Schrijfsel...
05-06-2007 om 23:30 uurHey allemaal...
ik heb "vroeger" (toen ik nog op de havo zat / net op de HBO) veel columns geschreven. Laatste tijd heb ik dat niet gedaan, omdat ik erg met mezelf zat zeg maar. Ik begin eindelijk weer een beetje mezelf te worden na een hoop gedoe, en ik heb dus vanavond voor het eerst sinds lange tijd weer geschreven. Ik wilde dit met jullie delen... :@ het gaat eigenlijk nergens over, en toch over een heleboel. Well....leesze en ik hoop dat jullie het wat vinden :) eerst schreef ik eigenlijk altijd over onzinnige dingen en discussies, maar later steeds vaker over gewoon het leven, over dagelijkse dingen. Nouja, lees maar als je zin hebt :)
Een woord in de goede richting. 05-06-2007
Al luisterend naar Dido denk ik aan de momenten waarop mijn columns vroeger gepubliceerd werden op internet. Ze werden niet door veel mensen gelezen, maar de mensen die ze lazen wachtten erop. Mijn verhalen, mijn gedachten; mijn hersenspinsels. En nu zit ik hier weer, achter een pc in plaats van een laptop ditmaal, en ik schrijf weer. Het is lang geleden dat ik zo geschreven heb, maar ik begin langzamerhand weer mezelf te worden. En bij mij hoort schrijven. Het maakt niet uit wat, als ik maar schrijf. Er gaat van alles door mijn hoofd op een dag. Teveel om te beschrijven, maar ik kan een poging doen. Om mezelf rust te geven, maar ook om de wereld te laten zien wie ik nu eigenlijk ben. De wereld…de wereld is een plek geworden waar veel mensen zich niet thuis voelen. Het nummer wisselt en ik zet de speler terug op Mary’s in India, op repeat. Fijn nummer. Terug naar die mensen waar ik het net over had, de mensen die mijn columns lazen. Veel van hen kende ik niet, maar anderen onder hen waren mijn vrienden. Goede vrienden. Gisteravond lag ik op bed en rolden er tranen over mijn gezicht. De laatste tijd heb ik daar wel meer last van; een besef van wat geweest is, maar ook een besef van wat er nog zal komen, en wat ik aan het bereiken ben. Een besef dat het ooit goed was, dat het slecht geweest is, maar dat het weer goed zal komen. Het besef dat ik mezelf weer wordt; een goed besef. Goede gedachten; twee belangrijke woorden die nu een grote rol spelen in mijn leven. Maar de mensen…wat zou er met ze gebeurt zijn? Waar zijn ze nu? Zal ik ze mailen, zeggen dat het me spijt en vragen of ze langskomen? Ik heb voor een moment aan de computer gezeten, klaar om hen te mailen. Maar uiteindelijk ben ik alleen maar oude contactpersonen gaan wissen. Mensen waar ik niets meer mee heb, of eigenlijk nooit echt wat mee gehad heb. De nare gewoonte om veel in het verleden te blijven hangen, is me lang bijgebleven. Het is hard werken nu, om te denken aan de toekomst. Maar ook weer niet teveel aan de toekomst, zoals mijn eigen lieve toekomst me verteld heeft. Vestig nooit teveel hoop op de toekomst; het heden geeft je genoeg, en zal genoeg veranderen aan de beelden die je hebt voor wat nog komen gaat. Laat het heden daarom de beelden langzaamaan vormen en vorm ze niet zelf. Ze zullen altijd weer stuk gaan, ze zullen altijd weer veranderen. En zo zal het altijd blijven. Een wijze les, die ik dagelijks moet raadplegen; even mezelf weer op de grond zetten. Je leeft tenslotte niet in de toekomst, maar je leeft in het hier en nu. En hier is op zich genoeg te doen. Er is school, er is het huishouden, het vriendje en de nieuwe vrienden. En opnieuw beginnen er tranen in mijn ogen te lopen. Het is geen verdriet, geen verlangen en geen geluk. Het is een mix van de muziek, van heden en verleden door elkaar, van nieuw en van oud, van teleurstellingen en verwachtingen. Melancholie zou nog het meest in de buurt komen. Maar eigenlijk, eigenlijk is het gewoon pure emotie.
Mandy.
De client die ik nooit vergeten zal.
Vorigjaar zomer...
Ik kom bij iemand binnen die ik nog niet ken. Iedergeval ik had haar nog nooit gezien.
Dat lijkt me beter omschreven.
Het ene gesprek na het andere volgt. Niet allemaal even ligt.
Deze mw. is namelijk ernstig ziek en zal komen te overlijden.
We lachen en praten. En praten en praten.
Leven en dood.
Euthenasie..? ja of nee. Waarom wel en waarom niet. Vrienden.. welke zijn echt welke waren schijn.
Waar ga je naartoe..? Is het daar mooi. Of houdt het op.
De pijn die eeuwige pijn... ''zuster wat moet ik ermee''
Dan praat je geef je iemand tips en dan blijkt dat het hielp.
Elke keer de deur achter je dicht doen en niet weten of je er nog komen zal. Iedere keer weer met een voldaan gevoel. De deur achter je dichttrekken. En tevreden client.
Voorlichting over medicijnen. Of gewoon een leuk gesprekje.
Wat is mijn werk toch mooi.
Vakantie...
''ik ga op vakantie en ik weet niet of ik u nog zie.''
mw. krijg tranen in haar ogen. en verteld hoe bijzonder ik voor haar was.
op mijn moment krijg ik daarvan tranen in mijn ogen.
tranen van ontroering. Hoe ik haar heb kunnen raken door mijzelf te zijn.
Zij raakt mij weer op haar tijd.
Soms heb je ''iets'' met mensen.
tja... mensen zeggen zo makkelijk dat het niet mag. Maar soms is er een klik zonder dat je elkaar kent.
De eerste ontmoeting met deze vrouw was al warm.
Ik pak mw haar hand vast. ( om weer even verder te gaan )
en ik zeg: ''Bedankt voor alle wijze lessen die u mij heeft geleerd, voor uw openheid over uw gevoelens en als ik u niet meer zie wens ik u een goede reis'' ( zo noemden we het... )
Mw wenste mij een goede vakantie. en zei: '' ik zal naar je kijken van boven, je zal het goed doen in je beroep''
Mw. is inderdaad tijdens mijn vakantie overleden...
Toen ik teruk kwam had ik het daar even met mijn collega over die ook veel met deze vrouw had.
samen hadden we weer tranen in onze ogen.
Niet zo zeer als een rouwproces. Het is immers een client.
Maar wel omdat ze zo bijonder was. En ons heeft weten te raken.
Ons wijze lessen heeft geleerd. Door haar openeind en pijn te delen. En door haar duidelijke mening over leven en dood.
Al ben je gediplomeerd, Je bent nooit uitgeleerd. dit is mijn motto.
Ik ben blij met mijn beroep.
Is het niet te zwaar...? Word mij vaak gevraagd.. NEE dat vind ik niet.
Ik vind het prachtig. Soms mag ik even een tijdje zij aan zij lopen om iemand te begeleiden bij het steven.
Iemand die jou hand vast houd omdat ze zo bang zijn. En na een gesprekje weer ontspannen.
En soms kom ik simpelweg alleen maar om een pleister te plakken. Op een wond die al bijna genezen is.
Afwisselend en leuk.... dat is mijn werk....
ik werk met heel mijn hart...
En ja soms is het lastig..... Maar dat heeft dan weer met andere zaken te maken.
Ik leer dagelijks.
inge echt heel mooi :o ..... het raakt me echt ;)
Inge,
Alle respect.
Kees
^O^ wauw Inge :'(
Dankjullie wel.....
Zuster waarom ben u zo lief.... ?
Zuster.. misschien ben ik een zeur... maar ik lig niet lekker.
Maar u zeurt helemaal niet ik ben zo blij dat u het aangeeft nu kan ik er wat aan doen.
Het gaat om u en niet om mij... Dat mag u in uw hart opsluiten. Zodat u dat voortaan weet.
Zuster u bent zo lief....!!!!
Leuke gesprekken moeilijke gesprekken over ''DE ZIEKTE'' de twijfel. hoe lang nog....? Wanneer word het erger en hoe zal het zijn als het erger word.
De twijfel was niet meer nodig.
Een hersenbloeding overviel.
Opeens niet meer kunnen praten niet meer kunnen lopen en de regie is kwijt.
Toen ik dit bericht kreeg over deze vrouw schrok ik.
Ik kwam daar vaak het was zowarm altijd daar.
Grapjes omdat ik zo veel werk. het logeer bed kon zo neer gezet worden ( volgensmij hadden ze het zo gedaan )
En serieuze gesprekken over het achteruit gaan.
toen ik binnen kwam lopen en mw. zag mij. met haar scheve koppie. Kreeg ik een brede glimlach ( aan een kant dan )
Toen kreeg ik wel tranen in mijn ogen.
Dag Inge... probeerde ze te zeggen. Ze pakte mijn hand. Ik zei dat ik geschrokken was van haar.
Niet lang daarna verslechterde de situatie ernorm.
Ik had mw verzorgd. En als het ware afscheid genomen. Ik wist dat ik haar niet meer zou zien.
Gevoel en ik was vrij die dag erna.
De dochter liet mij uit.
En begon te snikken en zei waarom ben jij nou toch zo bijzonder lief.....
Een dikke knuffel volgde.....
Familie van mijn client. Knuffelt mij.
Zo bijzonder. Die glimlach is mij nog meer waard dan het geld wat ik verdien met mijn beroep.
Zonder die glimlach. Is het zo anders.
Zonder die knuffel zo kaal.
Mijn werk de voldoening zit in die ene glimlach van iemand die eigenlijk helemaal niet meer kan glimlachen.
die hand zie ze pakken om je even te knijpen. om te zeggen: ''zuster ik weet het even niet''
En dan iemand een aai over de bol geven en uitleg geven. ( hoe hard ook )
en dan een diepe zucht. Dankjewel zuster....
Geweldig toch.....
Hoe zwaar het ook lijkt. Dan trek ik de deur achter mij dicht. Met een glimlach op mijn mond.
en dan denk ik.... MIJN BEROEP.... Die glimlach... onbetaalbaar....
hey inge...
echt super mooi geschreven :o
je brengt het zo mooi naar voren ;)
echt waar mijn bewondering !! :+
heel mooi inge! kheb de tranen in m'n ogen staan joh O+
hier weer eentje van mij...
Gemis. 14-07-2007
In de trein terug naar Arnhem schrijf ik in het nieuwe blok. Zojuist, al wachtend op het station, heb ik geconstateerd dat ik hem mis. Op zich onzin, ik heb hem gistermorgen nog gezien. Maar eigenlijk moet ik toegeven dat ik hem al mis zodra ‘ie de deur uitloopt. Ik mis hem al zodra zijn voetstappen zich van mij verwijderen en ik hem in de gang nog even “love you” hoor roepen, omdat hij weet dat ik nog in de deur sta.
Maar wat is missen nu eigenlijk? Het verlangen naar een persoon die dicht bij je staat, maar die op dat moment toch zo ver weg is. Maar jij en ik, we weten allebei dat het zoveel meer is dan alléén maar een verlangen. Het is de neiging om de deur uit te rennen, je fiets te pakken en naar die persoon toe te gaan. Je wilt er alles voor doen om hem of haar weer eventjes te zien, vast te houden. Maar je “sense” , je gezond verstand, houdt je tegen. Hoe anders zou de wereld eruit zien als meer mensen, meer en vaker hun hart volgden. Mensen die midden op de dag kantoren binnen rennen, langs de receptie glippen en een overspannen secretaresse achter zich laten. Mensen die midden in de nacht over straat rennen om uiteindelijk in de armen van een slaperige geliefde te vallen. Alleen om die geliefde even te knuffelen of een kus te geven. Maar we doen het niet. Ons gezond verstand (of in mijn geval vaak; het gezond verstand van mijn vriend) vertelt ons dat het niet gaat, dat het niet kan, omdat de baas het niet goed vindt dat er geknuffeld en gekust wordt op de werkvloer of omdat jullie er morgen weer vroeg uit moeten. Er zijn een hoop redenen te verzinnen. Dus we doen het niet. We doen niet spontaan en romantisch zonder dat we met elkaar hebben afgesproken; want het gáát niet. Stiekem willen we gewoon onszelf en de ander beschermen tegen een teleurstelling. Want zoiets, zulke romantische ideeën en impulsen, die scheppen verwachtingen. En de mens blijkt toch vaak weer bang niet aan die verwachtingen te kunnen voldoen. Dus doen we het niet. Maar troost je bij dit feit dat we eigenlijk maar een stel onromantische knurften zijn, met de gedachte dat je zo’n impuls 1 of 2 keer, hooguit 3 keer zou kunnen uitvoeren. Waarom? Omdat we overal aan wennen. Dus ook dit zou wennen, en zo zou de romantiek er dus al snel weer af zijn. Of simpelweg omdat je na die drie keer geen vriend(in) meer hebt om spontaan romantisch bij te doen (iets met het verlies van eigen tijd, rust, privacy en misschien zelfs een baan… ).
Toch zou ik het leuk vinden om ons eens wat spontaner te zien. Luister eens wat vaker naar je hart. Natuurlijk kan het wel eens niet worden wat je wilt. Maar er kan ook zoveel moois uit komen. Dus ren eens naar dat kantoor, haal die bloemen, stuur dat (in jouw gedachten) veel te romantische sms’je of spring in die trein. Maar niet te vaak en niet teveel, want tenslotte went alles, en dan zouden we weer op zoek moeten naar een nieuwe vorm of uiting van romantiek en liefde.
heel mooi redraven !!!!!!! :) *O*
Jij leeft voort in mij.
Augustus is het alweer 2 jaar geleden, 2 jaar geleden dat je ''op reis'' ging.
Zonder jou is alles zo anders.
ook heb ik gemerkt dat ik het best aankan. Jij hebt mij zoveel geleerd dat ik nog steeds genoeg liefde van jou in mijn rugzakje heb zitten om te leven.
Wijze lessen of soms alleen maar even samen stil zijn.
Jammer dat je zo ziek was anders hadden we vast meer gedaan, samen zwemmen of winkelen en nog veel meer.
Maar de liefde daar ging het om, wat miste ik jou lied toen ik diplomeerde, wat mis ik jou lied als ik verdrietig ben.
Tuurlijk speel ik ook nog wel op mijn gitaar, maar lang niet zo mooi als jij dat deed daarbij kan ik helemaal niet zingen.
Voor jou was ik het kind van de zon ook al wat de wereld even grijs.
Jij was mijn allerliefste tante, vriendinnetje, moeder eigenlijk was je alles voor mij.
Officeel gezien gewoon mijn tante natuurlijk, maar in mij was je zoveel meer.
Ik kan enorm genieten van het leven ik kan lachen ik kan werken ik heb plezier.
Ik heb leuke vriendinnen om mij heen, lieve mensen om mij heen. En inmiddels woon ik ook op mijzelf.
Dat bevalt ook top. Echt geweldig lekker hoor is dat.
Was leuk geweest als je hier op bezoek kon komen als je dat even aankon als je die energie even had. Maar nu weet ik dat je over mijn schouder meekijkt....
You're my angel...... And You're always by my side........
bedankt voor alles wat je mij geleerd heb.... i love you
ik heb vrede met hoe het is......
Lieve Inge,
Heel mooi geschreven!
ik ben er helemaal ontroert van.
liefs Marjanne