Herstel na klaplong

Hallo,

Ik ben een meisje van 16 jaar en ik heb twee jaar geleden een spanningsklaplong gehad en een daarbij behorende operatie. Ik heb hier tot op de dag van vandaag nog redelijk vaak pijn van. Ik voel dagelijks steken, vooral bij (diepe) ademhaling. Ook voelt het alsof de long die geopereerd is er soort van 'bijhangt' en slap en zwak is en de andere long het meeste werk doet. Heeft u dit ook? Ik ben dus zeker nog niet klachtvrij en mijn longartsen weten niet of mijn klachten ooit nog zullen weggaan. Ik zou ook graag ervaringen van anderen horen!


Groetjes,

Anoniem.

Ik hoop dat het binnenkort toch wat beter zal gaan, maar het herstel vraagt veel tijd.

Ik heb in maart 2013 een longoperatie gehad waaraan ik zenuwbeschadiging heb opgelopen wat pijn veroorzaakt. In januari van dit jaar heb ik ook een klaplong gehad als complicatie van een pijnbehandeling. Ik heb ook nog steeds heel wat problemen, maar die had ik daarvoor ook al sinds de operatie. Ik kan je geen raad geven over hoe lang het herstel zal duren. bij mij zijn er ook heel wat andere factoren die een rol spelen.

Hoi Anoniem,


Zelf heb ik ruim een jaar geleden een spontane klaplong gehad - of beter gezegd, twee: De eerste keer bleek het plakken met een talkslurrie (pleurodese) niet goed genoeg gebeurd te zijn en ik mocht na anderhalve maand opnieuw onder het mes. Toen is er 'n topje van m'n long weggehaald en ook werd het longvlies verwijderd.


De eerste maanden na de ingreep had ik veel last van pijn die op onverklaarbare momenten op kwam zetten. Ik heb een paar keer op de huisartsenpost gezeten, ervan overtuigd dat er méér aan de hand was. Langzaamaan komt het vertrouwen terug, maar 'normaal' is het helaas nog steeds niet te noemen. Ik merk dat ik bij spanning in stressvolle omstandigheden (en bij veel koffie, vreemd genoeg) een klemmend gevoel krijg. Dat gevoel lijkt om de paar weken te komen en voorheen waren dan de pakjes paracetamol en ibuprofen niet aan te slepen. De laatste maanden is tijdens zo'n aanval (zo ben ik ze maar gaan noemen) ook een 'ratelend' geluid te horen, waar de huisarts wijt aan slijm wat in de long aan de littekens kleeft. Vreemde gewaarwording om je hand op je borstkas te kunnen leggen en hem mee te voelen trillen.


Ik ben om bovenstaande meerdere keren doorgelicht en ook op 'n nauwkeuriger MRI scan is niets te zien. Kortom, ik ben gezond. Inmiddels heb ik van m'n huisarts inmiddels medicatie voorgeschreven gekregen tegen neuropathische pijn ofwel pijn door zenuwbeschadiging (wat IlseB) ook al noemt. Dat lijkt aardig te werken. Ik hoef niet meer om de twee weken 'n ruime week aan de pakjes pijnstillers. Over anderhalve maand ga ik stoppen om te kijken of er al voldoende herstel is geweest om te kunnen stoppen. Het feit dat ik zojuist dit forum heb gevonden geeft geloof ik wel aan dat ik daar op dit moment niet zo'n vertrouwen in heb. Ik zit weer te ratelen :)


Ik merk dat ik het inmiddels wat heb leren loslaten en gebruik het zelfs als ingebouwd alarm: Als ik weer eens te druk bezig ben, geeft m'n long even een stopteken. Er zijn óók dagen geweest dat ik echt totaal niets voelde en het boeltje daarbinnen heerlijk onbeschadigd aanvoelde. Meestal voelt het wat vreemd, maar is dat gevoel zo licht dat het al snel naar de achtergrond verdwijnt door met het dagelijks leven bezig te zijn.


Waar ik m'n longarts nog hoor zeggen dat de klachten na de ingreep na vier, hooguit zes maanden wel weg moeten zijn begin ik inmiddels te merken dat ik rekening moet houden met ietsje meer tijd en lees ook steeds meer verhalen van mensen diè dezelfde ervaring hebben. Ieder lijf is anders en hoe zo'n lijf zich tijdens en na herstel gedraagt is irritant genoeg niet te voorspellen.

Hallo MeTuur,


Bij mij is tijdens de operatie ook het topje van mijn long weggehaald, omdat daar een groot aantal luchtblaasjes zaten (waardoor mijn klaplong is ontstaan).


Onder andere door de angst en het moeilijke ademen ben ik 'verkeerd' gaan ademen en heb ik chronische hyperventilatie ontwikkeld. Ik was ook erg bang voor een nieuwe klaplong en kreeg dus vaak hyperventilatie aanvallen. Ik herken mezelf in jouw aanvallen en misschien is dat wel een beetje hetzelfde als de mijne. Fysiotherapie heeft me hierbij geholpen en ik ben hier grotendeels vanaf gekomen en het vertrouwen in mijn long is hierdoor een beetje groter.


De pijn is er echter nog steeds en ik voel me soms een beetje moedeloos, omdat het naar mijn gevoel niet minder wordt en niet minder is geworden na inmiddels 2 jaar. Ik weet niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan en wat ik ertegen kan doen. Het hindert me erg in het dagelijks leven. Het zijn voornamelijk steken en krampen op allerlei momenten. Heb jij hier ook nog steeds last van?

Na een spontane klaplong in juni 2015 ben ik acuut opgenomen en werd een drain geplaatst. Na een paar dagen was de long nog steeds niet opengevouwen (was ongeveer zo klein als tennisbal) en kreeg ik subcutaan emfyseem. In plaats van de lucht weg te zuigen kreeg ik die onder de huid: ik werd een michelin-mannetje. Er werd een dikkere drain geplaatst die geen effect had, maar waarbij ik het uitgegild heb van de pijn. Het begin van een zeer pijnlijke periode. 9 dagen na de opname werd een VATS uitgevoerd. Er werden blaasjes aan de bovenkant verwijderd en de long werd vastgeplakt. Helaas bleef de long lekken en kreeg ik te horen dat er waarschijnlijk een "gewone" ouderwetse longoperatie zou volgen. In de dagen na de VATS werd de tweede drain verwijderd en een week na de ingreep ging men eerst een bloedpatch proberen. Ondanks dat ik enkele dagen achtereen nuchter moest blijven is de operatie niet uitgevoerd. Ik zat gigantisch onder de pijnstillers en kreeg niet veel meer mee, en daarom heb ik ook niet gevraagd naar de reden van een gewone operatie. Maanden later, na het indienen van een klacht, heb ik pas te horen gekregen dat er een scheur in mijn long zat die doorliep tot aan de slagader en dus niet gehecht kon worden. Toen heb ik ook pas gehoord waarom men twijfelde over een gewone operatie: er was blijkbaar tijdens de VATS al zoveel weefsel verwijderd dat men zich afvroeg of dit resterende stukje long de operatie wel aankon: men wilde eigenlijk niet alles verwijderen.

Maar ja, de bloedpatch bleek wel te werken. Na 19 dagen met een lekkende long aan waterslot en suctie te hebben gelegen met enorme pijnklachten en de nodige infusen en epiduraals werd de laatste drain verwijderd. Gelijk met de drain kwam een behoorlijke hoeveelheid pus naar buiten. Dus opnieuw aan infuus met algemene antibiotica totdat men wist welke medicatie nodig was. Ondanks het verdwijnen van pus en het gebruik van antbiotica werd de pijn niet minder. Integendeel: tabletten en injecties waren niet meer toereikend en ik had weer opnieuw epidurale pijnstilling nodig. Nadat ik eindelijk alle slangetjes kwijt was en een beetje met de rollator kon lopen mocht ik na precies een maand naar huis; weliswaar met een open ontstoken wond, maar ik kon eindelijk van dat ziekenhuisbed af.

Thuis moest ik de medicatie afbouwen en meer gaan bewegen. De pijn kwam hierdoor nog heviger terug, en werd ook nog eens aangevuld met vreemde sensaties in de borstkas: al het inwendige weefsel leek bij elke beweging over een ruw betonblok te schuren en scheuren. Het leek alsof er voortdurend messen in mijn bovenlichaam werden gestoken en rondgedraaid. En niet alleen in de borst, maar ook in mijn zijkant, rug, oksel en bovenarm. Ik kon mijn arm nauwelijks nog bewegen. Daarnaast leek mijn borst ook nog eens 25 kilo te wegen: ik moest mijn bovenlichaam voorover hellen om minder last te hebben. Ik kon niet eens rechtop zitten. Rechtop staan of lopen ging al helemaal niet: ik moest me ergens aan vasthouden om niet voorover te kieperen. Ik kon eigenlijk alleen maar liggen om de pijn draaglijk te maken. Voor de opname was ik heel actief, en nu kon ik helemaal niets meer.


Dit is diverse malen naar artsen aangegeven, en er is wat geëxperimenteerd met pijnstilling. De longarts kon niet precies aangeven waar het vandaan kwam, maar hij kon zich voorstellen dat dit het gevolg kon zijn van drains en bloedpatch, en hij verwachtte dat dit wel zou bijtrekken. De chirurg wist het ook niet; hij dacht dat dit door verklevingen of een beschadigde zenuw kon komen. Toen er op de scan geen verklevingen te zien waren, stuurde hij me door naar de pijnpoli: 6 maanden na mijn verblijf in het ziekenhuis. De pijnspecialist moest de zenuw maar uitschakelen, vond de chirurg. De pijnspecialist was het hier niet mee eens: hierdoor kon namelijk een klaplong ontstaan, en daarmee was eigenlijk alles begonnen...

Het ergste is ook nog dat ik niet eens de mogelijkheid heb om uit te vinden of ik nog problemen ondervind van de klaplong zelf. Mijn klachten hebben niets met de longen zelf te maken.


Ondertussen is het 16 maanden geleden dat ik de klaplong heb gehad. Voor pijnbehandeling hebben ze me maar doorgestuurd naar een academisch ziekenhuis, waar ik nog steeds mag experimenteren met medicatie. Er is wel enige verandering, maar absoluut geen vermindering van pijn. Ik kan nog steeds niets, en hoewel ik bijna de hele dag lig, is de pijn ook dan ondraaglijk. Ik heb diverse pijnstillers die de scherpe kantjes van de pijn halen, maar elke beweging brengt weer alles terug. Deze medicatie zorgt er ook nog eens voor dat van alles in het hoofd gebeurt: concentratie is weg, geluiden van de tv lijken in het hoofd te ontploffen en ik kan niet eens rechtuit lopen. Ik kom alleen nog buiten de deur om boodschappen te doen en naar dokters te gaan; alle andere activiteiten zoals studie, werk, sporten en verenigingen zijn gestopt. Sociale contacten worden steeds zeldzamer. Werken hoeft niet meer: de keuringsarts had maar enkele minuten nodig om me volledig af te keuren.


Ik gebruik op dit moment dagelijks een berg oxycontin en oxynorm (vergelijkbaar met ca. 150 mg morfine), aangevuld met andere medicijnen tegen zenuwpijnen, en daarnaast nog wat gewone pijnstillers (8 paracetamolletjes). Deze troep is niet alleen verslavend maar ook nog eens behoorlijk ongezond. En het helpt niet eens... er komen alleen maar nieuwe gezondheidsklachten bij.

Van pure ellende, frustratie en verveling ben ik ook maar weer gaan roken. Het maakt toch niet meer uit of mijn lichaam vergiftigd wordt door medicijnen of door nicotine.


Sorry voor deze klaagzang, maar ik moest het even kwijt aan mensen die deels in hetzelfde schuitje gezeten hebben. Hoe graag zou ik willen ruilen met een aantal van jullie die hier minder prettige ervaringen hebben beschreven...

Hallo,


Ik ben Bram, 28 jaar, belg en havenarbeider van beroep.


2 weken geleden (12/4/2017) heb ik een klaplong gekregen door een longblaasje dat gesprongen was..

Het begon allemaal om 5u30 smorgends toen ik opstond om te gaan werken, ik kreeg ineens heel veel pijn in mijn rug ter hoogte van de schouder.. ik dacht dat er iets in mijn rug geschoten was maar na een half uurtje begon ik moeite te krijgen met ademen, ik ben dan naar boven gekropen om mijn vriendin wakker te maken. Ze had al snel door dat dit ernstiger was dan ik dacht, ze heeft me in de auto gezet en we zijn naar het ziekenhuis gereden (AZ Nikolaas) Ik kom op dat moment niet meer normaal recht staan, we kwamen binnen op spoed en mijn parameters werden meteen gecontroleerd. Er was nog maar 50% zuurstof in mijn bloed aanwezig. Al snel kreeg ik enkele spuiten en zuurstof toegediend, en gingen ze onder plaatselijke verdoving een drain steken, wat een pijnlijke zaak was me dat! Ik moest enkele dagen in het ziekenhuis blijven, we dachten dat het ergste nu wel achter de rug zou zijn maar helaas in de 2de nacht van mijn verblijf is mijn drain losgekomen en mijn long was terug geklapt maar deze keer was ze volledig ingeklapt. Het was toen vrijdag 14/4/2017 toen hebben ze mij in slaap gedaan en een dikkere drain gestoken, blijkbaar was dit ook niet goed genoeg dus hebben de dokters besloten om mijn long te plakken met talk, deze operatie is gebeurt op 18/4/2017. Na een lange week aan het waterslot te hebben gelegen is mijn drain geklemd geweest en de dag erna eruit gehaald. Ik ben sinds gisteren 27/4/2017 terug thuis. Het doet deugt om jullie verhalen allemaal eens te kunnen lezen want ik ben het vertrouwen in mijn lichaam op dit moment volledig verloren. Ik werkte voor dit voorval bijna zo goed als elke dag, ik heb schrik dat ik mijn job niet meer normaal ga kunnen uitvoeren. Ik ben ook meteen gestopt met roken na 12 jaar aangezien mijn longen zeer gevoelig zijn voor het aanmaken van blaasjes. Ik heb schrik dat dit me gaat achtervolgen voor de rest van mijn leven. Mentaal ga ik er langer over doen dan het fysiek herstel denk ik.. Ben al blij dat ik mijn verhaal eens kan vertellen.

Heel veel sterkte Bram. Hoe is het om weer thuis te zijn?

Hey Gwenny,


Goed en niet goed. Ik ben blij dat ik thuis ben maar ik voel me nutteloos.

De mentale klap is toch groter dan ik dacht. Bij de minste pijn in mijn borst ben ik bang, ook al weet ik dat dit van de operatie komt, toch ben ik er niet gerust in. Dit is ook de eerste dag zonder zware pijnstilling en ik merk dat ik veel pijn heb in mijn rib. Waarschijnlijk zijn ze wat de bruut geweest tijdens de operatie en is mijn rib wat gekneusd.

Hallo,

Ik reageer even op iets wat choclab aanhaalde.

Ik heb ook ondraaglijke pijn sinds een operatie aan de longen, de drains hebben toen 3.5 week tussen de ribben gezeten, en dat heeft zenuwbeschadiging veroorzaakt. De pijn die ik sindsdien heb is echt onuitstaanbaar, en ik kan niet functioneren zonder pijnbehandeling.


Ik ben onder behandeling van een pijnkliniek, en samen met de pijnarts is er gezocht naar iets wat helpt. De beschadigde zenuwen worden door middel van een ruginfiltratie tijdelijk uitgeschakeld met een elektrische schok. Bijkomend neem ik ook nog andere pijnmedicatie in. Deze behandeling wordt ongeveer om de 9 maanden herhaald. Het duurt ongeveer 6 weken voor ik verbetering begin te voelen, maar vanaf dan is de pijn wel draaglijk. Ik blijf het voelen, maar er valt mee te leven.


Het klopt dat de behandeling een risico inhoudt, omdat bij de infiltratie de long kan aangeprikt worden, zeker als er al littekenweefsel zit door een eerdere ingreep. Ik heb de behandeling nu 4 keer ondergaan, en vorig jaar in januari is het misgegaan, en heb ik door de pijnbehandeling een klaplong gekregen. Dat was natuurlijk een tegenvaller, maar toch ben ik blij dat ik de behandeling kan ondergaan, want zonder gaat het echt niet, dan kan ik totaal niet functioneren en ook niet slapen.


Toen ik de behandeling dit jaar weer kreeg, was ik uiteraard ontzettend bang, maar deze keer is het gelukkig goed gegaan.

Als het echt niet gaat, zou ik er toch nog eens met de pijnarts over spreken.

Ik ben zeer blij dat mijn pijnarts het risico wel durft te nemen, en me helpt.


Ilse