Schrijfsel...
05-06-2007 om 23:30 uurHey allemaal...
ik heb "vroeger" (toen ik nog op de havo zat / net op de HBO) veel columns geschreven. Laatste tijd heb ik dat niet gedaan, omdat ik erg met mezelf zat zeg maar. Ik begin eindelijk weer een beetje mezelf te worden na een hoop gedoe, en ik heb dus vanavond voor het eerst sinds lange tijd weer geschreven. Ik wilde dit met jullie delen... :@ het gaat eigenlijk nergens over, en toch over een heleboel. Well....leesze en ik hoop dat jullie het wat vinden :) eerst schreef ik eigenlijk altijd over onzinnige dingen en discussies, maar later steeds vaker over gewoon het leven, over dagelijkse dingen. Nouja, lees maar als je zin hebt :)
Een woord in de goede richting. 05-06-2007
Al luisterend naar Dido denk ik aan de momenten waarop mijn columns vroeger gepubliceerd werden op internet. Ze werden niet door veel mensen gelezen, maar de mensen die ze lazen wachtten erop. Mijn verhalen, mijn gedachten; mijn hersenspinsels. En nu zit ik hier weer, achter een pc in plaats van een laptop ditmaal, en ik schrijf weer. Het is lang geleden dat ik zo geschreven heb, maar ik begin langzamerhand weer mezelf te worden. En bij mij hoort schrijven. Het maakt niet uit wat, als ik maar schrijf. Er gaat van alles door mijn hoofd op een dag. Teveel om te beschrijven, maar ik kan een poging doen. Om mezelf rust te geven, maar ook om de wereld te laten zien wie ik nu eigenlijk ben. De wereld…de wereld is een plek geworden waar veel mensen zich niet thuis voelen. Het nummer wisselt en ik zet de speler terug op Mary’s in India, op repeat. Fijn nummer. Terug naar die mensen waar ik het net over had, de mensen die mijn columns lazen. Veel van hen kende ik niet, maar anderen onder hen waren mijn vrienden. Goede vrienden. Gisteravond lag ik op bed en rolden er tranen over mijn gezicht. De laatste tijd heb ik daar wel meer last van; een besef van wat geweest is, maar ook een besef van wat er nog zal komen, en wat ik aan het bereiken ben. Een besef dat het ooit goed was, dat het slecht geweest is, maar dat het weer goed zal komen. Het besef dat ik mezelf weer wordt; een goed besef. Goede gedachten; twee belangrijke woorden die nu een grote rol spelen in mijn leven. Maar de mensen…wat zou er met ze gebeurt zijn? Waar zijn ze nu? Zal ik ze mailen, zeggen dat het me spijt en vragen of ze langskomen? Ik heb voor een moment aan de computer gezeten, klaar om hen te mailen. Maar uiteindelijk ben ik alleen maar oude contactpersonen gaan wissen. Mensen waar ik niets meer mee heb, of eigenlijk nooit echt wat mee gehad heb. De nare gewoonte om veel in het verleden te blijven hangen, is me lang bijgebleven. Het is hard werken nu, om te denken aan de toekomst. Maar ook weer niet teveel aan de toekomst, zoals mijn eigen lieve toekomst me verteld heeft. Vestig nooit teveel hoop op de toekomst; het heden geeft je genoeg, en zal genoeg veranderen aan de beelden die je hebt voor wat nog komen gaat. Laat het heden daarom de beelden langzaamaan vormen en vorm ze niet zelf. Ze zullen altijd weer stuk gaan, ze zullen altijd weer veranderen. En zo zal het altijd blijven. Een wijze les, die ik dagelijks moet raadplegen; even mezelf weer op de grond zetten. Je leeft tenslotte niet in de toekomst, maar je leeft in het hier en nu. En hier is op zich genoeg te doen. Er is school, er is het huishouden, het vriendje en de nieuwe vrienden. En opnieuw beginnen er tranen in mijn ogen te lopen. Het is geen verdriet, geen verlangen en geen geluk. Het is een mix van de muziek, van heden en verleden door elkaar, van nieuw en van oud, van teleurstellingen en verwachtingen. Melancholie zou nog het meest in de buurt komen. Maar eigenlijk, eigenlijk is het gewoon pure emotie.
Mandy.
dit is dus van donderdag..... niet echt mooi maar wou het toch aan jullie tonen ;)
Voedselallergie….
Terwijl ik veel dingen tegelijk aan het doen ben schrijf ik een stukje, het word een klein stukje vandaag want ik ben moe…
Vandaag te horen gekregen dat ik misschien een voedselallergie heb, of ik het vandaag, nu nog ga beseffen wat het inhoud?? Ik denk het niet… dat besef komt met de dagen, net zoals de vragen die stromen vast wel binnen de komende dagen. Of ik besef wat het gaat betekenen? nu nog niet, later misschien. Ik wil er nu nog niet eens bij stil staan dit is voor mij al erg genoeg, ik probeer mn gedachten te remmen. Luisterend naar de muziek dringt het langzaam tot me door, het is niet niks nee dat word wel wat. Al snel word ik ermee geconfronteerd een lekker snoepje pakken, een fruittella. Ik kijk op de verpakking en zie perzik staan, normaal at ik het eigenlijk nooit maar nu had ik op eens uit het niets zoveel zin… Ik heb het toch maar niet gedaan, kon me beheersen. Nu ik dit schrijf stromen de tranen, afvragend waarom ik, waarom niet die ander. Dan ben ik blij dat ik het ben hoe raar het ook klinkt ik weet zeker dat het wel went… bovendien het is nog niet zeker, snap niet waar ik me nu druk om maak, waarom ik nu stop met lachen. Leuk is anders maar dit is iets wat je moet accepteren en het veranderd toch niet. Zachtjes denk ik aan morgen, een dag die anders zou zijn als vandaag en de vorige dagen een dag die ik begin met het idee misschien heb ik een voedselallergie…..
Morgen een dag die anders is als alle vorige dagen een dag met een ander gevoel een gevoel dat ik nog niet kon..
Een dag met een ander begin een begin dat ik morgen pas zie...
knuf sam
Nog iets van mij... niet bijzonder maja...
BBQ
Hoestend en hijgend leg ik een hamburger op de barbecue bij mijn vriendin. We vieren haar examenfeest. Het feest is leuk, maar de stank is niet te harden. Vlug zoek ik mijn stoel weer op, zo dicht mogelijk bij de open deur van de garage.
Ik zit te shaken van de ventolin, maar nog kom ik wat volume en geluid betreft aardig dicht in de buurt van de Pieterburense zeehondencrèche. Ik kijk naar mijn langzaam blauw wordende nagels, hap wanhopig naar meer lucht en vraag me af hoelang ik dit nog volhoud.
Voorzichtig kijk ik om me heen of niemand me ziet. Vanavond moet mijn vriendin in het middelpunt staan, niet ik.
Niemand heeft me in de gaten en opgelucht haal ik adem, althans, voor zover dat mogelijk is in deze lucht.
Nogmaals kijk ik langzaam het kringetje rond. Allemaal mensen van het conservatorium. Ik zucht en moet bekennen dat ik mezelf eigenlijk best zielig voel. Ongegrond misschien, maar het is toch maar zo.
Moet je kijken. Ik kan veel minder dan wie dan ook. John bijvoorbeeld, die studeert minstens zes uur per dag en díé kan het wel volhouden. Elisa baalt eigenlijk van de hele rimbam van de studie en hangt de hele dag in de kantine zonder iets uit te voeren en nog haalt ze betere cijfers dan ik. En Petra, die samen met Rowena zo’n succesvol duo vormt, die is er ook puur gekomen doordat ze keihard en superveel studeert.
Ik kan niet genoeg studeren, door mijn astma. Ook al doe ik nog zo mijn best, ik schop het niet verder dan een halfuurtje per dag.
Opeens zie ik Petra’s gipsarm. En herinner me haar rotverhaal. Ze kreeg een ongeluk en bleef daardoor zitten, omdat ze haar overgangstentamen niet kon doen.
Ik kijk voor de derde keer naar mijn schoolgenoten en dan dringt het langzaam tot me door dat ik er eigenlijk nog helemaal niet zo slecht aan toe ben. Johns visum loopt binnenkort af en hij kan het niet verlengen, waardoor hij met zijn studie zal moeten stoppen. Elisa voelt zich niet gelukkig op het conservatorium, maar ze moet van haar ouders. En Rowena heeft heftige ruzie met haar ouders.
En ze zitten hier allemaal. Ze kijken allemaal vrolijk. Ze kunnen zich over hun problemen heen zetten en feest vieren, hoewel ik weet dat ze zich stuk voor stuk óók belemmerd voelen, allemaal op een andere manier.
“Hé, Jantine, is die hamburger van jou?” roept Petra opgewekt naar me.
Ik zie vuurrood van schaamte voor mijn eigen gedachten als ik mijn pikzwarte hamburger in de container gooi. Maar mijn kleur komt niet van die hamburger. Alleen ik weet waarom ik bloos. En dat houd ik voorlopig nog maar even zo.
Niet naar aanleiding van Schorpioentjes bbq maar gewoon echt gebeurd...
Alleen de namen zijn niet echt :)
hey jantine,
echt heel mooi geschreven !!:)
hoe is het toen met je benauwdheid afgelopen ? :)
knuf sam
thankzzz _O_
ach ja... laten we het daar maar ff niet over hebben :? niet zo best
heb je het kunnen oplossen met een puf of stond je toch in de belangstelling omdat je dat probeerde te voorkomen ? :)
ik heb me zowaar over mijn schaamte heen weten te zetten en in het openbaar gepuft :X
maar thielp niet dus moest nog voortijdig naar huis
balen dat je eerder weg moest -O-
jawel maja... heb iig die avond ingezien dat mijn zelfmedelijden niet helemaal terecht is
dus niet helemaal alleen maar slechte herinneringen aan die bbq !
dat is opzich wel positief maar leuk is anders ;)
ach ja ;)