een telefoontje naar de HAP zorgde ervoor dat wij die nacht, met onze 4 dagen jonge spruit in de maxi cosi, in het ziekenhuis zouden verblijven.
Wat ben ik blij dat de dienstdoende arts mij bedenkelijk aan bleef kijken toen ik zei dat de pijnklacht echt niet door de stuwing kwam en zij mij toch doorstuurde naar de Spoedeisende Hulp.
Bloedafname, longfoto, CT-scan. Door de contrastvloeistof voor de scan mocht onze dochter de komende 24 uur niet bij mij drinken. Dat gaf mij op dat moment nog de meeste stress. Ik was juist zo blij dat de borstvoeding goed liep! Gelukkig gaf de arts mij nog de tijd om te voeden en te kolven en hielden zij de scan warm voor mij.
Vroeg in de ochtend kwam de uitslag: een longembolie en directe opname van een aantal dagen. De bloedprop in de uitloper van mijn hart naar de linkerlong verklaarde de steken in mijn linkerborst.
Gelukkig mocht ik, samen met onze dochter, op de kraamafdeling verblijven en kreeg ik een privékamer. Geluk bij een ongeluk dat onze oudste dochter het elders naar haar zin had en (nog) niets van dit hele spektakel mee kreeg.
De kraamweek had plotseling een ander karakter gekregen. Zorgen en angst.
In het ziekenhuis kreeg ik direct bloedverdunners en moest ik rust houden. Dat vond ik tegenvallen met een pasgeboren meid waarbij ik toch graag zelf de verzorging op mij wilde nemen. Laat staan dat ik mijn schuldgevoel jegens de oudste een plekje moest zien te geven; de verandering thuis en een moeder die er niet zo voor haar kan zijn zoals zij zou willen.
Ik was snel buiten adem, na een korte douche verlangde ik naar mijn bed. Van een "fitte" jongedame was ik veranderd in een futloze kraamvrouw die bij iets teveel inspanning naar adem snakte.
Na drie nachten mocht ik naar huis. Het was fijn om weer in eigen omgeving te vertoeven maar tegelijkertijd oh zo moeilijk om mezelf af te zonderen en (bed)rust te houden.
Het herstel ging mij niet snel genoeg en ik werd gedwongen om om hulp te vragen. Gelukkig waren die mensen er, om ons te steunen, praktische dingen over te nemen en kon mijn vriend zorgverlof opnemen.
Ik probeerde steeds meer zelf te doen (verzorging van de meiden, huishoudelijke klussen). Dat ging de ene dag beter dan de andere. Ik merkte pas achteraf, wanneer het teveel was geweest. Druk op mijn borst, kortademig en vermoeidheid.
Jeetje, wat vond ik dit lastig om mee te dealen. Zeker in combinatie met de twee kids thuis die ik toch ook graag aandacht wil schenken.
Krachtinspanning of alles waar mijn hartslag door verhoogd raakte, kostte (te)veel energie. Nu vond ik het 't nog wel waard wanneer mijn hartje sneller zou gaan kloppen van chocola of een knappe vent. Maar het gebeurde naast de begrijpelijke "stress of haastige dingen" op hele gekke momenten. Wanneer ik een pot rode kool wilde opendraaien en dit niet lukte, het laatste beetje tandpasta uit de tube wilde knijpen of wanneer ik stond te wachten in een apotheek waar de temperatuur vaak tropisch is.
Nu ik dit, enkele maanden later, schrijf, vind ik het mij moeilijk voor te stellen hoe het destijds gevoeld heeft. De tijd vliegt en ook hier blijkt, stiekem kun je best veel aan. Dat had ik in die tijd niet kunnen bedenken.
En het was (blijft) een zoektocht naar balans. Enerzijds iets, dat sowieso natuurlijk hoort bij de komst van een kleintje, anderzijds mijn energielevel wat flink omhoog gekrikt moest worden.
Zoals de internist destijds aangaf "een longembolie is ernstig, maar je krijgt nu een goede behandeling". En daar ben ik blij om.
Gedurende een half jaar heb ik bloedverdunners gebruikt, die ik in mijn nog goed aanwezige buikplooi of bovenbeen mocht spuiten. Fraxodi ipv tabletjes, omdat ik hiermee ook de borstvoeding kon blijven continueren.
Tijdens het gebruik hiervan zou de embolie niet groter worden en de kans nihil zijn dat er meer ontstaan. Daarna is het "klaar." Geen onderzoek meer en gewoon weer doorgaan.
In de eerste jaren na deze behandeling is de kans op een recidief iets groter dan normaal. Symptomen kunnen dan ook weer anders zijn, bijv. alleen kortademigheid. Dat vind ik wel een eng idee, dat het lastig te diagnosticeren is.
Tijdens je kraambed schijnt de kans groter te zijn dat je een embolie krijgt, omdat je minder in beweging bent. Echter, deze keer sprong ik een gat in de lucht omdat ik juist zo mobiel was kort na de bevalling. Een erfelijkheidsfactor kan ook meespelen. Mijn vader heeft in zijn leven al 3 keer een longembolie gehad.
Voor nu wordt daar niets over vastgesteld en kan het bij flinke pech blijven. Pas als ik het nog een keer krijg, wordt er van uit gegaan dat erfelijkheid wel degelijk een rol speelt.
De terugkeer naar werk heb ik in overleg met de arbo-arts rustig kunnen opbouwen. Gelukkig kreeg ik daar op de werkvloer alle ruimte voor.
Ondanks het begrip van collega's en leidinggevende, vond ik het "ontastbare" hiervan toch moeilijk. Een been in het gips, hoe vervelend ook, is toch duidelijk voor jezelf en naar de omgeving. Ik zat continu met een schuldgevoel op kantoor.
Psychisch vind ik het ook een bijzonder proces merk ik. Ik vind het gek dat de embolie er nog zit, het hoort er niet. Mijn lichaam moet het zelf gaan afbreken en dat kan best nog even duren. En hoe zit het met de toekomst? Ben ik er op tijd bij als er weer iets gebeurt? Ik moet mij niet door angst laten leiden, maar jeetje, wat voel je je ineens kwetsbaar.
Door dit hele gebeuren heb ik wel extra tijd gekregen om thuis mijn draai te vinden met de meiden en zeker in een later stadium, te kunnen genieten van het met elkaar zijn.
Daar ben ik dankbaar voor. Zeker als je beseft dat er mensen zijn met een andere afloop.
Binnen ons gezin heeft iedereen weer een beetje z'n draai kunnen vinden en inmiddels ben ik weer volledig aan het werk.
Wij verkeren in rustiger vaarwater en gaan ervoor om weer mee te deinen op de golven van het leven.
Wat een aangrijpend verhaal het overkomt je op een moment dat je het niet verwacht maar lieverd eind goed al,goed heel veel geluk met je gezinnetje
Hoi Manon, allereerst gefeliciteerd met je dochter. Maar wat een verdrietige kraamtijd!
Dat bedenk je vooraf niet he? Fijn dat het goed is afgelopen.
Volgens mij duurt het nog wel even voordat je je weer de oude voelt, heb ik begrepen van embolie-ervaringen van anderen hier. Geef het tijd.
Ik wens je volledig herstel en geduld!
Dat was een grote tegenslag met grote gevolgen, terwijl het een tijd had moeten zijn om te genieten.
Herstellen van een longembolie vraagt heel veel tijd.
Uit je verhaal blijkt dat je positief bent ingesteld, en dat helpt zeker om met de situatie om te gaan.
Proficiat met je dochter!
Hoi Manon,
Goed dat je het van je hebt afgeschreven!
Heftig allemaal! Ik hoop dat alles inmiddels beter met je gaat en dat je weer kunt genieten van je gezegende gezinnetje! Je verhaal was een heel klein beetje herkenbaar.
Roze wolken.... die plaats maken voor een hectische kraamtijd! Zelf ben ik in 2007 bevallen van mn dochter...helemaal in de wolken, gaf ik met hart en ziel borstvoeding. Maar ik lag nog geen 2 dagen in het kraamhotel en opeens verschenen er ernstige klachten...precies zoals jij die omschreef, Ik snakte naar lucht. Er kwam een arts naar het kraamhotel en die belde gelijk een ambulance, op verdenking van longembolie. Ik mocht niet bewegen en alleen plat liggen tot ze er waren. De broeders bonden me met zeil en riemen vast op de brancaar n hup schoven me zo de ambulance in...weg van "mijn lieve poppetje"...niet wetend of ik haar ooit terug zou zien...Ik vergeet nooit er een lieve kraamverzorgster mij toezegde dat ze zo goed zou zorgen voor mijn meisje...Ze zei letterlijk Dat ze haar leven voor haar zou geven! Met die laatste woorden en tranen over mijn wangen nam ik afscheid van mijn dochtertje...en ging ik de ambulance in...op naar de spoedeisende hulp!
GODZIJDANK...liep alles af met een sisser....Na heel wat onderzoeken kwam de arts mij feliciteren dat het alleen een longontsteking was...pffff...wat een opluchting!
In die zelfde kraamweek werd ook nog eens mijn kleine meissie met koorts opgenomen in het ziekenhuis...
En moest ikzelf met heftige allergie voor de anti biotica...WEER naar de spoedeisende hulp...
In plaats van een rustige kraamweek zat ik dus tot 3 maal toe in het zelfde ziekenhuis.
De artsen daar zeiden zelfs: HEY JIJ WEER? haha Maar het kon me allemaal niks meer schelen...Alles was godzijdank goed afgelopen!
Voor jou was het dus een heel stuk heftiger Manon!
Rust goed uit en neem niet teveel hooi op je vork!
Geniet vooral van je gezin!
Ik wens jullie heel veel liefde, gezondheid
en het allerbeste toe!
Groetjes Linda
Hoi manon,
Bedankt voor je verhaal, wat heftig. Ik kan me er niks bij voorstellen hoe het moet zijn om in je kraamtijd te moeten herstellen van een longembolie. Bij mij werd 3 weken geleden een dubbele longembolie geconstateerd, en ik heb nog steeds veel pijn en last van vermoeidheid. Ik begin er ook nogal neerslachtig van te worden en dat maakt me bang. Je lijkt er goed bovenop te zijn gekomen? Duurde het lang voor je weer pijnvrij was? En hoe lang heeft het geduurd voor je weer begon met werken? Ik probeer wanneer ik energie heb naast huishoudelijke taken en voor mezelf zorgen ook af en toe iets leuks te doen. Maar helaas merk ik meestal de dag erna dat het te veel was. Zo ook vandaag; gisteren was ik er even uit met mijn vriend, maar vandaag werd ik veel te vroeg wakker van de pijn, en de rest van de dag is een vage toestand tussen slaap, pijn en moedeloosheid. Ik heb maandenlang oxymoron gebruikt (paracetamol doet niks voor me), maar ik wil niet meer afhankelijk zijn van pijnstilling om door de dag te komen. Ook omdat ik dan juist systematisch over mijn grenzen heen ga. Hoe was dat bij jou? Heb je tips over hoe met zo'n lange herstelperiode om te gaan?
Hartelijke groet
3 weken moet zijn 3 maanden
Oxymoron = oxycodon (lang leve autocorrect)
Hoi Manon en anderen,
Wat een spannende tijd moet het voor je geweest zijn en ook best herkenbaar!
Ik heb in augustus 2016 ook een longembolie (dubbele) gehad. Ik was op dat moment 35 weken zwanger. Ik was het vertrouwen in mijn eigen lichaam kwijt en zat enorm op tegen de naderende bevalling. Ik was ontzettend down en super onzeker. Bij alles wat ik voelde was ik bang dat er weer wat ernstigs was. Gelukkig heb ik dit allemaal vrij snel een plekje kunnen geven. Dit moest ook wel vlot, want er moest een kleine meid op de wereld gezet worden. De artsen waren vaag, kreeg geen duidelijke antwoorden en wist ook niet hoe 'erg' het was (misschien ook wel beter dat ik dit niet wist zo vlak voor de bevalling).
Vier weken na de diagnose ben ik bevallen van een gezonde mooie dochter. Mijn dochter doet het super, maar een kleintje vergt veel energie. Daarbij komt ook nog is het herstel van de longembolie en mijn werk, dus ik ben aan het eind van de dag gesloopt.
We zijn inmiddels bijna een half jaar verder en merk dat ik soms toch nog best benauwd ben en pijn op de borst heb. Ik zit op het moment nog aan de bloedverdunners, maar verwacht dat ik hier eind januari mee kan stoppen. Fijn dat de artsen vinden dat ik geen medicijnen meer nodig heb, maar ik vind dit erg spannend. Verder zijn er bij mij geen onderzoeken gedaan, want dit zou schadelijk zijn voor de kleine uk in mijn buik. Tijdens een zwangerschap ben je meer vatbaar voor stolsels en ze verwachten dat dit bij mij ook het geval was.
Mijn wens is altijd geweest om 3 kinderen te mogen baren. Jullie zullen vast begrijpen dat ik dit niet zomaar weer aandurf. Voor nu ben ik gelukkig met mijn gezonde dochter (ze heeft er gelukkig niets aan overgehouden) en blij dat ik 'snel' hersteld ben. Bijzonder eigenlijk wat een lichaam aankan. Een bevalling is al een hele prestatie, laat staan dat je ook nog herstellende bent van een longembolie en daardoor best benauwd bent en geen pijnstilling mag ivm bloedverdunners. Ik ben dus best trots op mezelf.
Nu ik dit allemaal opschrijf merk ik dat de emoties toch wel een beetje hoog zitten en bedenk ik me hoe gelukkig ik moet zijn met deze afloop.
Ik ben benieuwd naar ervaringen van anderen. Kan iemand mij vertellen of de klachten lang aanhouden en de angst op herhaling af gaat nemen?
Groetjes
Afgelopen 9 mei ben ik bevallen van een zoon. Ik hen met 40 wk en 5 dagen ingeleid. Een behoorlijke bevalling met stormweeen. Mijn zoontje is met een zuurstof te kort toch met een knip eruit gekomen. Na een nacht ziekenhuis controle deed hij het fantastisch en mochten we de volgende dag naar huis.
In het ziekenhuis merkte ik een pijnlijke blauwe plek op m’n linker been. Ik dacht dat ik tijdens het persen mijn spataderen had opgeblazen (dat kan natuurlijk niet).
Eenmaal thuis keek de kraamvrouw l, m’n moeder en de verloskundige baar het been en werd ik toch terug gestuurd naar het ziekenhuis.
Het bleek een oppervlakkige trombose in de de spataderen. De volgende dag moest ik langs de echoscopist, en langs gynaecologie. Met fraxiparine ben ik weer naar huis gestuurd.
Ik knapte niet op, ik was moe bij elke handeling, douchen, m’n zoontje een schone luier geven, aankleden, uitkleden. Daarnaast begon ik te hyperventileren. Ik kreeg m’n ademhaling niet onder in m’n buik. Heb zelfs slaapmedicatie gevraagd bij de huisarts.
Na 5 dagen had ik verhoging 37,9 graden. De verloskundige controleerde mijn pols en deze was erg hoog.
De huisarts heeft me uiteindelijk toch naar het ziekenhuis gestuurd.
Na verschillende onderzoeken kwam als laatste de CT scan.
Uitslag: longembolie in beide longen.
Nu veel benauwd, bij warm weer, parfum of aftershave, bbq, rook van tabak en bepaalde bloemen.
Af en toe heb ik nog paniekaanvallen en ben ik bang om dood te gaan.
Ik reageer op een oud forum, maar ik ben op zoek naar lotgenoten.
Lieve groet Wendy