Sander

Hallo allemaal,

Ik ben Sander, 28 jaar en astma-patiënt. In mijn jeugd heb ik heel veel last gehad van astma. Zo heb ik in de periode 1977-1985 volgens mij tien verschillende soorten medicijnen gebruikt en heb ik ca. 33 keer in het ziekenhuis gelegen voor behandeling van astma-aanvallen. Tussen april 1985 en augustus 1986 ben ik 16 maanden opgenomen geweest in Astmacentrum Heideheuvel in Hilversum. Hier heb ik geleerd om rustig(er) te worden en mijn ademhaling meer onder controle te krijgen. Na afloop gebruikte ik slechts nog een medicijn, nl. Pulmicort. Daarna volgde (half)jaarlijkse bezoeken aan het ziekenhuis om mij te testen. In 1991 op 14-jarige leeftijd ben ik hiervoor ontslagen.

Lichamelijk gezien heb ik astma sindsdien redelijk goed onder controle. Op geestelijk vlak en sociaal vlak is het helaas niet zo goed gegaan. Doordat vele mensen in mijn omgeving (medeleerlingen, docenten, leeftijdgenoten) op een negatieve manier invloed op mij uitoefenden ben ik in mijn puberteit terecht gekomen in een sociaal isolement en heb ik door de jaren heen een laag zelfbeeld hieraan overgehouden. Hoe omgaan met anderen en mijzelf (opnieuw) leren accepteren weet ik niet zo goed. De laatste jaren heb ik heel wat afgelezen over diverse psychologische onderwerpen die mij meer bewuster maakten van hoe of wat.

Heeft iemand met zo'n zelfde proces ervaring? Ik ben er inmiddels achter dat ik meer geduld op moeten leren zien te brengen om mij nieuwe dingen aan te leren. Ik hoor het graag.

Groeten,
Sander