Schrijfsel...
05-06-2007 om 23:30 uurHey allemaal...
ik heb "vroeger" (toen ik nog op de havo zat / net op de HBO) veel columns geschreven. Laatste tijd heb ik dat niet gedaan, omdat ik erg met mezelf zat zeg maar. Ik begin eindelijk weer een beetje mezelf te worden na een hoop gedoe, en ik heb dus vanavond voor het eerst sinds lange tijd weer geschreven. Ik wilde dit met jullie delen... :@ het gaat eigenlijk nergens over, en toch over een heleboel. Well....leesze en ik hoop dat jullie het wat vinden :) eerst schreef ik eigenlijk altijd over onzinnige dingen en discussies, maar later steeds vaker over gewoon het leven, over dagelijkse dingen. Nouja, lees maar als je zin hebt :)
Een woord in de goede richting. 05-06-2007
Al luisterend naar Dido denk ik aan de momenten waarop mijn columns vroeger gepubliceerd werden op internet. Ze werden niet door veel mensen gelezen, maar de mensen die ze lazen wachtten erop. Mijn verhalen, mijn gedachten; mijn hersenspinsels. En nu zit ik hier weer, achter een pc in plaats van een laptop ditmaal, en ik schrijf weer. Het is lang geleden dat ik zo geschreven heb, maar ik begin langzamerhand weer mezelf te worden. En bij mij hoort schrijven. Het maakt niet uit wat, als ik maar schrijf. Er gaat van alles door mijn hoofd op een dag. Teveel om te beschrijven, maar ik kan een poging doen. Om mezelf rust te geven, maar ook om de wereld te laten zien wie ik nu eigenlijk ben. De wereld…de wereld is een plek geworden waar veel mensen zich niet thuis voelen. Het nummer wisselt en ik zet de speler terug op Mary’s in India, op repeat. Fijn nummer. Terug naar die mensen waar ik het net over had, de mensen die mijn columns lazen. Veel van hen kende ik niet, maar anderen onder hen waren mijn vrienden. Goede vrienden. Gisteravond lag ik op bed en rolden er tranen over mijn gezicht. De laatste tijd heb ik daar wel meer last van; een besef van wat geweest is, maar ook een besef van wat er nog zal komen, en wat ik aan het bereiken ben. Een besef dat het ooit goed was, dat het slecht geweest is, maar dat het weer goed zal komen. Het besef dat ik mezelf weer wordt; een goed besef. Goede gedachten; twee belangrijke woorden die nu een grote rol spelen in mijn leven. Maar de mensen…wat zou er met ze gebeurt zijn? Waar zijn ze nu? Zal ik ze mailen, zeggen dat het me spijt en vragen of ze langskomen? Ik heb voor een moment aan de computer gezeten, klaar om hen te mailen. Maar uiteindelijk ben ik alleen maar oude contactpersonen gaan wissen. Mensen waar ik niets meer mee heb, of eigenlijk nooit echt wat mee gehad heb. De nare gewoonte om veel in het verleden te blijven hangen, is me lang bijgebleven. Het is hard werken nu, om te denken aan de toekomst. Maar ook weer niet teveel aan de toekomst, zoals mijn eigen lieve toekomst me verteld heeft. Vestig nooit teveel hoop op de toekomst; het heden geeft je genoeg, en zal genoeg veranderen aan de beelden die je hebt voor wat nog komen gaat. Laat het heden daarom de beelden langzaamaan vormen en vorm ze niet zelf. Ze zullen altijd weer stuk gaan, ze zullen altijd weer veranderen. En zo zal het altijd blijven. Een wijze les, die ik dagelijks moet raadplegen; even mezelf weer op de grond zetten. Je leeft tenslotte niet in de toekomst, maar je leeft in het hier en nu. En hier is op zich genoeg te doen. Er is school, er is het huishouden, het vriendje en de nieuwe vrienden. En opnieuw beginnen er tranen in mijn ogen te lopen. Het is geen verdriet, geen verlangen en geen geluk. Het is een mix van de muziek, van heden en verleden door elkaar, van nieuw en van oud, van teleurstellingen en verwachtingen. Melancholie zou nog het meest in de buurt komen. Maar eigenlijk, eigenlijk is het gewoon pure emotie.
Mandy.
Mooi geschreven Mandy!
Blij dat je weer schrijft!
En bedenk wel bij jezelf,wat er ook gebeurd, het was een beslissing van het moment.
En wat voor beslissing het ook is en wat de gevolgen er ook uit mogen vloeien, op dat moment was dat de juiste beslissing die je op dat moment om de juiste redenen hebt gemaakt!
Twijfel niet aan jezelf.
Vrienden komen en gaan in het leven.
Voor elke vriend die je kwijtraakt komt een betere terug.
Gewoon om de reden dat je voorzichtiger met het uitzoeken van je vrienden word.
En zo krijg je echte vrienden voor het leven.
Groetjes Hellen.
hey Mandy,
Heel mooigeschreven!
wat goed dat je weer schrijft! vind het mooi om je column te lezen!!
heel veel succes,
liefs Marjanne
hey,
echt heel mooi !!!! *O*
komt er nog 1 ??? O+
knuf sam
thnx allemaal O+ vet lief...
en sam...ik durf bijna wel met zekerheid te zeggen dat er nog wel een komt ja :) weet alleen niet wanneer :)
haha ;)
wacht met volle smart af ;)
knuf sam
mag ik hier zo nou en dan ook wat posten?
Alleen nu niet want ik zit op school heb zo ff niks bij me
tuurlijk :) wrom zou da nie mogen :)
thanksss _O_
ach nou ja weet ik veel waarom het niet zou mogen :P
Hoi andy,
Mooi geschreven echt talent ^O^.
Misschien post ik ook een keertje iets ;).
gr troetel ,zit al te wachten op de volgende :)
[move]En hier dan een nieuwe ;) [/move]
Memory Lane
Overal om me heen staan spullen. Wat een rotzin om mee te beginnen. Wat ik dus wil zeggen is dat ik mijn nieuwe kast aan het inruimen ben, en dat er nogal wat in moet. Dit betekent wel dat de spullen uit de lelijke bananendozen eindelijk in een mooie ikea-doos gestopt worden, zodat het er enigszins netjes uitziet. Maar dit betekent ook dat ik een hoop herinneringen tegenkom. Foto’s, tekeningen, cadeautjes, kaarten. Beeldjes, olielampjes en een ballon van Tijgetje, die na al die jaren nog steeds vol is. En op dit moment zie ik een vreselijk grote mot over mijn vloer lopen. Moment! Bah! Meneer Mot is dus onder m’n plint gekropen (de plint die de vorige bewoner zo verschrikkelijk “netjes” heeft gemonteerd maar_niet_heus) en als hij besluit om er ooit nog onderuit te komen, wacht ik hem op met een klein glas waar ik hem netjes in zal vangen en naar buiten zal laten. Dit beest vind ik iets te groot om plat te slaan. En een nieuwe vliegt naar binnen. Hoe dan ook gaan nu de ramen dus dicht. De nieuwe mot is alweer vrij en blij buiten aan het rondvliegen (lang leve het glas + viltje systeem) en het staat ondertussen zo’n 6-0 voor mij tegen alle kruip, vlieg, bijt en gluip beestjes die hier het plafond aan het inspecteren zijn. Waar de Allerhande al niet goed voor is (bij gebrek aan een krant, vliegenmepper of ander iets, en na alle leuke recepten eruit gescheurd te hebben). Tot zo ver dus ook het verhaal dat je hier “hoog” in Arnhem (tweede verdieping, het is maar hoe je het ziet hè) met je schuine klapramen geen last van beestjes hebt. Want ze vinden het lichtje toch wel. Vervelende van die klapramen is dus ook dat ze maar twee decimeter open kunnen, en daar dus volgens mij ook geen horren voor bestaan. Misschien moet ik daar zelf maar eens een geniaal systeem op vinden. Want nieuwe (normale) ramen zal ik wel niet krijgen van de woningstichting, want het is allemaal nog heel! Anyway…waar waren we gebleven. Herinneringen ja. Ik kan het niet laten om, wanneer ik spullen aan het overpakken ben, toch steeds even alles te bekijken. Foto’s van vroeger, ik als klein lief ding met een puppy, ik in de sneeuw, ik en mijn klasgenoten op kamp (groep 8, mavo) en op reis in het grootse Tsjechië. Vooral oud trouwens. Oud en vrij kleurloos, maar wel mooi. Een tekening van een elf, gemaakt door mijn ex-beste vriend. Een drakenschild van hout (lang leve V&D) die ik met een andere toenmalige vriend haalde, en die er nog 5 cent bij bietste van een andere klant omdat we blut waren en precies die vijf cent tekort kwamen. Best grappig. Twee bijna volwassenen op de kinderafdeling die zich kostelijk vermaakten met ridderspullen. Maar dat zal ik toch altijd blijven houden, ook al is het enige tijd weggeweest. Want ook dat hoort bij mij; maf doen en dingen doen die eigenlijk niemand meer durft omdat ze bang zijn om voor gek te staan. Ondertussen heeft mijn brein allang weer een loopje met mij en zelfs met zichzelf genomen, door al ver vooruit te denken. “Later, als ik een groot huis heb… “ dan maak ik een kamer speciaal vol met herinneringen. Alle spullen uit de dozen, tientallen planken aan de muur, en alleen maar dingen met herinneringen. En natuurlijk zitten er aan bijna alle spullen wel herinneringen, maar jullie weten allemaal wel welke dingen ik bedoel. En dan zou er een bordje op de deur komen met een naam die precies beschrijft wat wij doen met onze herinneringen. De weg die ze afleggen in ons geheugen en onze gedachten; in ons hart. De kamer zou Memory Lane gaan heten.