Schrijfsel...
05-06-2007 om 23:30 uurHey allemaal...
ik heb "vroeger" (toen ik nog op de havo zat / net op de HBO) veel columns geschreven. Laatste tijd heb ik dat niet gedaan, omdat ik erg met mezelf zat zeg maar. Ik begin eindelijk weer een beetje mezelf te worden na een hoop gedoe, en ik heb dus vanavond voor het eerst sinds lange tijd weer geschreven. Ik wilde dit met jullie delen... :@ het gaat eigenlijk nergens over, en toch over een heleboel. Well....leesze en ik hoop dat jullie het wat vinden :) eerst schreef ik eigenlijk altijd over onzinnige dingen en discussies, maar later steeds vaker over gewoon het leven, over dagelijkse dingen. Nouja, lees maar als je zin hebt :)
Een woord in de goede richting. 05-06-2007
Al luisterend naar Dido denk ik aan de momenten waarop mijn columns vroeger gepubliceerd werden op internet. Ze werden niet door veel mensen gelezen, maar de mensen die ze lazen wachtten erop. Mijn verhalen, mijn gedachten; mijn hersenspinsels. En nu zit ik hier weer, achter een pc in plaats van een laptop ditmaal, en ik schrijf weer. Het is lang geleden dat ik zo geschreven heb, maar ik begin langzamerhand weer mezelf te worden. En bij mij hoort schrijven. Het maakt niet uit wat, als ik maar schrijf. Er gaat van alles door mijn hoofd op een dag. Teveel om te beschrijven, maar ik kan een poging doen. Om mezelf rust te geven, maar ook om de wereld te laten zien wie ik nu eigenlijk ben. De wereld…de wereld is een plek geworden waar veel mensen zich niet thuis voelen. Het nummer wisselt en ik zet de speler terug op Mary’s in India, op repeat. Fijn nummer. Terug naar die mensen waar ik het net over had, de mensen die mijn columns lazen. Veel van hen kende ik niet, maar anderen onder hen waren mijn vrienden. Goede vrienden. Gisteravond lag ik op bed en rolden er tranen over mijn gezicht. De laatste tijd heb ik daar wel meer last van; een besef van wat geweest is, maar ook een besef van wat er nog zal komen, en wat ik aan het bereiken ben. Een besef dat het ooit goed was, dat het slecht geweest is, maar dat het weer goed zal komen. Het besef dat ik mezelf weer wordt; een goed besef. Goede gedachten; twee belangrijke woorden die nu een grote rol spelen in mijn leven. Maar de mensen…wat zou er met ze gebeurt zijn? Waar zijn ze nu? Zal ik ze mailen, zeggen dat het me spijt en vragen of ze langskomen? Ik heb voor een moment aan de computer gezeten, klaar om hen te mailen. Maar uiteindelijk ben ik alleen maar oude contactpersonen gaan wissen. Mensen waar ik niets meer mee heb, of eigenlijk nooit echt wat mee gehad heb. De nare gewoonte om veel in het verleden te blijven hangen, is me lang bijgebleven. Het is hard werken nu, om te denken aan de toekomst. Maar ook weer niet teveel aan de toekomst, zoals mijn eigen lieve toekomst me verteld heeft. Vestig nooit teveel hoop op de toekomst; het heden geeft je genoeg, en zal genoeg veranderen aan de beelden die je hebt voor wat nog komen gaat. Laat het heden daarom de beelden langzaamaan vormen en vorm ze niet zelf. Ze zullen altijd weer stuk gaan, ze zullen altijd weer veranderen. En zo zal het altijd blijven. Een wijze les, die ik dagelijks moet raadplegen; even mezelf weer op de grond zetten. Je leeft tenslotte niet in de toekomst, maar je leeft in het hier en nu. En hier is op zich genoeg te doen. Er is school, er is het huishouden, het vriendje en de nieuwe vrienden. En opnieuw beginnen er tranen in mijn ogen te lopen. Het is geen verdriet, geen verlangen en geen geluk. Het is een mix van de muziek, van heden en verleden door elkaar, van nieuw en van oud, van teleurstellingen en verwachtingen. Melancholie zou nog het meest in de buurt komen. Maar eigenlijk, eigenlijk is het gewoon pure emotie.
Mandy.
Morgen…
Morgen dat is iets waar ik weken niet van heb durven dromen, bang voor het geen dat kwam, bang voor alles wat me te wachten stond, bang mezelf met dromen voor de gek te houden.
Die angst is ondertussen verdwenen, ik ben niet meer bang voor wat komen gaat.
Ik verlang zelfs naar de toekomst, durf te dromen en hopen, te verlangen naar beter.
Dat is fijn en put je kracht uit om door te gaan, hier mee kan je stevig met beide benen op de grond blijven staan. Morgen dat wat komen moet, niet wetend wat er komen gaat sta jij s ochtends op denkt aan de dingen die je wil gaan doen maakt plannen en probeert ze te doen.
Denkend aan de dingen die komen gaan kan jij de dag volledig aan ! vaak komt er iets tussen waardoor je het niet kan, stelt het uit en doet het later of misschien wel niet.
Proberend vaak te verbergen wat je voel, of bedoelt verzwijg je hoe slecht het gaat, niet beseffend wie je voor de gek houd ga je hier mee door, bang voor het feit dat je iemand stoort.
Niet de show willen stelen is je motto voor vandaag, maar elke keer is het goed raak.
Je motto voor morgen veranderd, masker af en eerlijk zijn ! hoe moeilijk het ook lijkt, je houd daarmee niemand voor de gek, bent eerlijk en misschien verlies je wel iets maar wint jezelf ;)
knuf sam
;( heel mooi sam...verwoordt heel goed waar k op dit moment mee strijdt. Goed gedaan meissie
ben blij dat ik niet de enige ben ;) ben zelf ook in strijd met dat gevoel en niet zn beetje.. morgen wel of niet vertellen dat ik misschien een voeselallergie heb op school... enz... :X
Het boekje voor en door astmapatiënten !
Het begin dat is ver in het verleden, iemand sprak er al eens over: laten we het bundelen is leuk ! Nu misschien een paar maanden misschien langer verder is het begin er .
Het gaat heel snel, veel mensen met ideeën en veel mensen die zich willen inzetten.
Het begin is er ondertussen, iedereen denkt mee, iedereen zet zich in om ons gezamenlijke doel te bereiken. Het doel een boekje te maken en tegelijker tijd daarmee iets kunnen betekenen, een kleine bijdrage aan het astmafonds. Het klinkt heel mooi en dat is het zeker, het is veel werk, maar zoals het nu gaat dan komt het goed dat weet ik zeker ! :)
zo sammy heb helemaaal traantjes in me ogen. vooral van die heet morgen.
Het verleden.....
Soms word ik er weer in teruggeknald.
Dan zie ik mijn mentrix lopen in het winkelcentrum. Ze draait haar hood om!
Wat heb ik haar misdaan? Waarom kan die: ''hallo'' er niet meer af?
Het is maar een woordje.
Was ik lastig? Heb ik haar pijn gedaan? of gekwetst soms?
Ik zal het nooit te weten komen. of ik moet haar aanspreken.
Maar daarvoor raakt het me nog te veel. Als ik haar zie gaat mijn hart tekeer. Voel de de paniek van die eenzame puber weer naar boven drijven.
Moeilijk om dan die volwassen vrouw van bijna 22 te blijven.
Ik ben met een klap terug in de tijd.
De tijd waarin ik niet veilig was. Waarin ik altijd op de vlucht was.
Vlucht voor het ongeloof. In mezelf en van anderen in mij.
''Je word niet gepest je verzint het. Het zijn maar grapjes, je hebt hele lieve klasgenoten''
Elke dag weer elke dag opnieuw een grote strijd.
5km heen en 5km terug op de fiets. Benauwd op de fiets.
Daar deed ik de moeite voor. Waarvoor eigenlijk. Waarom moest ik vanmezelf elke dag weer.
Naar die ''gevaarlijke'' plek.
De plek waar ik niet veilig van les kon verwisselen. Waar ik geslagen werd op de trap door de ''grote'' ( 4e klassers ik zat in de 1e )
Onderweg uitgelachen worden. met gym niet uitgekozen worden maar overblijven.
uitgescholden worden en bedreigt. etui weer in de prullenbak.
en niet eten. niet kunnen eten. is beter verwoord.
kokhalzend de trap af lopen.. ik moet weer naar school.
alleen s' avonds kreeg ik een hap door mijn keel.
Het weekend was voor mij een rustpunt. maar de zondagnacht een crime.
Wat een ramp. ik huilde mezelf in slaap.
En maar de schijn ophouden. Dat het goed gaat.
Tja... nu ik 22 ben. en een van mijn grootste vijanden van toen mijn beste vriendin is.
en zij mij vertelde dat ze niet meer wist wat er precies gebeurd was. maar haar letterlijke woorden: ''wat er met en over jou gebeurde was echt HEEEEEL ERG echt heel erg'' waren had ik de bevestiging die ik altijd nodig heb gehad.
Ze kroop door het stof voor me. Heeft haar excuses aangeboden. EN ik zou haar niet als vriendin willen missen.
Had je me toen niet moeten zeggen trouwens. Had je voor gek verklaard. Wat Mooi is het om te kunnen vergeven...
heel mooi inge...en zo ontzettend herkenbaar... :*
hey inge,
jou manier van schrijven vind ik echt ^O^
heel herkenbaar ;) alleen ben ik nog wel een puber ;)
knuf sam
dankjullie. ik vind mijn eigen manier van schrijven zo.... bad.
maar ik ben daar niet zo goed in... maar het verhaal. is zo waaar als het maar zijn kan. en tja.. dat is jammer. maar heb er wel wat van geleerd.
en tja sam..
als puber heb je juist vrienden nodig en mensen die je begrijpen. ik was een hele eenzame puber. geen vriende en als ik vrienden had waren ze nep.
gelukkig heb ik een paar hele goede vrienden ( ook een paar oudere ;) ) en daar kan ik altijd op terug vallen ;)
ik ben misschien wel in de puberleeftijd maar... iedereen zegt dat ik die al lang geleden ergens in een hoekje heb gegooit ( anders gezegt de pubertijd heb overgeslagen en me nu als een volwassen gedraag ??? :? ) dus ja....