Hoe lang nog..?

Dit klinkt misschien cru. Ik vraag mezelf constant af of dit het ook is. Reeds jaren kampt mijn papa met COPD. Drie jaar geleden waren we hem al bijna kwijt. Hij is er uiteindelijk 'doorgekomen' en heeft nog een vrij mooie tijd gekend. In de tussentijd waren er nog wel ingrepen aan zijn aderen, want ook die zitten verstopt, en kleinere opnames, maar al bij al was het draaglijk en had hij nog fijne momenten en plezier aan het leven. Enkele maanden geleden werd hij terug opgenomen met een longontsteking, en bij het bezoek dat we hem brachten, had ik hetzelfde gevoel als drie jaar ervoor. Dit zag er niet goed uit. Hij heeft de dag erna een hartaanval gekregen, die hij overleefd heeft, omdat hij op dat moment al in het ziekenhuis was. Bleek dat nog een belangrijke ader verstopt zat. De spoedarts zei ons toen dat zijn lichaam op is, en dat hij uitbehandeld is. Ze hebben daar na lang overwegen nog een stent gestoken, en alles ging nu wel terug beter gaan. Echter, het tegendeel is waar. Mijn papa is nogmaals verzwakt, en fel achteruit gegaan. Hij komt nog maar zelden buiten en ligt veel in zijn bed. De dagen zijn een aaneenschakeling van 'ik kan niet meer' en 'het gaat weer beter'. In het ziekenhuis wilden ze hem de laatste keer niet meer opnemen, omdat hij bij thuiskomst toch weer in hetzelfde straatje zou zitten. (Net toch weer bericht ontvangen dat hij weer opgenomen is). Ik krijg van hem weinig informatie, en kan er met hem moeilijk over praten. Ik heb binnenkort wel een afspraak met zijn longarts. Maar stilletjesaan sloopt deze situatie mij vanbinnen. Ik durf geen plannen meer maken, vraag me constant af hoe lang hij dit nog moet trekken. Ik heb me al talloze keren voorbereid op het moment dat hij gaat sterven. Hoe lang moet deze lijdensweg nog duren??? Ik weet dat ik geen antwoord kan krijgen op mijn vragen. Ik wou dit graag eens delen met mensen die het begrijpen.. Want het is heel erg, wat zeg ik, verschrikkelijk voor de patiënt zelf. Maar de naasten die daarop moeten kijken zien ook af. Soms denk ik bij mezelf, men laat een beest nog zo niet afzien...