januari 2020 - Stop dat schuldgevoel

Een afspraak moeten afzeggen, je ziek melden op het werk…….
Mensen met een longziekte hebben soms het gevoel dat ze tekortschieten. Niet alleen naar anderen toe, ook naar zichzelf. Een longziekte is vaak onvoorspelbaar. De ene dag voel je je goed en de volgende dag kom je nauwelijks de trap op.
Herkennen jullie dat? Hoe ga je om met dat gevoel? En klopt het gevoel of vul je het zelf in? En kun je die soms negatieve gedachten ombuigen?
Mensen met een longziekte hebben soms het gevoel dat ze tekortschieten. Niet alleen naar anderen toe, ook naar zichzelf. Een longziekte is vaak onvoorspelbaar. De ene dag voel je je goed en de volgende dag kom je nauwelijks de trap op.
Herkennen jullie dat? Hoe ga je om met dat gevoel? En klopt het gevoel of vul je het zelf in? En kun je die soms negatieve gedachten ombuigen?
Log in of Registreer om te reageren.
Reacties
Verder zoek ik naar wat er wel kan. Hele dag shoppen met een vriendin gaat al lang niet meer, samen gezellig eens lunchen (kan ook thuis uitgebreid) kan vaak wel.
Ik kamp al 15 jaar met ernstige rugklachten, mijn longen zijn veel korter een probleem. Het gevoel tekort te schieten heb ik wel vaak richting mijn gezin. Mijn stiefdochter had ik liever een betere stisfmoeder gegeven. Hoewel ik regelmatig leuke dingen met haar doe kan ik ook vaak niet mee. Dingen als museum, dierentuin zit er echt niet in. Dan heb ik wel eens het gevoel te falen.
Ik worstel hier ook erg mee.
Ook heb ik gemerkt dat ik beter kan zeggen: Ik heb een longziekte. Als ik alleen zeg COPD zie je soms mensen kijken van wat is dat. Er zijn genoeg mensen die wel belangstelling hebben en vragen dan ook wat het is. En ik leg het uit. Ik vind dat fijner.
En als ik een slechte dag heb en ze willen praten, dan zeg ik nu maar niet. Maar dan zien ze het ook aan me dat het niet lekker gaat.
Alleen bij oprechte belangstelling en vragen dan altijd maar zodra ik een zucht bemerk:van aaah heb je weer zo 1, dan ben ik klaar.
Schuldig voelen soms, maar niet naar de wereld op zich, meer wat anderen voor mij moeten doen en laten.
Maar ik kan er mee leven en mijn naasten ook.
Zodra ik lach en gek doe en grapjes maak denken ze al vlug....maar ze denken altijd wel iets van je, zo zit de mens in elkaar, wij soms net zo ben ik bang..
Vooral zo leven wat lukt en je leuk vindt, je hoort nu eenmaal eerder wat je "fout"doet dan goed.
Al zijn er zat die wel meedenken en wel het goede zien, daar geef ik mn energie aan , niet aan de rest...
Mijn naasten doen hun best en willen alles voor me doen, maar die maken zich dan weer zo'n zorgen en dat wil ik eigenlijk ook weer niet. Soms zou ik het liefst gewoon willen verdwijnen naar een onbewoond eiland, waar je je alleen kan focussen op herstel i.p.v. constant bezig zijn met iedereen om je heen.
Heel herkenbaar allemaal.
Ik heb sedert 2016 longproblemen en in 2017 gediagnosticeerd met COPD, in 2018 is de astma erbij gekomen en nu is het officieel ACOS met astma als ergste component. Deze laatste is nog steeds niet onder controle, derhalve ben ik een ongeleid projectiel geworden.
Vanaf juni t/m september gaat het altijd wel en knap ik redelijk op, ook aan de buitenkant.
Naarmate het weer in oktober omslaat begint de ellende.
Het gaat dus op en neer en de meeste mensen in mijn omgeving snappen er niets meer van, laat staan ik zelf. Alles afzeggen en voor mij zelf kiezen is lastig, mede gelet op het feit dat ik ondernemer ben en mijn clienten niet laat zitten. Heb wel 1 voordeel, ik heb kantoor aan huis, dus dat helpt enigzins.
Ik cijfer mij dus zelf aardig weg ondanks dat ik weet dat, dat niet handig is.
Her blijft dus lastig accepteren, ene dag goed tot redelijk, de andere dag van matig tot slecht.
Het is helaas niet anders.
Groeten en?
Boemer
Is ook echt het beste wat je kunt doen, stoppen met roken.
Je bedoelt copd denk ik, heb ik ook, valt niet mee he?
Blijf je door roken dan kan het extra snel gaan de achteruitgang.
Succes en gewoon doen, niet proberen maar weggooien de peuken en eet lekker worteltjes, lollies en drink veel water en oefen thuis wat.
Sterkte! Groetjes, Jolien