Schrijfsel...
05-06-2007 om 23:30 uurHey allemaal...
ik heb "vroeger" (toen ik nog op de havo zat / net op de HBO) veel columns geschreven. Laatste tijd heb ik dat niet gedaan, omdat ik erg met mezelf zat zeg maar. Ik begin eindelijk weer een beetje mezelf te worden na een hoop gedoe, en ik heb dus vanavond voor het eerst sinds lange tijd weer geschreven. Ik wilde dit met jullie delen... :@ het gaat eigenlijk nergens over, en toch over een heleboel. Well....leesze en ik hoop dat jullie het wat vinden :) eerst schreef ik eigenlijk altijd over onzinnige dingen en discussies, maar later steeds vaker over gewoon het leven, over dagelijkse dingen. Nouja, lees maar als je zin hebt :)
Een woord in de goede richting. 05-06-2007
Al luisterend naar Dido denk ik aan de momenten waarop mijn columns vroeger gepubliceerd werden op internet. Ze werden niet door veel mensen gelezen, maar de mensen die ze lazen wachtten erop. Mijn verhalen, mijn gedachten; mijn hersenspinsels. En nu zit ik hier weer, achter een pc in plaats van een laptop ditmaal, en ik schrijf weer. Het is lang geleden dat ik zo geschreven heb, maar ik begin langzamerhand weer mezelf te worden. En bij mij hoort schrijven. Het maakt niet uit wat, als ik maar schrijf. Er gaat van alles door mijn hoofd op een dag. Teveel om te beschrijven, maar ik kan een poging doen. Om mezelf rust te geven, maar ook om de wereld te laten zien wie ik nu eigenlijk ben. De wereld…de wereld is een plek geworden waar veel mensen zich niet thuis voelen. Het nummer wisselt en ik zet de speler terug op Mary’s in India, op repeat. Fijn nummer. Terug naar die mensen waar ik het net over had, de mensen die mijn columns lazen. Veel van hen kende ik niet, maar anderen onder hen waren mijn vrienden. Goede vrienden. Gisteravond lag ik op bed en rolden er tranen over mijn gezicht. De laatste tijd heb ik daar wel meer last van; een besef van wat geweest is, maar ook een besef van wat er nog zal komen, en wat ik aan het bereiken ben. Een besef dat het ooit goed was, dat het slecht geweest is, maar dat het weer goed zal komen. Het besef dat ik mezelf weer wordt; een goed besef. Goede gedachten; twee belangrijke woorden die nu een grote rol spelen in mijn leven. Maar de mensen…wat zou er met ze gebeurt zijn? Waar zijn ze nu? Zal ik ze mailen, zeggen dat het me spijt en vragen of ze langskomen? Ik heb voor een moment aan de computer gezeten, klaar om hen te mailen. Maar uiteindelijk ben ik alleen maar oude contactpersonen gaan wissen. Mensen waar ik niets meer mee heb, of eigenlijk nooit echt wat mee gehad heb. De nare gewoonte om veel in het verleden te blijven hangen, is me lang bijgebleven. Het is hard werken nu, om te denken aan de toekomst. Maar ook weer niet teveel aan de toekomst, zoals mijn eigen lieve toekomst me verteld heeft. Vestig nooit teveel hoop op de toekomst; het heden geeft je genoeg, en zal genoeg veranderen aan de beelden die je hebt voor wat nog komen gaat. Laat het heden daarom de beelden langzaamaan vormen en vorm ze niet zelf. Ze zullen altijd weer stuk gaan, ze zullen altijd weer veranderen. En zo zal het altijd blijven. Een wijze les, die ik dagelijks moet raadplegen; even mezelf weer op de grond zetten. Je leeft tenslotte niet in de toekomst, maar je leeft in het hier en nu. En hier is op zich genoeg te doen. Er is school, er is het huishouden, het vriendje en de nieuwe vrienden. En opnieuw beginnen er tranen in mijn ogen te lopen. Het is geen verdriet, geen verlangen en geen geluk. Het is een mix van de muziek, van heden en verleden door elkaar, van nieuw en van oud, van teleurstellingen en verwachtingen. Melancholie zou nog het meest in de buurt komen. Maar eigenlijk, eigenlijk is het gewoon pure emotie.
Mandy.
precies... de puberleeftijd. ach je word altijd in een hokje geduwd. als puber hoor je je te misdragen of wath ever. voor mij verliep dat net als jij ( om verschilldende redenen misschien dat weet ik niet of wel :P )
het zegt niet zo veel. en tja....
ze zeggen als er veel gebeurd dat je geestelijk ouder en sterker word... :Y
maar van mij zeggen ze dat ik mn pubertijd nooit heb laten zien... ( volgens mij ben ik een behoorlijk erge puber maar goed :P )
wel "grappig" dat jij dat ook zo hebt ervaren ;)
Tegenslag,
Hoeveel tegenslagen kan een mens verdragen, dat is wat ik mij vanochtend afvroeg.
Het gaat niet goed, dat weet ik. De dingen die ik kan zijn heel beperkt, er is ook geen opbouw in te krijgen. Mijn belastbaarheid is te klein, te klein om goed te kunnen oefenenen. We hadden een nieuw doel de belastbaarheid opbouwen maar ook dit ging niet... Mijn ergo weet niet wat ze er nog aan kan doen, denkt ook dat dit niet het juiste moment is om door te gaan…. Aan mijn willen ligt het zeker niet, wel aan het kunnen, mn lichaam trapt steeds heel hard op de rem, te hard.
Elke keer weer een terug val, keer op keer…
Elke keer kom ik er boven op gaat het net iets beter verzint mn lichaam weer iets nieuws. Ik vraag me af wanneer houd het op… wanneer zegt mn lichaam eindelijk een niet stop ?
Ik wil meer dan dat ik nu doe, veel meer, meer en nog eens meer…. Ik vraag me af wanneer gaat deze wens nu eindelijk in vervulling, de wens van mijn verlangen. ondertussen zie ik het weer positief, ik kijk vooruit iets wat ik vanochtend niet had durven hopen, mijn tranen die toen mijn ogen verborgen...
De wens 1 dag niet beperkt te zijn in mijn doen en laten, 1 dag zonder tranen die mijn ogen verlaten, gewoon een dag zoals anderen een dag die normaal word genoemd…
Een gewone dag!
Het niet kunnen begrijpen…
Niet wetend wat ik voel niet wetend waar ik op doel, niet begrijpend waarom alles zo gaat.
Vraag ik me af wat me morgen te wachten staat, de vragen stromen. Veel denk ik na, veel dingen zijn dingen die ik alleen nog kan hopen en dromen dat ze misschien snel weer kunnen ja het zijn mijn dromen. Veel vraagtekens die nog niet zijn opgelost, maar ach wat maakt het uit alles is zoals het is, een kwestie van acceptatie is het antwoord op mijn vragen.
Overtuigd en vol goede moed begin ik morgen een nieuwe dag, een dag die anders is als alle vorige een dag waar veel meer achter schuilt. Ik ben nu weer positief, dat heb ik te danken aan het forum daar hebben mensen geluisterd en me lieve dingen toegefluisterd… dat geeft me nieuwe kracht, kracht en moed om door te gaan. Vol goede moed en met de volle 100% kijk ik naar morgen een dag die voor veel vraagtekens gaat zorgen een dag die ik nu nog niet kan bedenken. Ik denk na, kijk wat ik tot nu toe heb bereikt en ben tevreden, dat betekent niet dat ik stop nee ik ga voor Mn doel die ik een paar maanden geleden al had… een lange weg dat is het zeker maar ik word snel mijn oude ik een ik die ik altijd was… gewoon mezelf… misschien kan ik wel iets minder maar dat moet meer zijn dan dat ik nu kan, tevreden ben ik nooit, maar er meeleven kan ik dan wel… dus op naar de verbetering! dat waarbij ik mijn doelen niet telkens moet aanpassen, voldoe aan mijn eisen… de verbetering waar ik nu al maanden op wacht ja die verbetering….Die verwacht ik heel snel.
knuf sam
haha dit is waar gebeurd, gisteren in de trein
Dus…
Ik zit in de trein van Utrecht naar Enschede. Althans, het is de bedoeling dat hij daar ooit zal komen. Maar we hebben tussen Utrecht en Amersfoort al een vertraging van tien minuten opgelopen en inmiddels staan we al een kwartier stil óp Amersfoort vanwege “een technisch mankement”. Nou, dat merkten we ook wel. Lampen uit, ventilatie uit, enzovoorts.
In de tussentijd heb ik reden te over om me flink op te winden. Niet bepaald nette benamingen voor de trein en zijn baas schieten chronisch door mijn hoofd. En het wordt er nou niet direct beter op als de intercom doodleuk verkondigt “dat er nog geen verandering is, maar u als reiziger wilt natuurlijk graag op de hoogte gehouden worden, dus…”
Dat “dus…” doet de deur dicht. Letterlijk. En niet zo zachtjes ook, maar ze zitten in elk geval dicht en we kunnen rijden.
Schijnbaar was dat “dus…” het toverwoord. Als die conducteur dat nou eens even íéts eerder gezegd had… Maar ja, hij zei het nu pas. Dus…
Maar eigenlijk zit ik nog steeds in een bijna zuurstofloze trein. Volgens mij werkt de ventilatie nog steeds niet helemaal goed.
Stel je voor dat “dus…” écht een toverwoord was. Misschien gaat de ventilatie wel weer werken als ik dat ook zeg, filosofeer ik onlogisch.
De conducteur komt langs, een heerlijk jong broekie. Ik herken zijn stem van de “dus…”-intercom en vraag hem, natuurlijk allerbeleefdst, hoeveel vertraging we nou uiteindelijk precies hebben.
Als hij doorgelopen is, zeg ik hardop: “Dus…” Gewoon, om het eens uit te proberen. Mijn vriendin kijkt me bevreemd aan, maar verder verandert er niks.
En als we even later wéér stilstaan voor een blijkbaar toch niet zo goed opgelost technisch mankement, bedenk ik dat het misschien wel aan dat schattige conducteurtje lach. Wie weet werkt het alleen bij hem. Straks toch eens vragen als hij misschien weer langsloopt.
Hij lóópt niet langs, hij vlíégt langs. Maar ik houd hem tegen en vraag naar dat “dus…” Hij grinnikt. “Ach ja, mijn stopwoordje, dus…” Dat laatste overigens helemaal per ongeluk.
Ik kijk hem na. Handig, zo’n toverwoord. Als ik nou eens met hem trouw, dan heb ik hem altijd in de buurt om al mijn problemen weg te “dussen”.
Dus…
Machteloos...
Zachtjes luister ik naar de muziek die klinkt.
Diep in gedachten denk ik aan alles wat er om me heen gebeurd.
Heel voorzichtig laat ik de tranen lopen, zachtjes, zo zacht mogelijk.
De tranen die nu stomen, deels verdriet, machteloosheid maar ook blijdschap.
De blijdschap voor dat wat ik nu heb bereikt, waar ik nu sta.
Tevreden ben ik niet, ik wil meer, me beter voelen, mezelf eindelijk weer kunnen zijn.
mezelf, ja de gene zonder beperking en niet de ik nu... diep van binnen het zelfde, maar dat is het zeker niet. Deze ik is veel beperkter, kan veel minder, en wil veel meer. Maar ook is deze ik veel sterker.De drang naar het bereiken van mn doelen is alleen maar gegroeit, zelfs niet iets afgenomen.Ik denk dat dat het gene is waar ik aan te danken heb, voor dat waar ik nu sta.Langzaam dringen de woorden van de ergo tot me door, ik ga niet meer vooruit, alleen nog achteruit... ik lever steeds meer in, steeds een beetje van mijn kunnen dat ik eindelijk had opgebouwd verdwijnt nu weer... zelfs te snel. Ook heel langzaam dringt tot me door, dat waar ik nu voor vecht nog niet bereikbaar is, dat ik mijn doel voor de zoveelste keer te groot heb gemaakt. niemand had dit verwacht, niemand had verwacht dat het herstel zo lang duurde...nee echt niemand. Het enigste wat ik nu kan doen is afwachten, afwachten op wat er uit het overleg komt.... De ergo dacht aan misschien een paar maanden uitstellen... maar nee dat wil ik niet..nee echt niet. ik wil nu door, ik wil niet stil zitten, ik wil vechten voor dat wat er te halen valt... hoe weinig het ook is... het in ieder geval vasthouden op dit punt, niet weer overnieuw beginnen...Nu ff afwachten niet vooruitlopen op de feitenmaar toch ben ik bang, bang voor wat er komen gaat, gewoon omdat ik dat niet kan bepalen, niet de touwtjes in handen kunnen nemen nee dom weg niet... gewoon machteloos.....
Jantine, heel mooi ! echt waar ;)
knuf sam
Het niet weten...
de wanhoop diep van binnen hoe moet het verder, wat wil ik bereiken ?
waar ligt de grens in het kunnen, en waar in het hopen, mag ik wel zoveel dromen?
aan dromen is toch niets verkeerd of misschien wel. je houd jezelf ermee voor de gek.
ik wil meer en daar ga ik voor. alleen moet ik mijn grenzen bewaken, maar waneer ga ik ze over? waneer ga ik te ver? wie zegt me te stoppen? wie zegt me waar ik kijken moet?
de vragen die spoken, de woorden die stromen, de tranen die maar blijven komen en weigeren te stoppen.... zenuwachtig voor wat komen gaat, af en toe het gevoel dat het verdriet me verlaat, ik weet zelfs zeker dat dat zo is, en nee ik weet dat ik me niet vergis.
wat de toekomst bied dat weet ik niet, wel weet ik dat ik voor mijn doel ga, hoe ver ik er ook vanaf sta !
knuf sam
acceptatie...
Elke dag weer, keer op keer. Elke keer weer loop ik tegen mijn grenzen aan, af en toe hoop ik er eens 1 over te mogen slaan. Ik vraag me af ben ik de enige die er zo tegen aan loopt te hikken? Hoe gaan anderen ermee om ?? Dat zijn dingen die ik me soms wel eens afvraag...
Stoppen jullie op tijd?? gaan jullie door?? vaak doe ik als of ik mijn grens niet zie, niet voel en niet hoor. Ik weet ze te vinden dat weet ik zeker, maar ja ik denk een stukje accepteren dat er nu ontbreekt. Waarom ik het niet echt kan zien weet ik niet, nou ja ik wil graag het zelfde als alle anderen kunnen, lekker uitgaan, gek doen enz..zonder ergens een grens tegen te komen.
Helaas is dat niet zo en komt er meer bij kijken, iedereen heeft grenzen groot of klein.
Die van mij zijn net iets groter, ach hopelijk worden ze snel ruimer en kan ik weer wat meer! :)
Moe…
Elke keer weer sta ik moe op, elke dag opnieuw weer. Hoe vroeg ik ook ga slapen, loop de hele dag weer te gapen. De tranen springen in mijn ogen waneer ik weer te horen krijg ; ga eerder naar bed, ga vroeger slapen! Het enigste wat ik dan zeggen kan: dat doe ik al, moet ik dan nog vroeger naar bed ?? moe van al die opmerkingen, moe van het moe zijn. Toch moeten we door. De benauwdheid word steeds zwaarder, het eist zijn tol. Moe van alles wat niet goed gaat, gewoon moe…….
knuf sam
het is hier wel erg stilletjes.... -O-
maar weer eentje van mij ;)
De glimlach... 16-06-07
Ik zit hier vandaag de dag, ik zie iedereen met een brede glimlach.
Misschien is die van hun wel echt, maar die van mij verbergt alleen daar waar ik tegen vecht. De glimlach die verbergt mijn verdriet zodat de ander het niet ziet. Ook verbergt hij mijn wanhoop en laat alleen zien wat ik elke dag zo hoop. Toch is hij er niet altijd, s`avonds laat dan stromen de tranen.
Door alles wat er op een dag gebeurd, elke keer de confrontatie met dat wat ik niet kan. Maar dan komt het besef weer snel terug en zie ik wat ik allemaal doe, en ben ik tevreden. Ja tevreden met wat ik elke dag doe....
Mijn glimlach staat op mn gezicht en deze keer is hij echt !
prachtig en ontroerend.